سنکوپ چیست و چه علتهایی دارد؟
تپش قلب (palpitation) به معنای آگاهی بیمار از ضربان قلب خود است. بیماران آن را به صورت احساس پر زدن یا کوبیدن داخل قفسه سینه یا احساس هری فرو ریختن دل توصیف میکنند. آریتمیهای شایعی که منجر به تپش قلب میشوند عبارتاند از انقباضات پیشرس دهلیزی یا بطنی، تاکیکاردی فوق بطنی، تاکیکاردی بطنی و تاکیکاردی سینوسی، گاهی، به ویژه در بیماران مبتلا به اضطراب بیماران از احساس تپش قلب شکایت دارند ولی در مانیتورینگ (پایش)، اختلال ریتمی مشاهده نمیشود.
توجه به الگوی تپش قلب و به ویژه همراهی آن با نبض، رسیدن به تشخیص را آسان میکند: ضربانها در تاکیکاردیهای فوق بطنی و بطنی، سریع و منظم هستند؛ در فیبریلاسیون دهلیزی سریع و نامنظم میباشند و در انقباضات پیشرس دهلیزی یا بطنی به صورت ضربانات از قلم افتاده (Skipped beats) مشاهده میشوند.
سنکوپ (غش)، از دست دادن موقت هوشیاری به دلیل جریان خون ناکافی مغز است که ممکن است طی یک سری بیماریهای قلبی عروقی دیده شود.
سنکوپ واقعی باید از علل عصبی (مثل صرع) و علل متابولیک (مثل هیپوگلیسمی و هیپرونتیلاسیون) افتراق داده شود. سنکوپ قلبی ناشی از کاهش ناگهانی برونده قلب است که ممکن است به دلیل ایسکمی حاد میوکارد، بیماری دریچهای قلب (تنگی آئورت و میترال)، کاردیومیوپاتی انسدادی هیپرتروفیک، تومورهای دهلیز چپ، تاکیآریتمی (بطنی و یا با شیوع کمتر تاکیکاردیهای فوق بطنی)، یا برادی آریتمیها (مثل ایست سینوس، بلوک دهلیزی- بطنی، حملات استوکس- آدامز) باشد. برادیکاردی یا اتساع عروقی رفلکسی نیز میتوانند منجر به سنکوپ شوند (سنکوپ وازوواگال، سنکوپ سینوسی کاروتید، سنکوپا دفع ادرار، سنکوپ سرفه، سنکوپ عصبی- قلبی neurocardiogenicsyncope)، همان طور که آمبولی ریوی و هیپوولمی نیز باعث سنکوپ میشوند.
از آنجا که برای ایجاد سنکوپ، باید خونرسانی تمامی مغز یا حداقل کورتکس دو طرف کاهش یابد، بنابراین بعید است که درگیری یکطرفهی شریان کاروتید منجر به سنکوپ شود. اما گاهی سنکوب در نتیجه درگیری دوطرفه عروق کاروتید اتفاق میافتد. این حالت در بیماری شریان ورتبروبازیلر که منجر به ایسکمی ساقه مغز میگردد نیز دیده میشود. در تعداد زیادی از بیماران (تا ۵۰ درصد موارد) علت حمله سنکوپی مشخصی نمیشود. اما در مواردی که حصول تشخیص امکانپذیر است، بهترین راه برای رسیدن به تشخیص، گرفتن شرح حال دقیق از بیمار است.
تابلویی به نام غش، اثر Pietro Longhi که در سال 1744 میلادی کشیده شده است.