دستورالعمل نامرئی شدن در اینترنت؛ چگونه از زندگی دیجیتالی آنلاین خودمان محافظت کنیم؟
نظارت در اینترنت یکی از موضوعهای داغ این روزهای دنیای مجازی است. دولتها اینترنت را به چشم یک موجود غیرقابل کنترل میبینند و دوست دارند بیشتر و بیشتر مهارش کنند. همدیگر را متهم به جاسوسی و سوءاستفاده از این فضای آزاد میکنند و مدام برای یکدیگر خط و نشان میکشند. سازمانها و بنیادهای استانداردسازی به دنبال وضع قوانینی برای نظارت بیشتر بر سرویسدهندهگان و اپراتورهای اینترنت هستند و میخواهند اینترنت ذاتاً آزاد را به زعم خودشان ضابطهمند کنند. از سوی دیگر، کاربران هر روز بیشتر از گذشته احساس تحت تعقیب بودن و ردگیری و نظارت دارند و تصور میکنند هر کلیکشان جایی ثبت میشود. نتیجه این شده است که در اطرافمان نوتبوکهایی با چسبهای روی دوربین میبینیم یا اینکه هر فردی چندین ایمیل و حساب کاربری در شبکههای مجازی دارد و با هویت و شخصیت متفاوتی وبگردی میکند. کاربران میترسند نام واقعیشان را در شبکههای مجازی استفاده کنند و از اظهارنظر خودداری میکنند یا اینکه دهها فیلترشکن و پروکسی باز شده روی سیستم دارند. در این فضای متوهمی، هکرها و خرابکاران بیشترین سود را میبرند و از ناامنی ایجاد شده برای سرقتهای آنلاین، نفوذ و کلاهبرداریهای کلان سود میجویند. راهحل چیست و چه باید کرد؟ در ادامه سعی میکنم درباره اهمیت موضوع «نظارت در اینترنت» و اینکه چرا باید جدی بگیریمش و در پشت پرده چه خبرهایی هست، صحبت میکنم و بعد به سراغ معرفی ابزارهایی میروم که امکان هک شدن، شناسایی و جاسوسی را کاهش میدهند و امنیت و اطمینان خاطر بیشتری برای لذت بردن از اینترنت برایتان فراهم خواهند کرد.
چرا باید نگران باشیم؟
همه ماجرای ادوارد اسنودن (Edward Snowden) و برنامه پریسم (PRISM) را شنیدیم. نمیدانم چقدر این جنجال را جدی گرفتید و پیگری کردید و براساس آن تغییراتی در سبک زندگی دیجیتالی خودتان دادید ولی اسنادی که ادوارد اسنودن از برنامه نظارتی آژانس امنیت ملی امریکا (NSA) و ستاد ارتباطات دولت بریتانیا (GCHQ) رو کرد و دهها سند و شاهد و نشانه دیگر میگویند که اطلاعات ذخیره شده روی سرورهای ارائهدهندهگان اینترنت بزرگ و سرورهای شرکتهایی مانند گوگل، اپل، مایکروسافت، یاهو، فیسبوک و خیلیهای دیگر جمعآوری، پایش، تجزیه و تحلیل میشود. بنابراین، هر چیزی که شما روی این سرورها دارید، به طور بالقوه جمعآوری و تحلیل میشود و میتواند اطلاعاتی درباره شما بدهد. فقط برنامه پریسم نیست و برنامههای دیگری مانند FAIRVIEW و STORMBREW نیز دست به جمعآوری اطلاعات از روی ترافیک روترها و گیتویهای اینترنتی خاص در سراسر جهان میزنند. در این دو مورد خاص، مجموعهای بسیار متنوع و گسترده از اطلاعات مانند تاریخچه مشاهده وبسایتها، ایمیلها، چتها، ویدیوها، عکسها و فایلهایی که منتقل شدهاند قابل جمعآوری و مرتبسازی هستند.
