در ستایش امید

37

در افسانه‌های یونانی آمده است که «پاندورا»، نخستین زنی بود که آفریده شد و خدایان صندوقچه‌ای به او سپردند که در آن همۀ بلایا، غم‌ها، شومی‌ها و مصیبت‌ها محبوس بود. می‌گویند پاندورا یک روز از سر کنجکاوی جعبه را باز گرد و مصیبت‌ها و غم‌ها از آن بیرون آمدند که تا ابدیت دامنگیر انسان‌ها شوند. پاندورا وقتی به اشتباه خود پی برد، صندوقچه را بست، اما دیگر دیر شده بود و تنها «امید‏» در جعبه باقی ماند که مایۀ آرامش و تسلای نوع بشر باشد.

امید یک احساس است، احساسی در مقابل ناامیدی و یأس که باور دستیابی به نتایج مثبت در پس رویدادها و حوادث زندگی را در ما برمی‌انگیزد. امید احساسی است که به ما می‌گوید به هر چیز که بخواهیم می‌توانیم دست پیدا کنیم و شرایط و رویدادها به سود ما تغییر پیدا می‌کنند. امید را نگاهی رو به جلو با اشتیاق و اطمینانی منطقی هم تعریف کرده‌اند. امید، الهام‌بخش، بشارت‌دهنده و نیروی پیشبرنده ماست.


در این پست می‌خواهم نگاهی به اصطلاح امید داشته باشم و امید را از دید علم مورد بررسی قرار دهم.

امید در شرایط نامناسب یا وقتی که دچار تردید در مورد نتایج کار یا تصمیمی هستیم به میدان می‌آید و با ارائه تصویری خوشایند، عملکردمان را بهبود می‌بخشد. امید عنصری کلیدی در بسیار از آثار ادبی کلاسیک و تخیلی است، در مذاهب مختلف امید به رستگاری و فردایی پر از عدالت و خوشبختی، یک اصل پذیرفته‌شده است، در دنیای سینما هم امید به صورت پایان‌های خوش پایان فیلم‌ها، نمود پیدا می‌کند.


رستگاری از شاوشنگ

امید و خوشبینی هر دو جزئی از حالات ادراکی، احساسی و انگیزشی ما هستند و البته باید آن را از امید کاذب که فانتزی و خیالبافی رسیدن به چیزهای غیرمحتمل است، متمایز کرد.

جالب است بدانید که در مورد امید، کتاب‌های علمی‌ای نوشته شده‌اند، یک محقق روانشناسی به نام «اسنایدر»، نویسنده یکی از این کتاب‌هاست، او در کتاب «روانشناسی امید»، تعریفی جامع‌تر از امید به دست داده است و آن را به صورت باور رسیدن به اهداف، تصور راه‌های مختلف برای دستیابی به آن و انگیزشی برای طی طریق و دستیابی به هدف تعریف کرده است. به صورت مختصر و مفید تعریف او از امید این است:

امید= اهداف + راه‌های رسیدن به اهداف + نیروی اراده و انگیزه طی کردن این راه‌ها.



اما آیا دانش اعصاب یا نوروساینس هم در مورد امید چیزی برای گفتن دارد؟!

در وادی دانش اعصاب، در هنگام بررسی پدیده‌های مختلف، بلافاصله صحبت از میانجی‌های عصبی و بررسی میزان فعالیت‌های قسمت‌های مختلف مغز می‌شود.

یکی از جلوه‌های امید در پزشکی، «دارونماها» هستند، دارونماها موادی بدون اثر بر بیماری‌ها هستند که به بیماران به شکل دارو عرضه می‌شوند. جالب است که امید به بهبود یافتن باعث می‌شود، مثلا در یک بیمار پارکینسونی میزان فعالیت هسته‌های مخطط با دادن دارونما بیشتر شود و میزان درد بیماری، باز با درونما کم شود. از این لحاظ، دارونما با افزایش امید، باعث بهتر شدن بیمار می‌شود، اما مسلما امید بدون نیاز دارونما هم در زندگی همه ما مؤثر است.

