خطرات جراحی در بیماران دچار نارسایی قلب، بیماری‌های دریچه‌های قلب و آریتمی
نارسایی احتقانی قلب
مطالعات متعدد نشان داده‌اند که وجود نارسایی قلبی جبران نشده باعث افزایش خطر عوارض قلبی حین عمل می‌شود. در این موارد، عمل جراحی باید به تعویق بیافتد تا درمان مناسب جهت رفع علائم و تثییت وضع بیمار صورت بگیرد. اگر جراحی احتمالاً با از دست رفتن خون زیاد یا جابجایی مایعات همراه است، بهتر است برای کتترل وضع بیمار اقدام به نصب کاتتر شریان ریوی کرد.
در دوره پس از عمل، احتمال نارسایی قلبی در ۲۴-۴۸ ساعت اول، که مایعات وارد شده در حین عمل به تدریج از فضای خارج عروقی جذب می‌شوند، بیشتر است. البته ایسکمی قلبی و بروز آریتمی‌های جدید نیز ممکن است منجر به بروز نارسایی شوند. درمان اولیه کشف و رفع علت زمینه‌ای است، در کنار آن تجویز دیورتیک‌های داخل وریدی معمولاً باعث رفع سریع احتقان ریوی می‌شود. در صورت بروز افت فشارخون و کاهش برون‌ده ادرار به دنبال نارسایی قلبی، قرار دادن یک کاتتر شریان ریوی به منظور تنظیم نحوه درمان کمک کننده است.
بیماری‌های دریچه‌ای قلب
تنگی دریچه میترال و آئورت باعث افزایش خطر عوارض پس از جراحی‌های غیرقلبی می‌شوند. مبتلایان به تنگی شدید و علامت‌دار آئورت باید قبل از عمل جراحی غیر قلبی تحت عمل تعویض دریچه قرار گیرند. در مبتلایان به تنگی خفیف تا متوسط میترال، برای جلوگیری از احتقان قلب باید توجه دقیق به حجم مایعات و کنترل ضربان قلب صورت گیرد تا پر شدن بطن به بهترین صورت انجام شده و از احتقان ریوی پیشگیری شود. در مبتلایان به تنگی شدید دریچه میترال، قبل از اعمال جراحی پرخطر باید ابتدا اقدام به والولوپلاستیی یا تعویضی دریچه میترال کرد. در بیماران مبتلا به بیماری دریچه‌ای یا دریچه مصنوعی قلب، باید در صورت لزوم اقدام به تجویز پیشگیرانه آنتی بیوتیک کرد.
آریتمی‌ها و نقائص هدایتی
در مبتلایان به اختلالات شدید و علامت‌دار هدایتی، مانند بلوک دهلیزی – بطنی (AV) درجه ۳، خطر عوارض قلبی حین عمل افزایش می‌یابد و قبل از عمل باید اقدام به نصب ضربان‌ساز موقت کرد. در بیماران مبتلا به بلوک قلبی درجه ۱، بلوک AV موبیتز نوع I، یا بلوک دو فاسیکولی (بلوک شاخه راست و بلوک فاسیکول قدامی چپ) نیاز به نصب ضربان ساز به صورت پروفیلاکسی نیست.
آریتمی‌های دهلیزی، مثل فیبریلاسیون دهلیزی، پس از جراحی شایع هستند و معمولاً در صورت کنترل مناسب ضربان بطنی با عوارض شدیدی همراه نیستند. ضربان‌های بطنی پیش رس و تاکی‌کاردی بطنی غیرمداوم نیز پس از اعمال غیر قلبی شایع هستند و تا وقتی که با ایسکمی قلبی یا نارسایی قلبی همراه نباشند نیاز به درمان ندارند. در اکثر موارد، رفع علت زمینه‌ای (هیپوکسی، اختلالات متابولیک، ایسکمی، افزایش حجم مایعات) باعث بهبود قابل توجه یا رفع اختلال ریتم می‌شود، بدون آن که به درمان اختصاصی آنتی آریتمی نیاز باشد.
