چرا در حال حاضر نمی‌شود امید زیادی به موفقیت ساعت‌های هوشمند داشت؟

احسان صنایعی: این روزها یکی از داغ‌ترین اخبار فناوری،‌ اخبار ساعت‌های هوشمند است. این ساعت‌ها دارای صفحه‌ی نمایش نسبتاً بزرگ هستند و اطلاعاتی مثل آخرین خبرها و پیام‌ها را نمایش می‌دهند و می‌توان به وسیله‌ی آن‌ها، تلفن همراه هوشمند را کنترل کرد. آخرین خبرها از Sony و Microsoft است که با قدرت تمام در راه تولید ساعت هوشمند کار می‌کنند. البته شرکت‌هایی هم‌اکنون اقدام به تولید ساعت هوشمند کرده‌اند. Sony SmartWatch و ساعت Pebble از این دسته‌اند.

نسل ششم iPod را نیز می‌شود با اتصال یک بند مخصوص به ساعت تبدیل کرد. آخرین اخبار حاکی از آن است که سونی بر روی SmartWatch 2 کار می‌کند و مایکروسافت هم تیم Surface را مأمور تولید ساعت هوشمند مایکروسافت کرده است. ولی سؤال مهم اینجاست که آیا مردم از این ساعت‌ها استقبال خواهند کرد یا نه؟ برخی از تحلیلگران آینده‌ی خوبی برای این ساعت‌ها پیش‌بینی نمی‌کنند و البته دلایل منطقی هم دارند.

امروزه به این دلیل که در جیب هر شخصی یک تلفن همراه وجود دارد، احتیاج به ساعت مچی در عمل از بین رفته است و اگر فردی ساعت مچی می‌بندد بیشتر به خاطر زیبایی است تا کاربردی بودن آن. این اصل در ساعت‌های مچی هوشمند مغفول مانده است. چون صفحه‌ی بسیار بزرگ، سیاه، و مربع شکل این ساعت‌ها بیشتر شبیه اسباب‌بازی است و جذابیت زیادی بر روی دست ندارد.

ساعت‌های مچی در اندازه‌ها و شکل‌های مختلف عرضه می‌شوند و آقایان و خانم‌ها هر کدام به تناسب قطر مچ دستشان، اندازه ساعت را انتخاب می‌کنند. در صورتی که هر ساعت هوشمند در یک اندازه ثابت عرضه می‌شود و عملاً عرضه کردن ساعت هوشمند در اندازه‌های مختلف باعث سخت شدن فرایند برنامه‌نویسی می‌شود. چون برنامه‌نویس باید برای هر اندازه، رابط کاربری متفاوت ایجاد کند. علاوه بر این، مشکل دیگر این است که نمی‌توان ساعت‌های هوشمند را از اندازه‌ای کوچک‌تر ساخت. چون نوشته‌های روی آن ناخوانا می‌شود. به همین خاطر طبق اخبار منتشرشده ساعت‌های سونی و مایکروسافت در اندازه‌ی ۱.۵ اینچ ساخته خواهند شد. که البته ۱.۵ اینچ بسیار بزرگ است و جلوه‌ی زیبایی بر روی دست نخواهد داشت.

ساعت‌های معمولی نه سیستم‌عامل خاص دارند و نه تصویر LCD با نور پس‌زمینه. به همین خاطر با یک باتری کوچک می‌توان ماه‌ها از این ساعت‌ها استفاده کرد. ولی ساعت‌های هوشمند نسبت به ساعت‌های معمولی مصرف باتری بسیار بالایی دارند. البته این مصرف باتری از میزانی که گوشی هوشمند مصرف می‌کند خیلی کمتر است ولی به هر حال باید هر چند روز یک‌بار ساعت را شارژ کنید.

کار کردن با صفحه‌ی لمسی به کوچکی صفحه‌ی یک ساعت و انتخاب یک گزینه‌ی خاص از روی آن کار راحتی نیست. یا باید آیکون‌ها نسبت به صفحه خیلی بزرگ باشند یا فناوری فرمان‌های صوتی انقدر پیشرفت کند تا عملاً بتوان از آن به نحو احسن برای کنترل ساعت استفاده کرد.

وقتی ساعت‌های هوشمند را با ساعت‌های معمولی مقایسه می‌کنیم متوجه می‌شویم که هیچ‌کدام از ساعت‌های هوشمندی که تاکنون عرضه شده‌اند، اصلاً به زیبایی ساعت‌های مچی معمولی نیستند. نه ساعت‌هایی که صفحه‌ی LCD دارند و نه ساعت‌های جوهر الکترونیکی Pebble.

مثلا به این دو ساعت مچی سیکو و سیتیزن مدل ۲۰۱۳ نگاه کنید، کدام یک از ساعت‌های هوشمند در دست شما زیبایی و اصالت این دو را خواهند داشت؟

شرکت اپل در حال تولید iWatch است در حالی که قبل از این، نسل ششم iPod Nano را تولید کرده بود که با یک بند مخصوص به ساعت تبدیل می‌شد. البته این دستگاه خیلی موفق نبود و تنها یک سری از آن تولید شد.