اخیراً نشان داده شد که سیستم ابرکامپیوتری XKEYSCORE آژانس امنیت ملی امریکا حتی میتواند جستوجوهای شما در اینترنت را نیز فهرست کند. این شامل چیزهای مربوط به حریم خصوصی شما مانند جستوجوهای «امنسازی توزیعهای لینوکسی» و «شبکههای مجازی خصوصی (V..PN)» نیز میشود. کشورهایی مانند امریکا و انگلیس تنها اطلاعات شهروندان خودشان را جمعآوری نمیکنند بلکه دوست دارند برای شهروندان تمام جهان این اتفاق بیفتد. اطلاعات شما، علاقهمندیها، ایمیلها، شبکههای اجتماعی که استفاده میکنید، برنامههایی که میبینید یا چیزهایی که میخرید فقط برای سازمانهای دولتی مهم نیست بلکه صدها و هزاران شرکت خصوصی و تجاری هستند که تشنه چنین اطلاعاتیاند. بنابراین، دولتها فقط حرکات شما را در فضای آنلاین به خاطر موضوعهای سیاسی یا جاسوسی رصد نمیکنند بلکه با این اطلاعات تجارت میکنند بدون اینکه از شما اجازه گرفته باشند یا شما مطلع باشید. برعکس آن نیز صدق میکند. یعنی شبکههای اجتماعی و خردهفروشان (عمدتاً شرکتهای خصوصی) اطلاعات شما را جمعآوری کرده و از طریق برنامههایی مانند پریسم یا حکم دادگاه در اختیار دولت میگذارند. سرویسدهنده اینترنت شما بدون اینکه بدانید تمام اطلاعاتتان را جمعآوری کرده و در اختیار دولت میگذارد. ممکن است قلباً رضایت نداشته باشد ولی مجبور است.
پس، چرا شما باید اجازه بدهید که دیگران به فهرستی مرتبشده از اطلاعات شما دسترسی داشته باشند؟ دلایل زیادی برای ممانعت از این کار وجود دارد: شما طرفدار حریم خصوصی دیجیتالی هستید، شما نگران آزار و اذیتهایی هستید که بر اثر فعالیتهای آنلاین به سراغتان میآیند، ممکن هم هست احساس کنید نقض حقوق بشر رخ داده است. همهی این دلایل و دهها دلیل دیگر بهانههای خوبی هستند که اجازه ندهید در اینترنت نظارت شوید و احساس کنید یک دوربین مخفی مدام روی شما زوم شده است. بسیاری از مردم نگرانی از بابت نظارت در اینترنت ندارند یا اینکه به این حرفها اعتقادی ندارند چون چیزی برای پنهان کردن ندارند. هر کس آزاد است هرطور دوست دارد فکر کند ولی به هر حال چه اطلاعات و فعالیت مهمی برای پنهان کردن داشته باشید یا خیر؛ نقض حریم خصوصی افراد زشت و ناپسند است و هیچ توجیهی برای آن وجود ندارد. اگر موافق این ایده من هستید، میتوانید ادامه این مقاله را بخوانید و اگر نظارت در اینترنت و مسائلی مانند حریم خصوصی برایتان اهمیت ندارد، باز هم بخشهای بعدی مقاله را بخوانید چون حداقل از هک شدن و سرقت اطلاعات بانکی و مالی شما جلوگیری میکنند.
