هیت وبلاگ

اول : دیروز متوجه نکته‌ای در مورد وبلاگم شدم ، من
معمولا به خاطر آسانی کار همیشه آمار بازدید وبلاگم را با وب‌استت می‌سنجیدم ، گاهی
که این آمار را با آمارگیر داخلی هوست مقایسه می‌کردم ، متوجه می‌شدم تفاوت زیادی
بین آنهاست ولی باز هم به کار غلط استفاده از وب‌استت ادامه می دادم. دیروز اتفاقی
متوجه شدم که هنوز از کد قدیمی وب‌استت (در واقع نداستت) استفاده می‌کنم! این همه
مدت متوجه نشده بودم.
می‌دانید که نداستت مدتها پیش هیلتر شد و از بخت خوب ما خود نداستت‌های به این فکر
افتادند که نام دومینشان را وب‌استت تغییر دهند. این تغییر نام به نفع ما تمام شد
ولی من از همان موقع هنوز از کد قدیمی استفاده می‌کردم.

کد جدید وب‌استت را که گذاشتم ، متوجه شدم که آمارها منطقی‌تر
شده‌اند و بیشتر با آمار ، آمارگیر داخلی هوست منطبق می‌شوند.

در عین حال نمی دانم منطق اینکه هنوز از وب‌استت استفاده می‌کنم
چیست؟! به قول یکی از دوستان ، آمارگیری که خودش برای آنالیز بازدیدکننده‌هایش
از گوگل آنالیتیک استفاده می‌کند ، چه اعتباری دارد؟
شاید تنها مزیتش این است که  آدم می‌تواند به صورت نسبی و تقریبی هیت وبلاگ
خودش را با وبلاگ‌های دیگر مقایسه کند ، که این هم چندان مزیتی نیست.

خوب دیگر ، بس است ، این وب‌استت چندان هم بد نیست! هنوز
وبلاگ‌هایی که از سیستم‌های رایگان استفاده می‌کنند ، وب‌استت برایشان یکی از
گزینه‌های خوب است ، البته فکر کنم وردپرس خودش آمارگیر دارد.

کلا باید بگویم هیت در این مرجله از وبلاگ نویسی که هستم چندان
برایم اهمیت ندارد ، مهم برای من همان خوانندگان همیشگی‌ام هستند که حس می‌کنم
همیشه مطالب وبلاگ را با دقت می‌خوانند ، به موقع اظهار نظر می‌کنند و هر وقت سؤالی
برایم پیش آمده و کمکی خواسته‌ام ، یاری‌ام کرده‌اند.

دوم : تراکم سوژه : نمی‌دانم چرا یکی دو ماه است
با تراکم سوژه برای نوشتن مواجه هستم ، به محض اینکه کانکت می‌شوم و چند صفحه و فید
را که مرور می‌کنم ، سوژه‌های زیادی پیدا می‌کنم. سوژه‌های کاربر از لحاظ زمانی و
آنهایی را که برای نوشتن در نشریات کاغذی مناسب‌تر هستند ، جایی سیو می‌کنم و موکول
می‌کنم به فرصت‌های بعدی ، اما باز هم سوژه‌هایی که فرصت نمی‌کنم در موردشان بنویسم
بسیار زیاد هستند.

الان یکی دو ماه است ، اصلا فرصت نکرده‌ام در مورد کتاب‌ها و
فیلم‌هایی که اخیرا دیده‌ام ، برایتان بنویسم.

تازه تجربه کرده‌ام که آدم هر وقت نوشتنش بگیرد باید بنویسد.
سوژه را که جایی انبار کردی برای فرصت‌‌های بعدی ، دیگر برای همیشه مومیایی‌اش
کرده‌ای.