آیا میزان ترشح یا فعالیت میانجی عصبی خاصی در مغزهای آدم‌های امیدوار با مغزهای آدم‌های ناامید متفاوت است؟ در این مورد آزمایشی جالب روی میمون‌های انجام شد، محققان 20 میمون را که در قفس‌های جدا از هم زندگی می‌کردند، آزاد کردند تا در کنار هم زندگی کنند. طبیعی است که این زندگی گروهی بلافاصله سلسله مراتب قدرت ایجاد می‌کند، میمون‌هایی بر دیگران چیزه می‌شوند و میمون‌هایی هم در زیر هرم قدرت جا خوش می‌کنند.

محققان میزان فعالیت گیرنده‌های دوپامینی را پیش و بعد از آزادسازی میمون‌ها با اسکن مغزی مورد بررسی قرار دادند، معلوم شد آن دسته میمون‌هایی که در رأس هرم قدرت قرار گرفته بودند، 20 درصد میزان فعالیت گیرنده‌های دوپامینی‌شان افزایش یافته بود.

اینجا بود که محققان شک کردند که دوپامین که تأثیرش در انبوهی از بیماری‌های عصبی و اختلالات روانشناسی مانند جامعه‌هراسی، سندرم تورت، پارکینسون، شیزوفرنی، بیش فعالی/نقصان توجه و وابستگی به داروها و مواد ثابت شده است، در امید و تلاش برای موفقیت هم نقش داشته باشد.

اما مکانیسم‌های عصبی و روانشناسی بسیار پیچیده‌تر از آن هستند که تنها با با یک میانجی عصبی خاص و یا افزایش فعالیت گیرنده آن بتوانیم آنها را توضیح بدهیم. اگر این پدیده‌ها اینقدر ساده بودند، ما می توانستیم با خوردن یک قرص، سطح دوپامین مغز آدم‌های بدبین را افزایش دهیم و به یکباره آنها را مبدل به آدم‌های امیدوار کنیم.

از دید دانش اعصاب neuroscience و جامعه‌ناشی، انسان‌های بیش از آنکه واقع‌بین باشند، خوش‌بین هستند و عادت دارند که به آینده امیدوار باشند.  معمولا توقع ما این است که روند رویدادها در آینده بهتر از امروز باشد و چرخ روزگار بهتر از امروز برایمان بچرخد. ما عادت نداریم که وقتی به آینده فکر کنیم، احتمال مبتلا شدن به سرطان، جدا شدن از یار یا از دست دادن کار را در نظر بگیریم، در عوض دوست داریم عمری طولانی توأم با سلامتی و شغلی پردرآمدتر برای خود در نظر بگیریم.

امید به آینده و خوشبینی، در همه نژادها و مذاهب و کشورهایی با سطوح متفاوت اجتماعی- اقتصادی عمومیت دارد. از این لحاظ همان طور که بچه‌مدرسه‌ای‌ها، به صورت مرتب جملات بیش از حد خوشبینانه با شروع «وقتی بزرگ شدم» می‌گویند، پا به سن گذاشته‌ها هم عموما دوست دارند که نیمه پر لیوان را ببینند.

ما موجوداتی هستیم در کشاکش جنگ‌های خشونت‌آمیز، رکود اقتصادی و بلایای طبیعی هم عادت به خوشبینی را از دست نمی‌دهیم. امید بیش از حد به آینده در عین حال که می‌تواند باعث غفلت کردن ما از چک‌آپ‌های دوره‌ای، پس‌انداز یا استفاده از کرم‌های ضد آفتاب شود، نقشی محافظتی و الهام‌بخش هم دارد، «امید» باعث حرکت ما رو به جلو و پرهیز از ایستایی می‌شود، اگر امیدی نبود، پیشینیان ما هیچ وقت خطر ترک کردن غارها و ایجاد شهرهای بزرگ را به جان نمی‌خریدند و هنوز هم ما در آرزوی نور و گرما بودیم.

ما برای پیشرفت، نیاز به تصور واقعیت‌های جایگزین را داریم، واقعیت‌های که نیکوتر از واقعیت حاضر باشند، ما نیاز داریم که باور کنیم این تصورات قابل دسترسی هستند. این ایمان انگیزه‌ای برای دستیابی به اهدافمان می‌شود.

