چرا همه فضانوردان بعد از مدتی اقامت در فضا، دچار مشکل بینایی می‌شوند؟!
تا مدت‌ها دانشمندان ناسا از اینکه فضانوردان بعد از اقامت طولانی در فضا، دچار مشکل بینایی می‌شوند، شگفت‌زده بود. بیشتر فضانوردان بعد از مدتی، بینایی‌شان به تدریج کاهش پیدا می‌کند.
اما نتایج یک تحقیق تازه‌منتشرشده شاید بتواند توجیهی برای این مشکل پیدا کند.
این تحقیق را نوآم آلپرین روی 16 فضانورد انجام داد. او حجم مایع مغزی نخاعی آنها را پیش و بعد از سفر فضایی اندازه گرفت. احتمالا می‌دانید که مایع مغزی نخاعی دور مغز و نخاع را احاطه می‌کند و مانند بالشتکی از آن محافظت می‌کند. به این ترتیب با جابجایی‌هایی شما، بافت عصبی به اطراف برخورد نمی‌کند و آزرده نمی‌شود.
آلپرین و همکارانش متوجه شدند که فضانوردانی که حدود 6 ماه و بیشتر در فضا بمانند، میزان بیشتری مایع مغزی نخاعی اطراف کره چشم دارند. آنها همچنین یک سامانه تصویربرداری جدید برای برآورد میزان صاف شدن بافت عصبی چشم در نتیجه این افزایش حجم، ابداع کردند.
گمان می‌رود که در شرایط بی‌وزنی، مایع کافی به سمت پایین نزول نمی‌کند و حجم زیادی از آن در بالا باقی می‌ماند. این امر اصطلاحا باعث VIIP یا سندرم نقصان بینایی ناشی از افزایش فشار داخل حفره جمجمه می‌شود.
بعضی از فضانوردان به خاطر شکل خاص جمجمه‌شان، بیشتر مستعد این حالت هستند. با این حال خطر این سندرم در کمین هر فضانوردی است که اقامت طولانی دارد.
جالب است بدانید که دید 20/20 برخی از فضانوردان بعد از مأموریت فضایی، در عرض تنها 6 ماه به 20/100 می‌رسد!
حالا در نظر بگیرید که در دهه‌های بعد قرار باشد که فضانورد به مریخ اعزام شود، مأموریتی که هر یک از مراحل رفت و برگشت آن، به تنهایی 9 ماه طول می‌کشد!
