«جُی»، فیلمی که کارآفرین‌ها و صاحبان ایده و شاید دوست‌داران «رؤیای آمریکایی» باید ببینند!
در شرایطی که این همه فیلم نامزد اسکار هست که هنوز در موردشان ننوشته‌ام، دیشب به خاطر نداشتن فیلم و سریال، از روی ناچاری با خودم گفتم که بنشینم و فیلم Joy را ببینم. اول فیلم را که دیدم با خودم گفتم، چه کاری کردم! در شراطی که هنوز The Big Short، بروکلین، Room و Spotlight را ندیده‌ام، اصلا چرا باید از ظهر فکر نداشتن فیلم را نمی‌کردم و تنبلی نمی‌کردم و این فیلم‌ها را برای دانلود نمی‌گذاشتم!
خب، برای اینکه وضعیت خراب‌تر نشود، سعی کردم کمی طاقت بیاورم، تا اینکه از کمی مانده به نیمه فیلم ضرب‌آهنگ داستانی فیلم عوض شود و متوجه شدم که فیلم می‌خواهد در مورد چه چیز صحبت کند.
در فیلم «جُی»، ترکیب بازیگران آشنای رابرت دنیرو، جنیفر لارنس و بردلی کوپر بازی می‌کنند که آدم را به یاد فیلم قبلی این سه نفر، یعنی Silver Linings Playbook می‌اندازد.
در این سال‌ها در کمال شرمندگی باید عرض کنم که تا حد زیادی نسبت به فیلم‌هایی که دنیرو انتخاب می‌کند و در آنها بازی می‌کند، حساس شده‌ام و متأسفانه غالبا ترجیح می‌دهم، فیلم‌های این بازیگر را نبینم، تا بعدا در مقایسه‌ای ذهنی، وضعیت فعلی او را با اسطوره‌ای که قبلا بود، مقایسه نکنم. جنیفر لارنس، اگر از حاشیه‌هایش صرف‌نظر کنیم، این سال‌های بازی متوسط رو به بالایی را ارائه کرده است و البته مدتی فرصت لازم دارد تا به آن پتانسیلی که واقعا دارد، برسد. از بردلی کوپر هم بعد از فیلم خوب تک‌تیرانداز آمریکایی در سال 2014، اخیرا فیلم Burnt را دیده بودم که کوپر در آن فیلم، حضور درخشانی دارد.
اما به خود فیلم برمی‌گردیم، فیلم را دیوید اُ راسل کارگردانی کرده است. درخشان‌ترین فیلمی که از دیده‌ایم شاید همان American Hustle باشد.
در این فیلم جنیفر لارنس در نقش دختری به نام Joy بازی می‌کند، دختری که علیرغم داشتن استعدادهای خوبی در کودکی، در آغاز جوانی به خاطر شرایط خانوادگی، سیر پیشرفت‌اش متوقف می‌شود و به قول فیلم رسیدن به رؤیاهاش متوقف می‌شود.
اما ناگهان او به خودش می‌آید و تصمیم می‌گیرد که اختراع ساده‌ای را که یک زمین‌شو باشد، به تولید انبوه برساند.
در این سیر او با مرارت‌ها و موانع زیادی روبرو می‌شود و چند بار تا مرز ورشکستگی و شکست کامل می‌رود، اما در نهایت خودش تبدیل به یک کارآفرین و خرده‌فروش می‌شود.
در فیلم رابرت دنیرو نقش، پدر او را بازی می‌کند و بردلی کوپر هم نقش خرده‌فروشی را که در آغاز، به کمک او می‌آید.
فیلم جی دارای همان خمیرمایه‌ای است که در بسیاری فیلم‌های آمریکایی دیده‌ایم: این که اگر شما واقعا شایستگی و استعداد و فکر بکر کاری را داشته باشید و برای آن از جان مایه بگذارید و عرق بریزید، می‌توانید در شرایط کشور آمریکا، به نتیجه برسید و قصر آرزوهایتان را بنا کنید. به عبارتی فیلم، مطرح‌کننده همان رؤیای آمریکایی است.
البته فیلم مطرح می‌کند که همین کشور رؤیاپرور ممکن است بسیار بی‌رحم باشد و به سادگی، صاحبان بسیاری از اندیشه‌ها و ایده‌ها را زمین بزند و برای همیشه در فقر و ناامیدی غوطه‌ورشان کند. اما باز هم تأکید می‌کند که اگر آن انرژی و استعداد ویژه را داشته باشید، دست‌آخر به نتیجه خواهید رسید.
به عبارتی مثل بسیاری از فیلم‌های آمریکایی دیگر و در تقابل با جهان‌بینی شرق یا سوسیالیستی، اصالت فردی و ایمان و باور به توانایی خاص، بار دیگر در این فیلم برجسته می‌شود.
از دید دیگر، تماشای فیلم می‌تواند برای همه کارآفرین‌های و صاحبان ایده، در هر نقطه از جهان، جالب باشد. چون هم با «جی» قصه ما درآشنا هستند.
اما از بعد تکنیکی، فیلم ضعف‌هایی هم دارد که یکی از بارزترین آنها، نداشتن یک ضرب‌آهنگ و لحن یکنواخت در نیمه اول و دوم فیلم است.
جنیفر لارنس در این فیلم بازی قابل قبولی دارد، اما دیگر بازیگران این فیلم از حد عادی یا متوسط فراتر نمی‌روند.
جنیفر لارنس به خاطر بازی در این فیلم نامزد اسکار بهترین بازیگر زن شده است. چون فیلم دیگر نامزدهای زن اسکار، مثل کیت بلانشت برای فیلم کارول یا بری لارسون برای فیلم «روم» را ندیده‌ام، فعلا نمی‌توانم حدس بزنم که جنیفر لارنس چقدر بخت برنده شدن در اسکار را دارد.
فیلم هایی که یکی با تلاش و کوشش به هدفش میرسه رو دوست دارم ، لازم شد ببینمش