نجات جان یک بیمار در حال مرگ با جنگنده اف 16
احتمال دارد که این خبر را خوانده باشید، منتها چون من خلاصه خبر را در تلگرام دیده بودم و طبق معمول نمیشود اعتمادی به اخبار تلگرام داشت، اعتنایی به خبر نکردم. امروز که از دو منبع معتبر-نیویورک تایمز و گاردین– خبر را دیدم، با خودم گفتم که خبر را در «یک پزشک» بازتاب بدهم.
در یک عملیات غیرمعمول نجات، از هواپیمای جنگنده نروژی، برای حمل اورژانسی یک وسلیه ضروری برای نجات یک جان بیمار، استفاده شد.
سه هفته پیش، در 4 آوریل، یک بیمار در شهر Bodoe نیازمند دستگاهی شد که اکسیژن وارد خون میکند و دیاکسید کربن را از آن جدا میکند، به این دستگاه، ریه مصنوعی یا ECMO گفته میشود. این دستگاه در بیمارستان این شهر موجود نبود و نزدیکترین مرکزی که آن را داشت و میتوانست امانت بدهد، بیمارستان شهر Trondheim بود که 470 کیلومتر فاصله داشت.
مسئولان بیمارستان در اقدامی عجیب، از نیروی هوایی کمک خواستند و در کمال تعجب نیروی هوایی موافقت کرد که دستگاه با یک جنگنده اف 16 عمل بشود! تنها سؤالی که مقامات نیروی هوایی پرسیدند این بود که دستگاه ECMO چقدر اندازه دارد. خوشبختانه یکی از جتهای جنگنده محفظه خارجی برای حمل چنین دستگاه نسبتا بزرگی داشت.
معمولا اف 16 با سرعت معمول خود این فاصله را طی 35 دقیقه طی میکند، اما خلبان با افزودن بر سرعت هواپیما، ده دقیقهای زودتر این مسافت زیاد را طی کرد و 25 دقیقه بعد، دستگاه حیاتبخش در مقصد بود!
چقدر برای جان هموطنانشون ارزش قایلند
فقط میتونم بگم دمتون گرم ..!
واقعا جای تقدیر داره این بها و ارزشی که به جان انسانی دادن و فدای تشریفات نکردن .
اینجا بیمار تصادفی در حال مرگ رو تخت اورژانس زجه میزنه ولی چون هنوز بستگانش نیومدن و معلوم نیست هزینه بیمارستان پرداخت بشه یا نه حتی نظافتچی بیمارستان هم بهش سر نمیزنه چه برسه به دکتر.
اینجا پزشک در مطبش برای اینکه درآمد بیشتری کسب کنه به دروغ به طرف میگه سرطان داری و همین امشب باید عمل بشی و برو فلان بیمارستان بستری شو تا بیام فلان غده رو از بدنت خارج کنم در حالی که طرف اصلا سرطان نداره و با یه درمان دارویی ساده مشکلش حل میشه و پزشک اصلا براش مهم نیست که با درآوردن یه بخش از بدن بیمار، بیمار بدبخت تا آخر عمرش باید چه عوارضی رو تحمل کنه و فقط پول براش مهمه.
اینجا یه بیمار 95 ساله رو که مرگ مغزی شده و هیچ برگشتی در کارش نیست رو از بیمارستان دولتی به بمیارستان خصوصی منتقل میکنن و در آی سی یو بیمارستان خصوصی سه بار در طول یک ماه طرف رو ریکاوری میکنن تا بتونن پول بیشتری بگیرن و وقتی طرف میمیره یه فاکتور ده – دوازده متری از تزریق انواع ویتامین و…و…و… تحویل بازمانده ها میدن.
(هر سه صحنه توسط خودم دیده و تجربه شده)
تنها سوالی که تو ذهن تمام خواننده های اینجا بعد خواندن این متن ایجاد می شه همینه
چرا اونجا انقدر برای جان شهروندانشون ارزش قائلند؟؟؟
خیلی جالبه! با نسل جدیدی از اورژانس مواجهیم 😐
به این خاطر که جان شهروندانشون واقعا ارزشمند هست. ما ایرانیها حتی خودمون هم برای جان خودمون ارزش قائل نیستیم.
فلفل هندی سیاه و خال مه رویان سیاه
هر دو جانسوزند اما این کجا و آن کجا