فناوری جدیدی که گم شدن هواپیماها را یک قضیه فراموش‌شده و کاملا قدیمی می‌کند
بسیاری از ما مردم عادی تا قبل از ماجرای گم شدن پرواز شماره 370 مالزی، نمی‌دانستیم که موقعیت‌یابی هواپیماها، همیشه و همه جا به صورت دقیق و آنی انجام نمی‌شود. تصور ما این بود که به کمک رادارها، همیشه هواپیماها تحت نظر هستند.
اما وقتی این بویینگ 777 با 239 مسافر گم شد و تازه ماه‌ها بعد قطعاتی از آن، آن با مقدار شک و تردید پیدا شد، فهمیدیم که یک جای کار حسابی می‌لنگد.
واقعیت این است که در پهنه وسیعی از اقیانوس‌ها و حتی خشکی‌ها، معادل 70 درصد کره زمین، در حال حاضر موقعیت‌یابی دقیق هواپیماها صورت نمی‌گیرد. در این مناطق خود خلبان هر 15 تا 20 دقیقه، موقعیت خود را با تماس رادیویی اعلام می‌کند. البته در بعضی هواپیماها پینگ موقعیت به ماهواره‌ها هم صورت می‌گیرد، منتها فاصله بین این پینگ‌ها، آنقدر طولانی است که بین آنها هواپیما ممکن است 100 مایل در هر جهتی جابجا شده باشد و پیداست که در صورت بروز حادثه، جستجوی یک دایره به شعاع 100 مایل، کاری بسیار دشوار، وقت‌گیر و هزینه‌بر است.
به همین خاطر، مسئولان امر، در پی آن هستند که سامانه‌ای موسوم به ADS–B را ره‌اندازی کنند که مخفف automatic dependent surveillance–broadcast است.
در این شیوه، به صورت خودکار هر ثانیه 2 بار، اطلاعاتی مثل ارتفاع، جهت و موقعیت دقیق GPS به ماهواره‌ها مستقر در ارتفاع پایین مخابره می‌شود، این ماهواره‌ها اطلاعات را بین خودشان رله می‌کنند و به ایستگاه‌های زمیتی مخابره می‌کنند.
به این ترتیب موقعیت زنده و دقیق هر هواپیما مشخص می‌شود و در صورت گم شدن یک هواپیما، وسعت محدوده جستجو از 100 مایل به حداکثر 15 مایل کاهش پیدا می‌کند.
به علاوه همین موقعیت‌سنجی ذقیق می‌تواند با کنترل کاراتر ترافیک هوایی، میزان مصرف سوخت هواپیماها را 2 تا 4 درصد کاهش بدهد و یک صرفه‌جویی 200 میلیون دلاری در سال به ارمغان بیاورد.
برآورد می‌شود که در سال‌های ابتدایی دهه آینده میلادی، خطوط هوایی مختلف جهان به ADS–B تجهیز شوند.