تولید ساعت‌های هوشمند از سال‌ها پیش در حال انجام است ولی تا کنون موفق نبوده است. سؤال اینجا است که آیا ممکن است شرکتی پیدا شود و مانند آنچه که اپل با تلفن‌های هوشمند آیفون انجام داد، تحولی در زندگی انسان‌ها با ساعت‌های هوشمند ایجاد کند؟

خرید ساعت Sony SmartWatch حدود ۱۵۰ دلار خرج روی دست خریدار می‌گذارد. حال باید پرسید که آیا شما حاضر هستید ۱۵۰ دلار پول بدهید برای خریدن ساعتی که تمام کارهای آن را موبایل توی جیبتان بسیار بهتر انجام می‌دهد؟

تبلت‌ها، موبایل‌ها، و دستگاه‌های مشابه عموماً کمتر از ۳ سال عمر می‌کنند.

از این ساعت‌ها هم نباید انتظار بیش از این داشته باشیم. حداقل به این خاطر که باتری این ساعت‌ها درون آن‌ها جاسازی شده است و مثل موبایل‌ها جداشدنی نیست. به احتمال زیاد در طول ۳ سال باتری خراب خواهد شد.

هر ساعت هوشمند برای دریافت اطلاعاتی مثل خبرها و پیام‌ها یا باید به اینترنت متصل باشد یا از طریق بلوتوث این اطلاعات را از گوشی بگیرد. اگر بخواهد به اینترنت متصل باشد یا باید از طریق وای فای این کار را انجام دهد که عملاً امکان‌پذیر نیست چون ما وقتی در خانه یا دانشگاه یا مکان‌های این‌چنینی هستیم و دسترسی به وای فای داریم، احتیاج به ساعت نداریم. اگر بخواهد سیم‌کارت بخورد باید حواسمان به میزان مصرف اینترنت باشد چون در اکثر جهان دریافت اطلاعات به وسیله‌ی اینترنت موبایل، بسیار گران‌تر از اینترنت پرسرعت خانگی است. اگر هم از طریق بلوتوث به گوشی متصل شود، باید تمام وقت بلوتوث گوشی روشن باشد و این یعنی تمام شدن زودهنگام باتری موبایل. بالأخره هر کدام از این مشکلات به اندازه‌ای هستند که ممکن است شخص را از استفاده از ساعت هوشمند منصرف کند. لذا اگر می‌خواهید ساعت هوشمند بخرید به مسئله‌ی اینترنت و اتصال آن به گوشی توجه داشته باشید.

هنوز خیلی از مردم نمی‌دانند که یک ساعت هوشمند دقیقاً چه کارایی باید داشته باشد؟ آیا ساعت هوشمند، تلفن همراه بنددار است که دور مچ بسته می‌شود یا ساعتی است که برخی قابلیت‌های تلفن همراه را دارد؟‌ بالأخره باید استانداری برای آن تعریف شود تا خریداران بدانند دارند برای چه پول می‌دهند و چه انتظاراتی باید از آن داشته باشند.

برخی معتقدند پروسه‌ای که به تولید ساعت هوشمند انجامیده است همان است که باعث تولید تلویزیون‌های ۳ بعدی شد. چون مردم واقعاً نیاز و درخواستی برای داشتن تلویزیون‌های ۳ بعدی نداشتند ولی تولیدکنندگان نیز ایده‌ی بهتری برای توسعه‌ی تلویزیون‌ها نداشتند.

احتمالاً همه‌ی ما ساعت‌های هوشمند را در فیلم‌های علمی تخیلی دیده‌ایم. ساعتی که شخصیت اول فیلم دستش می‌کند و به وسیله‌ی آن محاسبات پیچیده انجام می‌دهد و با دیگر شخصیت‌ها صحبت می‌کند. بعضی اوقات آن ساعت تبدیل به اسلحه می‌شود و انسان‌های خلاف‌کار را می‌کشد! ولی اگر این شخصیت‌ها در جهان واقعی امروز وجود داشتند،‌ آیا iPhone را به iWatch ترجیح نمی‌دادند؟ مسلماً همین طور است. چون iPhone همان قابلیت‌های iWatch را بسیار بهتر و قابل‌اطمینان‌تر انجام می‌دهد بعلاوه اینکه نرم‌افزارهای کاربردی متفاوت بر روی آن نصب می‌شود و صفحه‌اش به اندازه‌ای بزرگ است که بتوان اطلاعات مختلف را به خوبی بر روی آن خواند

عواملی که به عدم موفقیت ساعت‌های هوشمند خواهند انجامید، بسیارند ولی آیا واقعاً در آینده همین طور می‌شود که ما پیش‌بینی می‌کنیم؟ آیا سرنوشت iWatch مثل iPad خواهد شد که همه مسخره‌اش می‌کردند و می‌گفتند iPhone را بزرگ کرده‌اند، شده iPad، در صورتی که الآن یکی از موفق‌ترین تبلت‌های جهان است؟