حتی اگر فردای بهتر، چیزی بیشتر از یک توهم نباشد، امید و خوشبینی، فواید آشکاری برای اکنون ما دارد. امید باعث آسودگی ذهن‌ها ما می‌شود، تنش را پایین می‌آورد و حتی سلامت فیزیکی ما را بهتر می‌کند. پژوهشگرانی که روی بیماران مبتلا به ناراحتی قلبی کار می‌کنند، دریافته‌اند که آن دسته از بیماران که خوشبین‌تر از بقیه هستند، با ورزش بیشتر، رژیم غذایی کم چربی و رعایت بهتر دستورات پزشکی، احتمال مرگ ناشی از بیماری عروق کرونری را در خود کمتر می‌کنند. حتی آن دسته از بیماران مبتلا به سرطان که امیدواتر از بقیه هستند، بیش از بقیه با بیماری‌شان مبارزه می‌کنند و بیشتر تاب می‌آورند.

همه چیزهایی که گفته شد، ما را به این فکر می‌اندازند که شاید امید در سیر تکامل در مغزهای ما نقش بسته باشد. در حقیقت، مغزهای ما طوری ساخته شده‌اند که کارکردی رو به جلو داشته باشند و در گذشته اسیر نباشند.

سیم‌پیچی‌های امید
دانشمندانی که روی حافظه کار می‌کنند، دریافته‌اند که کارکرد حافظه ما ضبط ساده گذشته و پخش دوباره آن به مانند یک نوار یا فیلم ویدئویی نیست. بخشی از کارکرد حافظه ما این است که سناریوهای آینده را در ذهن بسازد، این کارکرد، بر یادآوری گذشته هم اثر می‌گذارد و حافظه ما را مستعد بازسازی و تحریف گذشته می‌کند و سبب می‌شود که جزئیاتی را حذف کنیم و حتی چیزهایی را به رویدادهای گذشته اضافه کنیم.

یکی از مهارت‌ها و استعدادهایی که نوع بشر دارد، توانایی سفرهای زمانی ذهنی است. اشتباه نکنید این مهارت را همه ما داریم و تنها نویسندگان داستان‌های علمی-تخیلی نیستند که می‌توانند با موفقیت سفر زمانی ذهنی کنند. ما بدون اینکه قادر به سفر زمانی ذهنی باشیم، شانس بقا نداریم. این توانایی به ما امکان برنامه‌ریزی و ذخیره کردن غذا و منابع برای مواقع ضروری را می‌دهد، همچنان که به ما انگیزه کار دشوار به امید دریافت پاداش آتی را می‌دهد. همین توانایی تصور و سفر زمانی است که به ما امکان پیشبینی تأثیر فعالیت‌های کنونی‌‌مان را بر نسل‌های آینده می‌دهند. بدون این توانایی ما نه نگران روند گرم شدن جهانی اب و هوا بودیم و نه تلاشی برای زندگی سالم می‌کردیم.

قسمتی از توانایی دیدن آینده در مغز، بر عهده هیپوکامپ است. هیپوکامپ در روند حافظه، نقشی اساسی دارد. بیمارانی که این قسمت از مغزشان آسیب دیده باشد، نمی‌توانند گذشته را به خاطر بیاورند و در عین حال قادر به تصویرسازی جزئیات سناریوهای آینده هم نیستند.

اما چرا مایی که قادر به دیدن آینده هستیم، تصویر مرگ را نمی‌بینیم و علم به اینکه مرگ سرنوشت همه ماست، بر فعالیت‌های کنونی‌مان سایه نمی‌اندازد؟ باید گفت که ما در آینده‌بینی، خوشبین هستیم و حتی هنگامی که به رویدادهای ناگوار محتمل هم فکر می‌کنیم، مغزمان بر راه‌های پرهیز از آنها متمرکز می‌شود.

یک دانشمند علوم اعصاب به نام الیزابت فلپس، این نظریه را ارائه کرده است که امید ذاتی ما از ارتباطات عصبی بین کورتکس پیشانی مغزمان با نواحی خاصی از مغز که در زیر کورتکس واقع هستند، ناشی می‌شود.

قشر پیشانی مغز، قسمتی از مغز است که در انسان‌ها بیش از پستانداران دیگر، تکامل پیدا کرده است و بسیاری از کارهای پیچیده مانند مهارت‌های زبانی و برنامه‌ریزی برای رسیدن اهداف در همین قسمت انجام می‌شود.