مخفی کردن اطلاعات وبگردی
بیشتر از هر چیز دیگری، وبگردی و مرور سایتها ذات و شخصیت آنلاین شما را شکل میدهند. سایتهای زیادی که هر روز بازدید میکنید، تبلیغات آنلاینی که باز میکنید، لینکهایی که کلیک میکنید و هر کار دیگری که در اینترنت و وب میکنید، ردپایی از شما، علاقهمندیها، احساسات و تفکراتتان میسازند. حتی اگر شما از مرورگر وب برای مشاهده سایتهای مشکوک و خطرناک استفاده نکنید(روشهای نامتعارف به کار بگیرید)، باز هم اطلاعات جمعآوری شده هویت شما را شکل میدهند. پس، چطور میتوانیم مطمئن شویم که هیچکسی ما را در زندگی آنلاین تماشا نمیکند؟
یکی از سادهترین روشهایی که شاید همهی ما میشناسیم، استفاده از شبکههای خصوصی مجازی یا V..PN است. وقتی شما به طور ساده با یک مرورگر وب، به طور مستقیم سایتی را باز میکنید، آدرس شما در ISP ثبت میشود اما وقتی از V…PN استفاده میکنید، میان شما و سایتی که میخواهید بازدید کنید یک سرور واسط ساخته میشود. به علاوه، اطلاعات و آدرس شما رمزنگاری شده تا قابل دسترس نباشد و هویت شما پنهان میماند. انواع V…PN با کارکردهای مختلف وجود دارد. برخی ساده و برخی پیچیده هستند، برخی تمام پورتهای اتصالی شما به اینترنت را رمزنگاری و به سرور واسط آدرسدهی میکنند و برخی فقط روی پورت HTTP فعال هستند. برخی یک سرور واسط به کار میگیرند(اصطلاحاً One Hop هستند) و برخی چندین سرور واسط به طوری سری میان شما و سایتی که باید روی مرورگر وب شما باز شود، قرار میدهند. به جز VPN، روشهای دیگری هم مانند شبکههای Tor هست که اطلاعات وبگردی شما را مخفی میکنند. Tor از سه سرور یا Hop استفاده میکند. این سیستم آنقدر پیچیده است که نظارت بر اینترنت را بسیار دشوار میکند (البته، شایعاتی وجود دارد که NSA در حال توسعه فناوری برای غلبه بر شبکههای تور و مشاهده فعالیت کاربران است.)
روش دیگر ردگیری فعالیتهای شما در وبگردی، فایلهایی است که روی کامپیوتر شما قرار دارند و به نام «کوکی» میشناسیم. این کوکیها توسط برخی از منابعی که مشاهده کردید، ساخته شده و روی کامپیوتر شما قرار داده شدند ولی میتوانند توسط شرکتهای تبلیغاتی و حتی هکرها و بدافزارها به شکل خیلی نابکاری استفاده شوند. چطور میتوانیم از ارسال اطلاعات کوکیها به تعقیبکنندگان آنها جلوگیری کنیم؟ این یک موضوع بحثبرانگیز و چالشی است چون تبلیغات روی وب رایگان هستند و در ازای آن انتظاراتی دارند. مسدود کردن تبلیغات یکی از روشهای کارآمدی است که میتوانید در پیش بگیرید و البته شما را از بسیاری از تهدیدات دیگر مانند نصب بدافزار، تروجان و ردیابیهای دیگر نجات میدهد. نصب و استفاده از یک آنتیویروس خوب مانند Avast نیز میتواند راهحل مناسبی باشد اگرچه ممکن است در روشهای دیگر ردیابی و نظارت بر وبگردی شما را باز کند. چندین افزونه برای مرورگرهای وب نیز منتشر شده است که کوکیها را مدیریت میکند و جلوی اجرای ناخواسته تبلیغات آنلاین را میگیرد. این افزونهها، سرعت اتصال اینترنت را نیز کند نمیکنند. HTTPS Everywhere و Disconnect Search دو تا از بهترین افزونهها برای مرورگرهای فایرفاکس و کروم هستند.
