سلام بر برزیل، سلام بر امید! زمانه قرعه نو می‌زند به نام شما

بازی‌های ایران و کره جنوبی همیشه کلاسیک و تاریخی و به ماندنی بوده‌اند، چه کسی است که هنوز هم با گذشت این همه سال گل سیرویس قایقران را در پکن فراموش کرده باشد، گلی که تا ماه‌ها حرفش بود، ترانه‌ ورزشی «ورزشکاران، دلاوران، نام‌آوران و …» را هر بار که در ذهن مرور می‌کنیم، یاد آن گل می‌افتیم.

بعد آن باخت ناامیدکننده سه به هیچ در مقدماتی جام جهانی آمریکا از یادمان نمی‌رود، بعد از صعود پرزحمت از مرحله قبل و پشت سر گذاشتن سوریه، شور فوتبال همه را فراگرفته بود، همه از برد می‌گفتند و انتظار داشتند که علی پروین با همان فوتبال کاملا سنتی مقابل تیم‌های آسیایی معجزه کند، کیهان ورزشی عکس رئیس جمهور وقت را در حالی که توپ فوتبال در دست داشت، روی جلد خود چاپ کرده بود، اما بازی اول ناامیدکننده بود، دفاع کنار که در آن زمان به عهده کریم باقری جوان و خام بود، شده بود اتوبان کره‌ای‌ها و غلامپوری که پیش از آن او را دروازه‌بانی همتای عابدزاده تصور می‌کنیم، در مقام عمل سست و بی‌تجربه ظاهر شد، به همین خاطر بود که با سه گل بدرقه شدیم و بعد از آن در بازی‌های دیگر هم علیرغم درخشش دایی فروغی نداشتیم.

 و بعد آن شش دوی رؤیایی! چه شکوهی داشت این شش تایی کردن کره.

ما هنوز سه‌گانه شاهکار کریمی را فراموش نکرده‌ایم، روزی که ایران کره جنوبی را 4 به 3 برد، همان طور که گل بسیار زیبایی از نیمه زمین کریم باقری در ذهن ما ثبت شده است، گلی که البته با بدشانسی و اشتباه دایی در دفع توپ، با حذف ایران فراموش شد.

4 سال پیش اگر هم در بازی با کره جنوبی تا آستانه صعود پیش رفتیم، تیمی که از عربستان در خانه باخته بود، این بار در خانه کره‌ای‌ها ناباورانه علیرغم خاطرهای حزین بازیکنان بسیار شجاعمان، یک هیچ جلو افتاده بود، اما گل دقیقه 81 پارک جی سونگ همه چیز را به هم زد.

فوتبال به سبک و سیاق ایرانی شباهت زیادی به کلیت جامعه ایرانی دارد، در این فوتبال همان شور و بی‌نظمی، فراموشی‌ها، واپس کشیدن‌ها و شورهای مقطعی را می‌توان یافت که در جامعه ایران قابل مشاهده‌اند.

فوتبال ایرانی تا به حال به کرات از ناممکن‌ها، ممکن ساخته است و در بسیاری از موارد هم سهل‌ترین‌ها را به اموراتی دست‌نیافتنی تبدیل کرده است.

در ابتدای سال، ما زمانی که سالنامه‌های نشریات را مرور می‌کردیم، در قسمت ورزش، شاهد جو ناامیدی مطلق بودیم، ایران در این دوره هم نتایج عجیب و غریبی کسب کرده بود و با اینکه بهترین قرعه ممکنه را داشت، چنان بد و بی‌انگیزه بازی کرده بود که خوش‌بین‌ترین مشتاقانش هم حداکثر سوم شدن و صعود به پلی آف را منتهای خوشبختی تصور می‌کردند.

بعد از یک برد شانسی مقابل ازبکستان، ایران با قطر در خانه بدون گل مساوی کرده بود، از لبنان یک هیچ باخته بود، کره را در تهران یک هیچ شکست داده بود و در شرایطی که کمی امدروار شده بود، از ازبکستان در خانه یک هیچ شکست خورده بود.

ایران فقط دو گل زده بود، بدترین از این نمی‌شد!

ظاهرا روزهای بلند و بی‌فرجام ایران ادامه داشت، برد در مقابل قطر دیگر رؤیایی می‌نمود.

