انفارکتوس بطن راست پس از سکته قلبی
انفارکتوس بطن راست معمولاً همراه با انفارکتوس تحتانی رخ می‌دهد زیرا خونرسانی هر دو منطقه به عهده شریان کرونر راست است. وقوع همزمان انفارکتوس تحتانی قلب را تا حد زیادی افزایش می‌دهد. انفارکتوس بطن راست با نشانه‌های بالینی سه گانه افت فشارخون، ریه‌های پاک (طبیعی بودن فشار گوهرای مویرگ ریه) و افزایش فشار ورید ژوگولر (بالا بودن فشار قلب راست) همراه است. در نبود امکانات تشخیصی همودینامیک، انفارکتوس بطن راست ممکن است با هیپوولمی، آمبولی ریه یا تامپوناد قلبی اشتباه شود. درواقع، بیمار مبتلا به نارسایی حاد بطن راست در نوار ثبت فشار دهلیزی می‌تواند یک موج نزولی y واضح (شکل 10 ـ 9)، نشانه کوسمال و نبض متناقض داشته باشد که همه مشابه علایم تامپوناد پریکاردی می‌باشند. تشخیص انفارکتوس بطن راست با مشاهدهٔ صعود قطعه ST ر اشتقاق‌های جلوی قلبی سمت راست (افزایش بیش از mV0.1 در V4 (سمت راست) اثبات می‌شود. بدین خاطر در تمام انفارکتوس تحتانی باید اشتقاق‌های سمت راست قفسه سینه نیز گرفته شوند. برای درمان هیپوتانسیون در مبتلایان به انفارکتوس بطن راست اغلب به بازگرداندن سریع حجم عروقی از دست رفته (با هدف فشار دهلیز راست در محدوده mmHg15 ـ 12) و همین طور داروهای اینوتروپیک (برای مشاهده دوبوتامین) نیاز است. دیورتیکو گشادکننده‌های عروقی (نظیر نیتروگلیسیرین) ممکن است باعث تشدید هیپوتانسیون شوند لذا از مصرف آنها باید خودداری کرد. اگر در طی چند روز اول پس از انفارکتوس بتوان ناپایداری همودینامیک بیمار را تحت درمان قرار داد، اغلب پس از طی این مرحله، بهبود قابل ملاحظه‌ای در عملکرد بطن راست رخ خواهد داد.
