ادم (آب آوردن) حاد ریه
اولین اقدام درمانی برای بیماران مبتلا به حمله‌ی حاد خیز ریوی باید بر بهبود اکسیژن رسانی و تثبیت وضعیت همودینامیک بیمار متمرکز باشند. در این بیماران اغلب افزایش شدید فشار خون، ایسکمی قلبی، و بدتر شدن نارسایی میترال از علل سهیم در ایجاد خیز ریوی هستند. درمان استاندارد شامل تجویز اکسیژن و تجویز وریدی یک دیورتیک قوس هنله است. نیتروگلیسیرین زیرزبانی یا وریدی از طریق اتساع وریدها به کاهش پیش‌بار کمک نموده و می‌تواند باعث تخفیف علائم اختلال عملکرد ایسکمیک یا غیرایسکمیک بطن شود. مورفین داخل وریدی نیز دارای اثرات مشابهی است، اما به دلیل اثرات مهار تنفسی، مصرف آن باید با احتیاط صورت گیرد. در بیماران با فشار خون بالای اورژانس، پرفشاری خون شدید، یا نارسایی احتقانی قلب مرتبط بارگورژیتاسیون آئورت یا میترال، استفاده از یک گشاد کننده عروق شریانی نظیر نیتروپروساید می‌تواند در کاهش پس‌بار بسیار مفید باشد.
برای ارزیابی پاسخ بیمار به درمان باید میزان فشار خون، ضربان قلب، درصد اشباع اکسیژن و خون‌رسانی به اعضاء محیطی به کرات اندازه‌گیری شود.
استفاده از ونتیلاسیون مکانیکی برای بیماران مبتلا به هیپوکسی یا اسیدوز تنفسی مداوم، ضروری است. کاتتریزاسیون شریان ریوی برای ثبت فشارهای پرشدگی بطن، برون‌ده قلب و مقاومت عروق محیطی و پایش پاسخ به درمان مفید است، گرچه پایش (مانیتورینگ) خیلی دقیق با بهبود نتایج بیمار همراه نبوده است. در موارد خیز ریوی مقاوم به درمان یا هیپوتانسیون سیستمیک، استفاده از داروهای اینوتروپیک یا تلمبه بالون در داخل آئورت (intera aortic balloon pump) یا وسیله کمکی بطنی ممکن است ضرورت پیدا کند.