اما سرانجام «خردادی که خیلی منتتظرش بودیم» فرارسید، تا شگفتی بیافرینیم،  ورق برگشت، در شرایطی که خیلی‌ها در پی یافتن جایگزین کیروش بعد از حذف ایران برآمده بودند، در شرایطی که اختلاف‌های بچگانه شماری از بهترین بازیکن‌ها را از تیم جدا کرده بود، بازیکنان تیم ملی با هم مهربان‌تر شدند و این بار از برد مقابل قطر آن هم در خانه‌اش، سکویی برای دستیابی به امید ساختند.

در نیمه اول بازی با لبنان ایران آنقدر خوب و هماهنگ بازی کرد و بازیکنان چنان دونده و فداکار ظاهر شدند که ما از خود پرسیدیم، اگر این بازی معمول ماست، پس آن نتایج قبلی در چه شرایطی ثبت شده‌اند؟

پیروزی 4 بر صفر مقابل لبنان را به یک قدمی صعود، آن هم به صورت مستقیم رساند.

ابتدا ما جدول را بالا و پایین می‌کردیم تا ببینیم با مساوی گرفتن مقابل کره، تحت چه شرایطی می‌توانیم صعود کنیم. چه کارش می‌شود کرد، ما خاطره تیم ترسوی سال 2011 را هم داشتیم، همان تیمی که آنقدر محافظه‌کار در مقابل کره بازی کرد تا سرانجام مزد ترسش را گرفت: گل دقیقه 106 لیونگ بیت گارام حذفمان کرد!

اما باز هم ایرانی‌ها وارد یک چرخه دیگر شده بودند، حوادث به نوعی رقم خورده بود، که علیرغم بضاعت فوتبال خودمان، در ذهن فقط برد را تصور می‌کردیم، حتی آن زمان که در نیمه اول تحت فشار زیاد بودیم، و سرانجام لحظه شگفتی رسید، دقیقه شصت و رضا قوچان‌نژاد، مهاجم گریزپای جدید تیم ملی و بردن در کمال شگفتی و رحمان احمدی‌ای که مثل یک دروازه‌بان بین‌المللی فوق واکنش نشان می‌داد.

ما به بردن در شرایط سخت عادت داریم، ما در تاریخ بارها چونان ققنوس از خاکستر خود برخاسته‌ایم، و این بار در شرایطی که قبل از خرداد، در اندیشه پلی آف بودیم، به عنوان تیم اول به برزیل صعود کردیم.

و چه لذتی دارد بازی در جام جهانی برزیل را از دست ندادن.

ما عادت داریم که زندگی، سرنوشت و ورزش خود را بسیار درماتیک کنیم، نه اینکه نخواسته باشیم این شرایط را تغییر بدهیم، خواسته‌ایم! اما نشده.

سرنوشت ما و فاصله بین رستگاری و نومیدی ما فقط چند میلیمتر، ثانیه و درصد بود، چه کسی می‌داند شاید اگر دعای من و تو نبود، اگر یکی از آن ضربه‌های سر یا تکل‌ها را دیرتر می‌زدیم، اگر ثانیه‌ای حریف را به حال خود رها کرده بودیم، همه چیز تفاوت می‌کرد.

ما مثل 4 سال پیش و مثل سال 2011 سخت تحت فشار بودیم، اما این بار دیگر نه در دقیقه 81 و نه در دقیقه 106 کم نیاوردیم … حریف و مربی‌اش -چوی- را وادار به تسلیم کردیم.

زمانه قرعه نو می‌زند به نام شما
خوشا شما که جهان می‌رود به کام شما

در این هوا چه نفس‌ها پر آتش است و خوش است
که بوی عود دل ماست در مشام شما

تنور سینه سوزان ما به یاد آرید
کز آتش دل ما پخته گشت خام شما

فروغ گوهری از گنج خانه شب ماست
چراغ صبح که برمی‌دمد ز بام شما

ز صدق آینه کردار صبح‌خیزان بود
که نقش طلعت خورشید یافت شام شما

زمان به دست شما می‌دهد زمام مراد
از آنکه هست به دست خرد زمام شما

همای اوج سعادت که می‌گریخت ز خاک
شد از امان زمین دانه‌چین دام شما

به زیر ران طلب زین کنید اسب مراد
که چون سمند زمین، شد ستاره رام شما