امنیت بیشتر ایمیلها
در حالی که وبگردی یک اثرانگشت از زندگی دیجیتالی شما میسازد، ایمیلها این پتانسیل را دارند که اسرار زندگی شخصی و خصوصی شما، اطلاعات مهم کسبوکار یا هر اطلاعات حساس دیگری را برملا سازند. شما در ایمیلها هر چیزی را ارسال میکنید: نظرات شخصی صریح، باورها و اعتقادات، برنامههای روزانه و آینده، چه کارهایی کردید یا میخواهید انجام بدهید و با چه افرادی در ارتباط هستید. مطمئن باشید خیلیها تشنه این اطلاعات هستند. خوب پس، چه راهحلی برای امنتر کردن بیشتر سرویسهای ایمیل و حفظ پیامهای الکترونیکی خصوصی داریم؟
اول از همه، لازم است بدانید تنها امن کردن یک سوی ایمیلها به اندازه کافی خوب نیست. اگر شما یک ایمیل رمزنگاری شده برای دوستتان بفرستید و او این ایمیل را به فرمت رمزنگارینشده روی یک سرور عمومی ذخیره کند، به راحتی این ایمیل قابل مشاهده و ردگیری است. ایمیلها ذاتاً رسانه ناامنی هستند. بدین معنی که شما نباید از آن برای ارسال اطلاعات حساس استفاده کنید و بیشتر محتاط باشید. با وجود این، برخی راهحلها برای فراهمسازی بسترهای امنتر روی ایمیلها وجود دارد. یکی از معروفترین و شناختهشدهترین متدها برای رمزنگاری ایمیلها، Pretty Good Privacy یا PGP است. مکانیزم این ابزار بسیار پیچیده است اما میتوانید جزئیات راهنمایی بیشتری در این منبع بیابید. به طور خلاصه، ایمیلها با یک کلید دیجیتالی روی کامپیوتر شما رمزنگاری شده و پس از دریافت توسط مقصد، با یک کلید خصوصی روی کامپیوتر مقصد رمزگشایی میشوند. کلیدهای دیجیتالی و خصوصی مخفی و قابل دسترسی نیستند. از لحاظ تئوری، پروسه PGP غیرقابل هک شدن است. PGP یک گزینه بسیار محبوب است ولی تنظیمات و راهاندازی آن زمانبر است و باید وقت بگذارید. اگر حوصله این کار را ندارید، میتوانید از سرویسهای امنی مانند Hushmail، Vaultlet و Enigmail استفاده کنید. این سرویسها برخی گزینهها و حمایتها به شما میدهند که ایمیلتان به آسانی قابل ردگیری و مشاهده نباشد و از چشم نامحرمان دور نگه داشته شود. رمزنگاری ایمیلها فقط برای دور ماندن از دست دولتها یا سرویسهای نظارتکننده بر محتوای اینترنت نیست. مثلاً گوگل محتوای ایمیلهای جیمیل را برای برخی فعالیتهای غیرقانونی رصد میکند. اوایل امسال میلادی، مقامات دولتی یک مرد را به خاطر کودکآزاری تحت تحقیق قرار دادند. آنها از روی سرویس جیمیل این شخص فهمیدند چهکار میکند. بنابراین، بهتر است اطلاعات بسیار محرمانه و خصوصی را با ایمیل ارسال نکنید چون حتی سرویسدهنده ایمیل شما (اگرچه تضمین کند ایمیلها رمزنگاری میشوند) میتواند محتوای ایمیل را ببیند و ردگیری کند.