در یک آزمایش جالب، تعدادی داوطلب انتخاب شد و از آنها خواسته شد که به چیزهایی که ممکن است در آینده برای آنها اتفاق بیفتد فکر کنند، در همیین حین فعالیت مغز آنها با MRI عمکردی یا fMRI مورد بررسی قرار گرفت. از دسته‌های از سوژه‌های آزمایش خواسته شد که به چیزهای خوشایند فکر کنند و از دسته دیگر تقاضا شد که به چیزهای ناگوار محتمل فکر کنند.

نتیجه آزمایش نشان داد که دو قسمت از مغز در هنگام تصور آینده بیش از بقیه فعال می‌شوند: آمیگدال و قسمتی از قشر مغز به نام rostral anterior cingulate cortex که ما به اختصار به آن rACC می‌گوییم.


آمیگدال، قسمت کوچکی از مغز است که در عمق مغز قرار گرفته و وظیفه پردازش احساسات را برعهده دارد و rACC قسمتی از قشر پیشانی مغز است که احساسات و انگیزه را تعدیل می‌کند. rACC به صورت انتخابی، جریان احساسات مثبت را تسهیل می‌کند، هر چه فردی خوشبین‌تر باشد، فعالیت آمیگدال و rACC و میزان ارتباط آنها با هم بیشتر است.


anterior cingulate cortex

جالب است که در افرادی که مبتلا به افسردگی هستند، فعالیت همین دو قسمت کمتر می‌شود. کسانی که افسردگی شدید دارند، بدبین هستند و آینده را بدتر از حال تصور می‌کنند.

سلول‌های عصبی ما در کد کردن اطلاعات خوشایند و ناخوشایند، به صورت تبعیض‌آمیزی تمایل به اطلاعات خوشایند دارند، مثلا وقتی شما خبر موفقیت بزرگ کسی مثل مارک زاکربرگ -مؤسس فیس‌بوک- را می‌شنوید، ناخودآگاه مغزتان به شما می‌گوید که شاید روزی به ابتکاری، به موفقیتی مشابه دست پیدا کنید، اما زمانی که خبر زمین خوردن و از هم پاشیدن زندگی دوستی را می‌شنوید، مغز شما آینده‌ای مشابه او را برایتان شبیه‌سازی نمی‌کند.

این تفاوت شگرف، ریشه در روند تکامل دارد، خوشبین‌ها در طبیعت در طول زمان شانش بقای بیشتری داشتند و این انتخاب طبیعی باعث شده است که مغزهای ما به خودی خود امیدوار و خوشبین باشند.


اما بد نیست، حالا که از امید در این پست صحبت کردم، پست را با نوشتن در مورد تابلوی مشهور امید به پایان ببرم.

تابلوی امید را «جورج فردریک واتس» در سال 1886 کشید، در این تابلو اگر خوب دقت کنید، به صورت تمثیلی امید در قالب زنی مجسم شده است که روی کره‌ای نشسته است، چشم‌بندی بر چشم دارد، چنگی در دست دارد که تنها یک رشته سالم دارد، او به جلو خم شده است، سرش را به طرف آلت موسیقی گرفته است، شاید به خاطر اینکه بتواند نوای ضعیف موسیقی برخاسته از تک‌تار سالم را بشنود.

جالب است بدانید که نلسون ماندلا بر دیوار سلول‌اش در زندان جزیره روبن، زندانی که 18 سال در آن سر کرد، نسخه چاپی این تابلو را آویخته بود. همچنین گفته می‌شود متعاقب ناکامی مصر در جنگ شش روزه، دولت مصر به سربازان ارتش کپی‌هایی از همین تابلو داد تا امید به آینده را در دل آنها زنده نگاه دارد.

منابع: + و + و +


اگر خواننده جدید سایت «یک پزشک»  هستید!
شما در حال خواندن سایت یک پزشک (یک پزشک دات کام) به نشانی اینترنتی www.1pezeshk.com هستید. سایتی با 18 سال سابقه که برخلاف اسمش سرشار از مطالب متنوع است!
ما را رها نکنید. بسیار ممنون می‌شویم اگر:
- سایت یک پزشک رو در مرورگر خود بوک‌مارک کنید.
-مشترک فید یا RSS یک پزشک شوید.
- شبکه‌های اجتماعی ما را دنبال کنید: صفحه تلگرام - صفحه اینستاگرام ما
- برای سفارش تبلیغات ایمیل alirezamajidi در جی میل یا تلگرام تماس بگیرید.
و دیگر مطالب ما را بخوانید. مثلا:

