علت های ادم یا ورم پا

ادم Edema یا خیز علامتی غیراختصاصی است که علاوه بر بیماری‌های قلبی، در بیماری‌های کبدی (مانند سیروز)، بیماری‌های کلیوی (مانند سندرم نفروتیک)، اختلالات وریدی موضعی (مانند ترومبوفلبیت و استاز وریدی مزمن) دیده می‌شود.

خیز در بیماری‌های قلبی نشانه افزایش فشار وریدی است. این امر باعث غلبه فشار هیدرواستاتیک بر فشار انکوتیک و در نتیجه خروج مایع به داخل فضای خارج عروقی می‌شود. اگر این پدیده به دلیل افزایش فشار سمت چپ قلب باشد به ادم ریوی می‌انجامد در صورتی که افزایش فشار سمت راست قلب منجر به خیز اندام‌ها می‌شود.

ویژگی ادم نارسایی قلب، گوده‌گذار بودن آن است، به این معنی که با فشار انگشت، اثر آن برای مدتی در منطقه دچار ورم باقی می‌ماند. ادم بر اثر ایستادن طولانی مدت افزایش می‌یابد، در بعدازظهرها بدتر و پس از استراحت خفیف‌تر است و ممکن است بیمار اولین بار وقتی متوجه آن شود که می‌بیند پاهایش بزرگ‌تر از اندازه کفش‌هایش شده است. در صورتی که فرد چند ساعت در حالت درازکش بماند، ادم در نواحی اطراف باسن تجمع می‌کند.

هنگامی که خیز قابل مشاهده شده است، وزن فرد تا حدود 5-2 کیلو افزایش یافته که ناشی از تجمع مایعات است.

با پیشرفت نارسایی قلبی، ادم به نواحی ران، دستگاه تناسلی و دیواره شکمی می‌رسد و ممکن است در شکم (آسیت) یا حفره‌های صدری (فوزیون جنب) تجمع یابد.

در صورت وجود ادم شدید همراه با آسیت باید به پریکاردیت فشارنده مشکوک شد زیرا سیر این بیماری سیری بسیار آرام و مرموز است.