رمزنگاری چت و پیامهای فوری
در گذشته چت یک ابزار تفننی و مفرح برای ارتباط با یکدیگر بود. اما امروزه چت و ابزارهای IM به یک ابزار ابراز عقاید و حتی کسبوکار بدل گشتند و واسط انتقال موضوعات بسیار عمیقی شدند. اگر شما از اپلیکیشن چت گوگل استفاده میکنید، احتمالاً هزاران پیام روی آن ذخیره کردید که دوست ندارید دیگران ببینند. در این پیامها، تفکرات شما، برنامههای آتی، رموز کسبوکار، مطالبی درباره خانوادهتان و هر چیزی ممکن است وجود داشته باشد که باید محافظت شوند و به راحتی در دسترس نباشند. پس، چگونه میتوانید از پیغامهای رد و بدل شده در چتها و IMها محافظت کنید؟ یکی از پروتکلهای رمزنگاری که به طور گسترده برای پیامرسانیهای فوری مورد استفاده قرار میگیرد، Off-the-Record یا OTR است. این ابزار از سبک خاصی از رمزنگاری به نام «احرازهویت قابل انکار» استفاده میکند. به این معنی که پس از گفتوگو، هر دو طرف میتوانند وجود مکالمه را انکار کنند. استفاده از OTR بسیار ساده است: اگر هر دو طرف از کلاینت چتی استفاده میکنند که از این پروتکل پشتیبانی میکند، کافی است آن را فعال کنند. چندین کلاینت چت مبتنی بر پروتکل رمزنگاری OTR مانند Adium و Pidgin وجود دارند که رمزنگاری OTR را برای Google Talk، چت فیسبوک، AIM، Yahoo! Messenger و تعدادی دیگر فراهم میکنند.
علاوه بر OTR که بسیار شناخته شده است، روشهای کمتر شناختهشده دیگری هم وجود دارد. بهترین نمونه آن Cryptocat است، یک برنامه تحت وب که به شما اجازه میدهد یک چت قابل رمزنگاری بسازید و دیگران را توسط لینک بدان دعوت کنید. وقتی یک ساعت از اتمام چت شما گذشته باشد، تمامی پیغامها به طور خودکار پاک میشوند. این یک روش بسیار ساده برای رمزنگاری چت است که نیاز به دانلود هیچچیز یا افزونه مرورگر وب ندارد و با یک کلیک اجرا و آماده به استفاده است. SafeChat نیز یک جایگزین دیگر است که برای رمزنگاری چتهای فیسبوک استفاده میشود. اگر شما از چت فیسبوک به عنوان برنامه اول چت استفاده میکنید، SafeChat گزینه خوبی است. تنها مشکلش این است که افزونه فایرفاکس و کروم رایگان ندارد ولی برنامه iOS آن در دسترس است. ChatSecure نیز یک برنامه دیگر است که اجازه میدهد چتهای فیسبوک و گوگل تالک را روی گوشی موبایل رمزنگاری کنید.
به خاطر داشته باشید که تمامی این گزینهها، همانند سرویسهای ایمیل، نیازمند رمزنگاری در دو سوی ارتباط هستند و اگر فقط یک طرف اقدام به رمزنگاری پیغامها کند و سوی دیگر هیچ اتفاقی رخ ندهد، تمامی اطلاعات قابل شنود و مانیتور هستند و از طریق کامپیوتر مقصد قابل دسترسیاند. برنامههای ارتباطی پیامرسانی مانند وایبر و واتساپ نیز برای در امان ماندن نیاز به رمزنگاری دارند. هرچه استفاده از موبایل در میان کاربران افزایش مییابد و بر محبوبیت نرمافزارهای ارتباطی موبایل افزوده میشود، طیف متنوع و وسیعی از اطلاعات روی این شبکهها تبادل میشود و ناخواسته به منبعی برای جمعآوری تبدیل شدهاند. چندین برنامه رمزنگاری اپلیکیشنهای موبایل مانند Silent Text، Threema، Wickr و Confide وجود دارد. شما میتوانید به هر کسی که در ارتباط هستید این نرمافزارها را پیشنهاد بدهید تا دانلود و نصب کنند و با اطمینان خاطر با هم در ارتباط باشید. بهتر است افرادی که دائم باهم در ارتباط هستند یا تعداد افراد یک گروه از یک برنامه مشابه استفاده کنند.