مردان خوش‌لباس و خوش‌تیپ سال‌ها و دهه‌های آینده احتمالا چه لباس و آرایش موی سر و صورتی خواهند داشت

پیشبینی مد بسیار دشوار است. در داستان‌های علمی تخیلی گاهی چیزهایی در مورد آنها می‌خوانیم. مثلا سرهای تراشیده شده‌ای که جواهرات بر فرق سر دوخته شده‌اند یا خالکوبی‌ها.اما با توجه به تغییرات اقلیمی و درگیری‌ها و وسایل فناورانه‌ای که در حال…

اگر نسخه پنجابی سریال بریکینگ بد ساخته می‌شد!

بریکینگ بد یک سریال تلویزیونی درام تلویزیونی بسیار محبوب آمریکایی است که از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۳ از شبکه AMC پخش می‌شد. این سریال توسط وینس گیلیگان ساخته شد و برایان کرانستون در نقش والتر وایت، معلم شیمی دبیرستانی که به سرطان ریه مبتلا است و…

تصور کنید که این شخصیت‌های مشهور سینمایی توسط بازیگر مشهور دیگری بازی می‌شدند – پاسخ میدجرنی

در حاشیه فیلم‌های بزرگ همیشه می‌خوانیم که قرار بوده که نقص اصلی یا یک نقش فرعی مهم را کس دیگری بازی کند و آن بازیگر به سبب اینکه فیلم را کم‌اهمیت تلقی کرده یا درگیر پروژه دیگری بوده یا مثلا دست‌آخر ترجیح کارگردان، هرگز به نقش رسیده است.…

با این تصاویر کارت پستال خیلی قدیمی در دهه ۱۹۰۰ آمریکایی‌ها، تصور خود از ۱۰۰ سال بعد را نشان داده…

مجموعه‌ای جذاب از کارت پستال‌های عجیب و غریب و در عین حال جذاب از استیون آر. شوک، دیدگاه‌هایی را ارائه می‌دهد که در دهه ۱۹۰۰ تصور شده است و نشان می‌دهند که چگونه شهر‌ها، شهرک‌ها و دهکده‌ها در سراسر ایالات متحده ممکن است طی ۱۰۰ سال آینده…

عکس‌های جالبی که مردم را در «گوگل مپ» به راستی شگفت‌زده کرده است!

گوگل مپ راه خوبی است برای آشنایی با شهرهای نام‌آشنا و یا دورافتاده‌ترین نقاط جهان. اما هر از چند گاهی در گوگل مپ، عکس‌هایی پیدا می‌شود که توجیه‌شان دشوار است یا بسیار خنده‌دار و جالب هستند.این پست مجموعه‌ای است از این عکس‌ها:دورهمی…

جورج اسپنسر میلت: مرگ دردناک به خاطر فرار از بوسیده شدن!

جورج اسپنسر میلت یک پسر 15 ساله که در ساختمان متروپولیتن لایف نیویورک در سال 1909 کار دفتری می‌کرد. در پانزدهمین سالگرد تولدش، همکاران زنش او را مسخره کردند و تظاهر کردند که در نظر دارند که برای هر سال زندگییک بار او ببوسند. میلت به شوخی از…
آگهی متنی در همه صفحات
دکتر فارمو / شیشه اتومبیل / نرم افزار حسابداری / خرید سیلوسایبین / هوش مصنوعی / قیمت وازلین ساج / مقاله بازار / شیشه اتومبیل / قیمت ایمپلنت دندان با بیمه /سپتیک تانک /بهترین دکتر لیپوماتیک در تهران /بهترین جراح بینی در تهران / آموزش تزریق ژل و بوتاکس / دوره های زیبایی برای مامایی / آموزش مزوتراپی، PRP و PRF /کاشت مو / مجتمع فنی تهران /قیمت روکش دندان /خدمات پرداخت ارزی نوین پرداخت / درمان طب / لیست قیمت تجهیزات پزشکی / دانلود آهنگ / سریال ایرانی کول دانلود / دانلود فیلم دوبله فارسی /داروخانه اینترنتی آرتان /اشتراك دايت /فروشگاه لوازم بهداشتی /داروخانه تینا /لیفت صورت در تهران /فروش‌ دوربین مداربسته هایک ویژن /سرور مجازی ایران /مرکز خدمات پزشکی و پرستاری در منزل درمان نو /توانی نو / ثبت برند /حمل بار دریایی از چین /سایت نوید /پزشک زنان سعادت آباد /کلاه کاسکت / لمینت متحرک دندان /فروشگاه اینترنتی زنبیل /ساعت تبلیغاتی /تجهیزات پزشکی /چاپ لیوان /خرید از آمازون /بهترین سریال های ایرانی /کاشت مو /قیمت ساک پارچه ای /تولید محتوا /دانلود نرم افزار /
37 نظرات
  1. saeidrad می گوید

