مرور مداوم اخبار خونریزی‌ها و خشونت‌ها، می‌تواند روزنامه‌نگاران را -حتی دور از صحنه ناآرامی‌ها- به بیماری‌های روانپزشکی مبتلا کند
روزنامه‌نگاری (در شکل واقعی خود) یکی از دشوارترین کارهای دنیاست، شما باید به رسالت خبری و آرمان‌های درونی خود وفادار باشید، در عین حال شما خیلی وقت‌ها مجبور به رعایت مصلحت‌ها می‌شوید.
در دنیای امروز با این همه خشونت و خونریزی و جنگ، کار دشوارتر است. گروهی از روزنامه‌نگارها به محل‌های درگیری‌های فرستاده می‌شوند تا عکس و خبر و ویدئو تهیه کنند. آنها از نزدیک مرگ هزاران نفر پیر و جوان و زن و کودک را میبینند و در عین حال از بی‌تفاوتی مجامع بین‌المللی هم آگاه هستند، از نظر جانی هم چندان هم در امان نیستند، گاهی وسوسه می‌شوند که کار خبری را ترک کنند و خود به یاری آسیب‌دیده‌ها بشتابند، گاهی هم با علم به اینکه کارشان شاید باعث آگاه‌سازی افکار عمومی شود، علیرغم همه این دشواری‌ها، روی کار روزنامه‌نگاری خود تمرکز می‌کنند و سعی می‌کنند احساس را کمتر وارد کار حرفه‌ای خود کنند.
اما در مورد روزنامه‌نگارانی که هزاران کیلومتر دورتر در دفاتر کار شیک خود با امکانات خوب، در پشت مانتیورهای نشسته‌اند، چه؟ آیا آنها هم به اندازه دسته اول دشواری دارند؟
واقعیت این است که درج اخبار مربوط به مصیبت‌ها و جنگ‌ها و بلایای طبیعی، همیشه بیشتر از خبرهای هنری، علمی یا فناوری، جلب توجه می‌کند و می‌تواند بر شمارگان نشر یک روزنامه یا بینندگان یک شبکه تلویزیونی بیفزاید. به همین خاطر سردبیران و مدیران روزنامه‌ها و تلویزیون‌ها، همیشه از روزنامه‌نگاران می‌خواند که این قبیل اخبار را با رنگ و لعاب در صدر اخبار جای بدهند.
برای چنین کاری روزنامه‌نگارها مجبورند، همیشه اخبار را پایش کنند. ویدئوهای ارسالی دست اول شهروندان از صحنه‌های جنگ و درگیری، کار را خراب‌تر می‌کنند. روزنامه‌نگاران مجبورند، هر روز ده‌ها ساعت ویدئوی سانسورنشده از صحنه‌های بسیار وحشتناک را ببینند، مثلا شاهد بیرون آوردن کودکی از خرابه‌ای ناشی از بمباران باشند یا سر بریدن ده‌ها نفر توسط گروه‌های تندرو را تماشا کنند.
به تازگی روانپزشکهای دانشگاه تورنتو تحقیق جالبی انجام دادند:
آنها در این تحقیق که نتایج آن هفته در مجله انجمن سلطنتی پزشکی کانادا به چاپ رسید، پرسشنامه‌های آنلاینی را بین 116 روزنامه‌نگار توزیع کردند، تا ببینند که کارشان چقدر روی سلامت روانی آنها تأثیر می‌گذارد.
80 درصد آنها پرسشنامه‌ها را پر کردند. بررسی این پرسشنامه‌ها نشان داد که تماشای صحنه‌های خشونت‌آمیز رابطه مستقیم با پیدایش اضطراب، افسردگی، الکلیسیم و حتی اختلال استرس بعد از آسیب PTSD دارد.
گرچه تعداد روزنامه‌نگاران مبتلا به PTSD به خاطر کار حرفه‌ای، اندک است، اما همین عده اندک هم باید تشخیص داده شوند و تا جایی که می‌شود، باید به آنها کمک‌های روانپزشکی ارائه شود.
بازهم روانپزشک‌ها روی مسائل بدیهی تحقیقات کردند!
ما افسرده میشیم چه برسه به اون بیچاره‌ها که از نزدیک میبینند 😐
معتاد شدم به مرور اخبار باید ترکش کنم ولی با این وضع نمیشه
هر موقع که اخبار میزنی امار کشته های جهانو براتون میگن و تفسیر میکنن ، میزنی یه کانال دیگه زیرنویس میکنن ، خوب این طوری که هی مردم کشت و کشتار ور میبینن باعث میشه مردم استرس و … بگیرن ، سیستم امنیتی بدن کاهش پیدا کنه و مردم به انواع بیماریها گرفتار بشن:|