یبوست چه علت‌هایی دارد و درمان‌های یبوست چه هستند؟ درمان دارویی جدید یبوست
بعد از تشخیص علت یبوست می‌توان در مورد درمان آن تصمیم‌گیری کرد.
یبوست ناشی از انتقال کند مدفوع، به درمان‌های شدید طبی یا جراحی نیاز دارد؛
آنیسموس یا اختلال کارکرد کف لگن معمولاً به بیوفیدبک پاسخ می‌دهد.
اما فقط حدود 60 درصد مبتلایان به یبوست شدید دچار اختلالات فیزیولوژیک فوق هستند (نیمی دچار تأخیر در انتقال کولونی و نیمی دچار اختلال دفع هستند). مبتلایان به صدمات نخاعی و سایر اختلالات نورولوژیک نیازمند رژیم روده‌ای اختصاصی هستند که اغلب شامل تحریک رکتال، درمان توسط تنقیه و درمان با ملین کاملا مناسب هستند.
بیماران مبتلا به یبوست ناشی از انتقال کند، توسط ملین‌های پروکینتیک، ترشحی، محرک، اسموتیک و حجم‌زا مانند فیبر، پسیلیوم، شیر منیزیم، لاکتولوز، پلی‌اتیلن گلیکول (محلول شستشوی کولون)، لوبیپروستون و بیزاکودیل درمان می‌شوند.
درمان‌های جدیدتر که با هدف افزایش حرکت و ترشح انجام می‌شوند ممکن است در شرایطی چون زنان دچار نوعی IBS که یبوست در آن اغلب است و یا یبوست شدید، کاربرد داشته باشند. اگر درمان طبی آزمایشی بعد از 3-2 ماه شکست بخورد و همچنان مشخص باشد که بیمار دچار یبوست ناشی از انتقال کند و فاقد انسداد دفعی است، انجام کولتومی لاپاراسکوپیک همراه با ایلئورکتوستومی اندیکاسیون دارد. اما اگر دلیل مداومی بر وجود اختلال دفع یا اختلال حرکتی منتشر دستگاه گوارش موجود باشد، این عمل نباید مورد قبول واقع شود. ارجاع بیمار به یک مرکز تخصصی جهت آزمون‌های بیشتر عملکرد حرکتی کولون قابل توجیه است. چنانچه مگاکولون و مگارکتوم وجود داشته باشد، تصمیم گیری برای انجام جراحی تسهیل می‌شود. عوارض بعد از جراحی شامل انسداد روده باریک (11درصد) و ترشح مدفوع (fecal soiling) خصوصاً هنگام شب و طی اولین سال بعد از عمل جراحی است.
در طول سال اول پس از عمل جراحی تعداد عمل دفع 8-3 بار در روز است که از سال دوم به 3-1 بار در روز کاهش می‌یابد. برای بیمارانی که دچار اختلالات ترکیبی (دفع و انتقال – حرکتی) هستند، ابتدا باید آموزش‌های مربوط به کف لگن (بیوفیدبک و شل کردن عضلات)، مشاوره روانپزشکی و توصیه‌های مربوط به رژیم غذایی تجویز شود. چنانچه علی‌رغم بیوفیدبک و درمان طبی بهینه مطالعات انتقال کولونی طبیعی نشوند و علایم بهبود نیابند به دنبال روش‌های بالا کولکتومی وایلئور کتوستومی انجام می‌شود. در بیمارانی که فقط مبتلا به اختلال کارکرد کف لگن هستند، میزان موفقیت با آموزش بیوفیدبک که از طریق کسب عادات اجابت مزاج آسان، اندازه‌گیری می‌شود، 80-70درصد است. تلاش در جهت اصلاح اختلال کارکرد کف لگن توسط جراحی (جداسازی عضله پوبورکتالیس یا اسفنکتر داخلی آنال) با موفقیت متوسطی همراه بوده و بسیار کم انجام می‌گیرد.