    واقعا هرکسی با هر علاقه ای میتونه از این پست اطلاعات خوبی رو دریافت کنه.

  2. محمد سلطانی می گوید

    متفاوت و جالب بود، نوع وشتنش هم عالی بود دکتر
    ممنون

  3. ساده می گوید

    سلام آقای دکتر

    برای این روز های که نیاز به امید ( همراه با واقع بینی ) بیشتر از پیش احساس می شود، مطلب بسیار جامع و به موقعی بود.

    با تشکر

  4. ساری گلین می گوید

    دیالوگی ماندگار در رستگاری(رهایی) از شاوشانگ:
    Hope is a good thing, maybe the best of things and no good thing ever dies

  5. سامان بزرگمهر می گوید

    امید چیست ؟
    امید بیدار ماندن تا سه و نیم صبح است . چشم دوختن به صفحه ی تلوزیون است برای حس دوباره غرور . اما …
    کم ، کم دارم نا امید می شوم . نکند این مراسم بفتا نشان دهد که اسکار هم …
    نمی دانم.

  6. ابراهیم می گوید

    یاد این دیالوگ از شاوشنگ ردمپشن افتادم دکتر:
    Hope is a good thing,maybe the best of things,and a good thing never died!!

  7. من تنها می گوید

    فوق العاده بود. شما ترکیب جالبی رو تو پستهاتون ابداع کردین. ترکیبی از فلسفه، علم و هنر. واقعا ترکیب دوست داشتنی ایه.
    به نظر من امید افیون زندگیه. اگر امید که بیشتر اوقات یه خوشبینی ساده لوحانه بیشتر نیست وجود نداشت درصد زیادی از انسانها این زندگی رو تحمل نمی کردند. امید زندگی رو زیبا نمی کنه، تنها قدرت تحمل اون رو به ما میده. خیلی از آدمها (نمی گم اکثر آدمها هرچند فکر می کنم اینطور باشه) به خاطر امیدشون به آینده ای بهتر که البته هیچ وقت نمیرسه سالها زندگی ای بی معنی توام با رنج و مشقت رو تحمل می کنند و در نهایت می میرند. حتی در آخرین لحظات مرگشون هم همچنان امیدوارند. نمی دونم به چی چون هنوز تجربش نکردم. شاید به دنیای بهتری پس از مرگ. شاید هم در لحظه آخر حقیقت رو درک می کنیم.
    فکر می کنید اگر برای یک روز همه آدمها امیدشون رو به آینده بطور کامل از دست می دادند و تنها بر اساس زندگی فعلیشان تصمیم می گرفتند به زندگیشون ادامه بدن یا قیدش رو بزنند در پایان آن روز چه تعداد آدم روی کره زمین باقی می ماند؟

  8. فرهاد می گوید

    عالی بود
    “1پزشک” تنها سایتی که نمیتونم مطالبش رو سر سری بخونم.

  9. فرشاد می گوید

    واقعاً جالب و مفید بود 🙂
    در مورد اینکه چرا ما نمیتونیم در سفر ذهنی به آینده واقعه مرگ رو تصور کنیم شاید به این خاطر هستش که مغز ما تنها توانایی تصور و تجسم رویداد هایی رو داره که قبلاً اون رو تجربه کرده باشیم…

  10. سینا اسمارت می گوید

    ممنون دکتر محشر بود! دکتر یه قسمت متن فکر می کنم به جای میمون نوشته باشین میون(سلول ماهیچه!)
    اینجا:” طبیعی است که این زندگی گروهی بلافاصله سلسله مراتب قدرت ایجاد می‌کند، میون‌هایی بر دیگران چیزه می‌شوند و میون‌هایی هم در زیر هرم قدرت جا خوش می‌کنند.”