امنیت دستگاههای موبایل
در حالی که بسیاری از راهکارها و ابزارهایی که در بالا معرفی کردیم، برای دستگاههای موبایل نیز قابل استفاده هستند؛ اما برخی راهحلهای منحصربهفرد برای تجهیزات موبایل وجود دارند. یکی از روشهای جمعآوری اطلاعات توسط سازمانهایی مانند NSA «متادیتا»ها هستند. متادیتاها اطلاعاتی درباره اطلاعات شما هستند. چیزهایی مانند شماره تلفنهایی که تماس گرفتید، مدت زمانی که در تماس بودید، چه موقعهایی تماس گرفتید و از کجا به کجا تماس گرفتید. اینها کلی اطلاعات درباره ارتباط شما با افرادی است که در تماس هستند. البته، این اطلاعات را میشود از طریق حکم دادگاه به راحتی از مخابرات گرفت ولی خیلی کم اتفاق میافتد و ممکن است شما مرتکب جرم مشخصی نشده باشید. مشکل اینجاست که متادیتا توسط شرکتهای سازنده موبایل یا شبکههای مخابراتی ذخیره میشوند و بعد به راحتی توسط سرویسهای امنیتی قابل استفاده هستند.
بنابراین، شما برای محافظت از اطلاعات متادیتا محدودیت دارید و کار زیادی نمیتوانید بکنید. سختافزارها و نرمافزارهای موبایلی مانند BlackPhone و Silent Circle که روی حریم خصوصی متمرکز شدهاند، میتوانند در این زمینه یاریرسان باشند. آنها متادیتاها را رمزنگاری کرده و کار را برای افرادی که به دنبال این متادیتاها هستند، سخت میکنند. برنامههایی مانند Kryptos و Silent Phone نیز دو برنامه برای رمزنگاری VOIP هستند و میتوانند دستیابی به مکالمات شما را سختتر کنند. اما فراموش نکنید تمامی این روشها قطعی و اطمینانبخش نیستند و سازمانهای عریض و طویلی مانند NSA هر سال میلیونها دلار صرف ساختن ابزارها و روشهایی برای شنود و جمعآوری اطلاعات و متادیتاهای شهروندان میکنند. جلوگیری از فعالیت شرکتهایی مانند گوگل و اپل برای ردیابی محل اقامتتان با استفاده از GPS سخت است. اگر میخواهید این شرکتها نفهمند الان کجا هستید باید گوشی تلفن همراه را خاموش و باتری آن را جدا کنید!
زندگی اجتماعی خود را خصوصی نگه دارید
با تکنیکهایی که برای وبگردی امن و رمزنگاری ارتباطات و پیغامهای خود استفاده میکنید، تا حدود زیادی در شبکههای اجتماعی نیز امن هستید و از به خطر افتادن اطلاعات روی شبکههای اجتماعی جلوگیری میکنند. بدون شک، شبکههای اجتماعی بزرگترین مکان برای نظارت و جمعآوری اطلاعات هستند و شبکههایی مانند فیسبوک به طور گسترده با NSA همکاری میکنند. در چند سال اخیر، شبکههای اجتماعی به تهدیدی بالقوه برای امنیت ملی دولتها تبدیل شدهاند و از حساسیت بالایی برخوردارند. سایتهای شبکههای اجتماعی مانند فیسبوک از هر کاربر یک پروفایل سایه (Shadow Profile) میسازند که شامل کلیه اطلاعات این کاربر و ارتباطاتی است که با دیگر کاربران دارد. نمیتوانید تصور کنید در این پروفایل چه اطلاعاتی از شما ثبت و نگهداری میشود. در واقع، این پروفایل فقط اطلاعات شما نیست بلکه مجموعهای از اطلاعات شما و دیگر کاربران مرتبط با حساب کاربری شما است. حتی اطلاعاتی از روی سرورها و سایتهای دیگر نیز جمعآوری و به این پروفایل سایه افزوده میشود. البته، میتوانید شما ارتباط فیسبوک با سایتها و سرورهای دیگر را قطع کنید ولی باز هم مطمئن باشید، یک پرونده مخفی پروپیمانی برای شما تدارک دیده شده است. این موضوع فقط برای فیسبوک صدق نمیکند و طیف گستردهای از سرویسهای آنلاین از توییتر و گوگل گرفته تا دروبباکس اطلاعات شما را جمعآوری میکنند و بخش اعظمی از این کار نیز با مجوز شما صورت میگیرد؛ هنگام عضویت در این سرویسها.
