پل بروکلین: اولین پل معلق فلزی و دو معمار ناکام‌اش

در سال 1883، پس از ۱۴ سال عملیات اجرایی ساختمانی و کشته شدن ۲۷ نفر از فعالان پروژه، پل بروکلین بر فراز رودخانه شرقی در حالی افتتاح شد که دو شهر پرجمعیت نیویورک و بروکلین برای اولین بار در تاریخ با یکدیگر مرتبط شدند. هزاران نفر از شهروندان بروکلین و جزیره منهتن برای دیدن مراسم افتتاحیه در محل حضور یافتند. ریاست مراسم را رئیس‌جمهور وقت آمریکا چستر. ای. آرتور و فرماندار نیویورک گرودر کلیولند بر عهده داشتند. پل بروکلین که توسط جان. ای. روبلینگ طراحی‌شده بود بزرگ‌ترین پل معلق جهان در زمان خود بود.

جان روبلینگ (John Roebling) در سال ۱۸۰۶ در آلمان به دنیا آمد و از پیشگامان طراحی پل‌های معلق فلزی بود. وی در دانشگاه برلین به تحصیل در رشته مهندسی صنایع پرداخت و زمانی که ۲۵ سال بیش نداشت به پنسیلوانیای غربی مهاجرت کرد. به‌رغم تلاش بسیار برای ادامه زندگی در شغل کشاورزی، ناکام ماند. کمی بعد به هایرسبورگ رفت و سرانجام به‌عنوان مهندس ساختمان مشغول به کار شد و با ارتقا و ترویج استفاده از کابل‌های سیمی در صنعت ساختمان توانست کارخانه تولید کابل‌های سیمی را تأسیس کند.

درعین‌حال، توانست شهرت بسزایی درزمینه‌ی طراحی پل‌های معلق به دست آورد، گو اینکه در آن روزها به‌رغم استفاده بسیار از فنّاوری پل‌های معلق، ضعف طراحی این‌گونه پل‌ها در برابر باد و بارگزاری سنگین هنوز حل‌نشده بود. روبلینگ با نوآوری هایی که در فنّاوری‌های معلق به وجود آورد توانست اعتباری درخور توجه به دست آورد. او با اجرای یک خرپای تقویت‌شده در دو طرف سواره روی پل توانست استحکام و ثبات قابل‌توجهی به سازه‌های معلق ببخشد. با الهام از این مدل طراحی او توانست پل‌های معلقی در تنگه نیاگارا و بر فراز رودخانه اوهایو در منطقه سین سیناتی برپا کند.

بر پایه عملکرد چشمگیر روبلینگ، مقامات ایالت نیویورک طرح روبلینگ را مبنی بر اجرای پل معلقی به طول ۴۹۰ متر پذیرفتند و به عنوان سرمهندس پروژه منصوب شد. این اولین پل فلزی معلق در جهان بود که تصمیم به ساخت آن داشتند. در سال ۱۸۶۹ و کمی قبل از شروع عملیات اجرایی ساخت، روبلینگ درحالی‌که آخرین مطالعات خود را در ساحل رودخانه شرقی انجام می‌داد در اثر برخورد با یک دستگاه قایق از ناحیه پا به‌شدت آسیب دید و سه هفته بعد براثر بیماری کزاز درگذشت.

این اولین کشته از مجموع ۲۷ نفری بود که در طول عملیات احداث پل بروکلین جان خود را از دست دادند.

پس از مرگ روبلینگ پسر ۳۲ ساله‌اش واشینگتن ای. رولینگ که پدر را در طراحی پل‌های معلق متعددی و خصوصاً پل بروکلین همراهی کرده بود جانشین او شد.

دو پی از جنس گرانیت در کانال‌های آب‌بند ساخته شد و در ساحل بروکلین تا عمق ۵.۱۳ متری و در ساحل نیویورک تا عمق ۲۴ متری در دریا فرورفتند. مهندسان با دو پمپ هوای قوی و فرستادن هوای فشرده به کانال‌های زیرآبی و درنتیجه تخلیه آب داخل کانال توانستند به عملیات اجرایی زیرآب ادامه دهند. تا آن زمان اطلاعات بسیار کمی درباره عوارض ناشی از کار کردن تحت چنان شرایطی در دست بود و درنتیجه صدها کارگر در اثر عوارض فعالیت در محیط‌های تحت‌فشار بیمار شدند.

این بیماری در اثر ایجاد حباب‌های نیتروژن در جریان خون به وجود می‌آید که ناشی است از انتقال سریع شخص از محیط تحت‌فشار به محیط با فشار طبیعی. تعداد معدودی از کارگران براثر این بیماری جان خود را از دست دادند و شخص واشینگتن روبلینگ در سال ۱۸۷۲ براثر همین بیماری بستری شد. تعداد دیگری از کارگران هم براثر حوادث معمول کارگاه‌های ساختمانی از قبیل سقوط از ارتفاع و همچنین آتش‌سوزی جان سپردند.

روبلینگ که در خانه بستری‌شده بود از طریق همسرش امیلی رهبری پروژه را ادامه داد. در سال ۱۸۷۷ روبلینگ به همراه همسرش به خانه جدیدی که چشم‌اندازی از پل را داشت نقل‌مکان کردند. به‌تدریج بیماری روبلینگ بهبود یافت اما وی به‌صورت موضعی برای باقی عمر معلول شد.

در ۲۴ مه سال ۱۸۸۳ امیلی روبلینگ اولین کسی بود که طول پل را طی کرد درحالی‌که خروسی هم به نشان پیروزی به همراه داشت. طی ۲۴ ساعت بعدازآن جمعیتی بالغ‌بر ۲۵۰ هزار نفر سرتاسر پل را پیاده طی کردند و از گردشگاه عریضی که جان روبلینگ در بالاسر ماشین‌رو پل، منحصراً برای عابرین پیاده طراحی کرده بود، لذت بردند.

پل بروکلین با طول بی‌سابقه و دو برج باشکوهش عنوان هشتمین عجایب دنیا را از آن خود کرد. ارتباطی که این پل بین دو مرکز پرجمعیت بروکلین و منهتن ایجاد کرد، برای همیشه بر روند شهر نیویورک تأثیر بسزایی گذاشت. در سال ۱۸۹۸ شهر بروکلین رسماً به شهر نیویورک و در سال ۱۸۹۸ با الحاق بروکلین به نیویورک شهرهای کوچک و جزایر اطرافش وسعت بیشتری پیدا کرد.