  11. مهدی می گوید

    لذت بردم مثل همیشه. ممنون

  12. misssdandelion می گوید

    واقعاً پست جالبی بود مرسی

  13. ساعد می گوید

    چرا چاخان میگی برادر من !
    کریتوس خدای جنگ صندوقچه پاندورا رو باز کرد!
    اصلاح کنید لطفا…

    1. amin می گوید

      معلومه زیاد god of war بازی کردی ولی داستانشو نفهمیدی ، اریس خدای جنگ هست که تو این بازی توسط کریتوس کشته میشه و اون اشاره به جعبه پاندورا صرفا یه داستان توی این سری بازی هست که انصافا هم جذابه.

  14. جوجه می گوید

    ممنون . دست مریزاد .

  15. امىد می گوید

    بسیار خواندنى

  16. Med apple می گوید

    مرسی.
    این نوشته یعنی نوشته دکتر مجیدی از همه جهت

    عالی بود

  17. حسين می گوید

    بخش آخری این پست از همه جذابتر بود.

    لطفا در رابطه با “امید در هنر” بیشتر بنویسید.

  18. Mohsen می گوید

    واقعا عالی بود،‌ یکی از تنها مقاله‌هایی بود که با حوصله خوندم‌. مرسی.

  19. aliehsan33 می گوید

    سلام خدمت دوستان و آقای مجیدی حیفم آمد سخنی و تمجیدی نکنم واقعا زیبا نوشتید این ترکیب نوشتهای فلسفی علمی و ….بسیار زیباست امیدوارم……ایران امروز خیلی به امید احتیاج دارد….

  20. آفسايد می گوید

    دکتر خیلی محشری!

  21. هومایون می گوید

    و نا امیدی از رحمت خدا بزرگترین گناه است…

  22. یک پزشک دیگر می گوید

    خیلی خیلی عالی بود. واقعا گاهی هیچ چیز در انرژی بخشی جای خواندن یک نوشته از شما را نمی گیرد. به امید موفقیتهای روزافزون

  23. Omid می گوید

    امیدوارم هیچوقت امیدتون نا امید نشه…

  24. دکتر جعفری می گوید

    همکار گرامی : مثل همیشه محشر نوشتی …. دست مریزاد

  25. فاطمه محفوظی می گوید

    سلام مطلب خیلی خیلی خوبی بود.مصمم کرد:-D

  26. فرشید می گوید

    عالی بود از همه نظر

  27. امین می گوید

    تمام فلسفه هستی بشر بر پایه امیدی لرزان استوار است و این انتخاب آدمیان است که به دامن واقیعت خشک بغلتند و یا با کورسوی امید نسل دیگری به جستجوی ‘یافتن’ روانه این هستی بی سرانجام نمایند

  28. خواب بزرگ می گوید

    ممنون. لازم داریم این نگاه رو

  29. shirin می گوید

    خیلی جالب بود دکتر
    یه جایی خوندم اون چیزی که زودتر از مرگ انسان را میکشه ناامیدیه.
    ممنون از مطلب جالبت.

  30. mednet می گوید

    سلام.
    خواستیم از این طریق شما رو به شبکه اجتماعی-علمی دانشجویان علوم پزشکی دعوت کنیم. خوشحال میشیم به جمع ما بپیوندید و در سایت مدنت فعالیت داشته باشید. اگه قبلا به سایت دعوت شدید بابت دعوت دوباره عذرخواهی میکنیم…
    در صورت امکان، خیلی خوب میشه که در یک مطلب در حد یکی دو خط این سایت رو معرفی کنید.
    موفق باشید و شاد.

  31. laleh می گوید

    من فقط خواستم بدونم شما این پوستر رو تو چه سایزی چاپ کردین؟ می شه همین تابلو رو با سایز 100*70 هم چاپ کرد؟ من عکس با این کیفیتش رو ندارم.
    ممنون می شم راهنماییم کنید

    1. علیرضا مجیدی می گوید

      عکس در ویکی‌پدیا با ابعاد و وضوح قابل قبول هست.

  32. lida می گوید

    لطفأ در مورد امید به زندگی در روانشناسی و اسلام چند تا کتاب معرفی کنید. ممنون

ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

••4 5