جاهای بسیار کمی در شبکههای اجتماعی هستند که از نظارت و جمعآوری اطلاعات دور باشند. چون شبکه اجتماعی مانند App.net به تبلیغات وابسته نیست، میتوانید در آن احساس امنیت داشته باشید. با وجود این، گامهایی هستند که میتوانید برای جلوگیری از جمعآوری اطلاعات خودتان در شبکههای اجتماعی بردارید. با استفاده از راهنماهای فیسبوک سعی کنید محدودیتهای زیادی روی حساب کاربری خودتان اعمال کنید تا حریم خصوصیتان بیشتر محفوظ بماند. در گام بعدی میتوانید اطلاعات خود در سرویسهای دیگر را با فیسبوک به اشتراک نگذارید تا از دست سرویسهای تبلیغاتی آنلاین مصون بمانند. هیچگونه اطلاعات حساس و بسیار خصوصی را در شبکههای اجتماعی قرار ندهید و مانند برخی از کاربران ناآگاه، کپچری از کل زندگیتان روی یک شبکه اجتماعی نسازید. لزومی ندارد هر عکسی به اشتراک گذاشته شود یا هر ساعت گزارش بدهید که کجا هستید و چه میکنید و چرا!
متاسفانه بهترین روش برای فرار از نظارت در شبکههای اجتماعی، عدم عضویت در آنها و دوری کردن از افرادی است که در این شبکهها فعالیت میکنند.
حریم خصوصیتان را به دست بگیرید
اگر در طول کل مقاله با ما بودید، اذعان میکنید که اجتناب از نظارت در اینترنت ساده نیست. در واقع، اجتناب کامل غیرممکن است. باید زمان و تلاش زیادی صرف کنید و البته پول خرج کنید و بعد این سوال مطرح میشود که ارزشش را دارد؟ به خودتان و حریم خصوصیتان بستگی دارد. «چیزی برای پنهان کردن نیست؛ چیزی برای ترس نیست» یک استدلال کم دوام است. همهی ما میدانیم توسط شرکتهای سرویسدهنده اینترنت، دولتها، آژانسهای اطلاعاتی و شرکتهای تبلیغاتی تحت نظارت و ردگیری هستیم و وقتی پای کامپیوتر نشستیم، داریم با موبایل حرف میزنیم و از تبلت استفاده میکنیم، سیستمهایی در حال جمعآوری اطلاعات ما هستند. وقتی در شبکههای اجتماعی پرسه میزنیم، یک پروفایل مخفی از ما تکمیل و بهروزرسانی میشود. تجربه نشان داده است در بیشتر اوقات این جمعآوری اطلاعات روی زندگی ما تاثیری نمیگذارد. اما پای نقض حریم خصوصی و حق ما در میان است؛ آیا حق نداریم واقعاً یک زندگی خصوصی داشته باشیم؟ اصلاً اینکه بدانیم یکی دارد ما را میبینید، حس بدی است و ممکن است تمرکزمان را از دست بدهیم. از سوی مقابل نمیتوان انتظار داشت اما خودمان میتوانیم با در پیش گرفتن چندین راهکار و ابزار و استراتژیهای مشخص، حریم خصوصی آنلاین خودمان را به دست گرفته و کنترل و مدیریت کنیم.
ممنون،خیلی مفید بود
این پست رو که خودم یه لحظه حس جاسوس بودن بهم دست داد!
میدونستم همچین چیزایی هست اما نه به این شدت