با تیکسل‌ها، اشیا را از راه دور لمس کنید!
نویسنده مهمان: jimmy heller: نگاهی به اطراف خود بیاندازید، تا چه حد با صفحات لمسی در ارتباط هستید؟ چه حسی خواهید داشت اگر روزی بتوانید به وسیله این صفحات، جسمی را در دورترین نقاط لمس کنید؟
شاید حتی تا سال 1968 که صفحات لمسی اختراع شدند، باور این موضوع که صفحات لمسی تا این حد تأثیرگذار خواهند بود سخت بود، اما شاید حالا به عادی‌ترین بخش از زندگی الکترونیکی ما تبدیل شده‌اند.
با پیشرفت و توسعه صفحات لمسی روشنایی، پاسخ‌دهی و متغیرهایی از این قبیل بر روی صفحات لمسی قابل تغییر هستند، اما آیا چسبندگی صفحه را هم میتوان تغییر داد؟
پاسخ کوتاه است: بله. پژوهشها در دانشگاه British Columbia چگونگی آن را نشان میدهد.
براساس گزارش New Scientist: «اصطکاک در واقع نوعی حقه است. سطح صفحه، خود از شیشه ساخته شده و سخت‌تر یا نرم‌تر نمیشود. به جای آن، شیشه به وسیله حلقه‌های مکانیکی که در لبه صفحه جای می‌گیرند، با ارتعاشی معادل 26000هرتز به لرزه در می‌آید. این کار، باعث به وجود آمدن فیلم نازکی از هوای متحرک بر بالای شیشه می‌شود، که حس چسبناک‌تر شدن صفحه را به وجود می‌آورد. با تنظیم کردن لرزش در پاسخ به حرکت انگشتان در سرتاسر شیشه، سیستم می‌تواند توهم قانع کننده‌ای به وجود آورد که در آن اشیاء با یکدیگر برخورد می‌کنند و یا به همدیگر می‌چسبند.»
دیدن این ویدئو را برای درک بهتر این مسئله توصیه میکنم.
شاید سوال کنید فایده این اصطکاک چیست؟ پاسخ این است که زمانی که یک چیز همانند فایل‌ها، عکس‌ها و … را بر روی صفحه می‌گیرید و بر روی چیز دیگری می‌برید صفحه چسبناک‌تر می شود و حالا این امکان را به هنگام بازی کردن تصور کنید!
صافی بیش از حد صفحات لمسی شرکتی مثل اپل را هم برای به وجود آوردن این امکان با مشکل مواجه کرده، اما پژوهش‌های اخیر، به ویژه تکنولوژی جدید E-sense از Senseg، دنیای صفحات لمسی را هر لحظه بیشتر به واقعیت نزدیک می کنند.
به طور واضح این موضوع چیز تازه‌ای نیست. تحقیقات در مورد اصطکاک برنامه‌ریزی شده ، به خصوص در حوزه «چسبناکی»، نتایج تاثیرگذاری را به همراه داشته. اما استفاده از «تیکسل‌ها» یا پیکسل‌های لمسی می‌تواند سطحی الکتریکی که شما بتوانید لمس کنید به وجود آورد که در واقع همان نتیجه را خواهد داد. پوست شما با احساس کردن آن چیزی که رابط می خواهد پاسخ میدهد.
چت‌های ویدئویی را به همراه پیکسل‌های لمسی تصور کنید. قادر بودن به لمس صورت نرم یک نوزاد یا دست یک دوست از راه دور و حتی خطوط بریل برای نابینایان. به نظر می‌رسد، این پروژه بسیار امیدوار کننده باشد و Senseg پشتیبانی توشیبا را نیز به همراه دارد.
شما در این باره چه نظری دارید؟
برخلاف پست های معمول یک پزشک این پست گویا نبود و نتونستم با اون ارتباط برقرار کنم
در یک جمله تقریبا چیزی ازش نفهمیدم
کاملا حق با توئه، موقعی که این مطلب رو می نوشتم واقعا موضوع سختی بود. اول فک می کردم آسون تر از این حرفا باشه ولی اونقدر این متن ها رو بالا و پایین کردم تا تونستم چیزی ازش در بیارم و الان از همه عذر می خوام اگر در حد مطالب فوق العاده ای که همیشه می خوندید نیست . سعی می کنم خیلی بهتر از این ها کار کنم. مرسی از نقدت.
Khob hala dastet bechasbe. Be che dard mikhore???
من هم نظر علیرضا رو تایید میکنم.
به نظرم این باید بخشی از یک مقاله بزرگتر باشد و برای فهم بیشتر باید کل مقاله را ترجمه کرده و خواند.
با احترام.
جالب بود. اما من شخصا خیلی آینده ای برای این تکنولوژی در فرم کاربری عام آن پیش بینی نمی کنم. انسان موجودیست که عمده دریافت حسی اش از جهان پیرامون شامل دریافتهای بینایی و سپس شنوایی است و لمس در جایگاه بعد از آنها و حتی شاید بعد از بویایی/چشایی قرار گیرد. ضمن آنکه لمس اگر در مورد شناسایی اشیا نباشد ( استفاده ای که از نوک انگشتانمان می کنیم) و جنبه های احساسی آن بیشتر مد نظر باشد ( مثل وقتی که دست دوستی عزیز را در دست می گیریم!) نیاز به سطحی گسترده تر از صفحه 4 اینچی گجتهای این زمانه ( که روز به روز هم کوچکتر میشوند)دارد.
البته این دیدگاه من شامل کاربرد های خاص به ویژه برای نابینایان ، یا اهداف آموزشی نمیشود. و صد البته نمیتوان نقش نوآوری و یافتن کاربردهای عمومی فراتر از آنچه تا کنون تصور می گردد را در همه گیر شدن احتمالی این تکنولوژی در آینده نادیده گرفت.
سپاس برای نوشته جالبتان.
پست جالبی بود ولی نیاز داره که خودم هم برم چند تا سرچ بزنم ، فارسی نویسنده ی محترم زیاد جالب نیست
منم هیچی نفهمیدم! برم منابعش رو بخونم.