وقتی از سطح جامعه عفونت ریه می‌گیرید: پنومونی اکتسابی از جامعه
پنومونی اکتسابی از جامعه در زمستان دو برابر شایع‌تر است و افرادی که در دو انتهای طیف سنی (زیر ۵ سال و بالای ۶۵ سال) قرار دارند در معرض خطر بیشتری هستند. شایع‌ترین عامل مسبب استرپتوکک پنومونیه، یک باکتری دیپلوکک گرم مثبت است که ساختار کپسول‌دارش آن را از دفاع میزبان محافظت می‌کند. ممکن است بیماران یک عفونت پیشین تنفسی فوقانی داشته‌اند که به دنبال آن حملهٔ ناگهانی تب، لرز تکان دهنده، تنگی نفس و پلورزی عارض گشته است. سرفه همراه با خلط قهوه‌ای مایل به قرمز (rust-colored) شایع است. مطالعات تصویربرداری تراکم حبابچه‌ای را نشان می‌دهند. رنگ‌آمیزی گرم خلط فقط در ۴۵ درصد مواردی که باکتری می‌دارند مثبت است. به همین سبب تشخیص با کشت ارگانیسم از یک محل معمولاً عاری از میکروب (sterile) مثل خون، مایع جنبی، یا مایع مغزی- نخاعی مسجل می‌گردد. در بسیاری از موارد تشخیص با گمانه‌زنی است و پوشش آنتی‌بیوتیکی توصیه شده برای پنومونی اکتسابی از جامعه به منظور پوشش این ارگانیسم است (به مطالب بعدی مراجعه کنید).
مایکوپلاسما پنومونیه یک ارگانیسم بی‌هوازی اختیاری کند رشد است که عامل ۲۵ تا ۶۰ درصد همهٔ پنومونی‌های غیر معمول (atypical) می‌باشد. مایکوپلاسما پنومونیه علت شایع پنومونی در بیماران ۵ تا ۳۵ ساله است که ممکن است در ابتدا علائم تنفسی فوقانی، فارنژیت التهاب تاولی پرده صماخ (bullous myringitis) را بروز دهند. سرفه خشک، تب، علائم گوارشی، سردرد و دردهای عضلاتی شایع هستند. عوارض ناشایع عبارتند از: همولیز ناشی از آگلوتینین سرد، هپاتیت، اریتم مولتی‌فرم، سندرم ترشح نابه‌جای هورمون ضد ادراری، پریکاردیت، میوکاردیت ناهنجاری‌های نورولوژیک، ممکن است عکس سینه ارتشاح تورینه‌ای – گرهکی (reticulonodular) بینابینی ظریف در بیماران که اغلب نسبتاً بدون علامت هستند نشان دهد. تشخیص بر اساس ویژگی‌های بالینی و همه‌گیرشناختی داده می‌شود. برای اثبات تشخیص، یافته‌های سرم شناختی مرحلهٔ حاد و دورهٔ نقاهت ضرورت دارند اما در بیماری حاد کمک کننده نمی‌باشند.
سایر علل شایع پنومونی اکتسابی از جامعه را کلامیدیاپنومونیه و هموفیلوس آنفلونزا تشکیل می‌دهند. بیماران دچار هم ابتلایی و آنهایی که بیش از ۶۵ سال سن دارند در معرض خطر پنومونی ناشی از گونه‌های لژیونلا، می‌باشند. هنگامی که مقادیر زیادی از ترشحات دهانی- حلقی در بیماران دچار عفونت مزمن شکاف لثه‌ای- دندانی (gingivodental crevice) آسپیره می‌شوند باید عفونت بی‌هوازی مدنظر باشد.
آزمایشات تشخیصی برای پنومونی اکتسابی از جامعه باید شامل عکس سینه و شمارش کامل خون باشند. نقش کشت‌های رایج خون و خلط در این زمینه محل اختلاف نظر است. درمان توصیه شده برای پنومونی اکتسابی از جامعه یک دوره (۷ تا ۱۰ روزه) از یک آنتی‌بیوتیک ماکرولید (اریترومایسین، کلاریترومایسین، یا آزیترومایسین) می‌باشد، اگر هم ابتلایی‌هایی مثل بیماری مزمن قلب یا ریه وجود داشته باشد باید از یک فلوروکینولون وسیع‌الطیف (مثلاً لووفلوکساسین، موکسیفلوکساسین، یا جمی فلاوکساسین) یا یک بتالاکتام (آموکسی‌سیلین) به علاوه یک ماکرولید استفاده کرد. انتخاب درمان باید از الگوهای مقاومت آنتی‌بیوتیکی ناحیه هم تأثیرپذیر باشد.
تصمیم مهم در مراقبت از پنومونی اکتسابی از جامعه این است که آیا بیمار نیازمند پذیرش در بیمارستان هست یا خیر؟ این تصمیم باید با مد نظر قرار دادن عوامل خطر شناخته شده برای افزایش مرگ و میر ناشی از پنومونی اتخاذ گردد. این عوامل عبارتند از: سن ۶۵ سال یا بالاتر؛ وجود هم ابتلایی‌هایی مثل دیابت قندی، نارسایی کلیه، یا نارسایی احتقانی قلب؛ تغییر وضعیت روانی؛ تاکیکاردی (بیشتر از ۱۲۵ ضربان در دقیقه)؛ افزایش تعداد تنفس (tachypnea) بیشتر از ۳۰ تنفس در دقیقه )؛ تب بالا (38.5 تا ۴۰ درجهٔ سلسیوس)؛ افت فشار خون (فشارخون سیستولی کمتر از ۹۰ میلی‌متر جیوه)؛ هیپوکسی، درگیری چند درگیری عکس سینه: و شناسایی عوامل بیماری‌زای پرخطر مثل ارگانیسم‌های گرم منفی و استافیلوکک طلایی، برای بیماران بستری درمان اولیه پنومونی اکتسابی از جامعه معمولاً شامل یک سفالوسپورین مثل سفتریاکسون یاسفوروکسیم بایا بدون یک ماکرولید است. درمان آنتی‌بیوتیکی باید هر چه زودتر آغاز گردد چون مرگ و میر می‌تواند حتی پس از تأخیر کوتاه (بیشتر از ۸ ساعت) در دریافت آنتی‌بیوتیک مناسب افزایش یابد. باید قبل از شروع درمان آنتی‌بیوتیکی کشت خلط و خون اخذ گردد.
