مطابق وصیت افسر سابق اس اس، تمام 400 هزار یورو دارایی‌اش به یک دهکده اسکاتلندی اهدا شد

اینکه یک نفر چه وصیتی کرده باشد، شاید خیلی شخصی باشد، اما در خبری که هفته پیش داغ شد، وصیت شخصی یک نفر، مطلب ژرف‌تری هم وجود دارد:

در روزهای آخر جنگ جهانی دوم، هاینریش اشتاینمایر که 19 سال بیشتر نداشت، دستگیر شد. او در آن زمان افسر اس اس بود.

او را به اردوگاه اسرایی در اسکانلند به نام کولتایبراگان بردند تا زمان اسارت‌اش را سپری کند. در زمان اسارت، اهالی روسنای همجوار اردوگاه، سه بار جان اشتاینمایر را نجات دادند: یک بار همان ابتدا او را از احتمال اسارت توسط نیروهای دیگر متفقین رهانیدند که معلوم نبود چه رفتاری را با او در پیش خواهند گرفت، بار دیگر او را در زمان انتقال از دست لهستانی‌ها نجات دادند و یک بار هم مهربانی آنها، اشتاینمایر را از بند افکار سابق خودش، رهانید!

او در زمان اسارت، در حالی که سیم خاردار بین و اهالی دهکده، حائل بود، دوستان زیادی پیدا کرد. یکی از آنها جورج کارسون بود که می‌گوید همه بچه‌های دبستان و خانواده‌اش هم با اشتاینمایر دوست شده بودند.

یک خاطره جالب آنها به زمانی برمی‌گردد که اشتاینمایر در حرف‌های پراکنده‌اش گفته بود که هرگز در سینما فیلمی ندیده است. به همین خاطر یکی از دخترهای دهکده،‌ دوچرخه‌ای نزدیک اردوگاه برد،‌ یونیفرم مدرسه برادرش را آورد و او را از طریق رخنه‌ای در سیم خاردار به صورت قاچاقی خارج کردند تا بتواند اولین فیلم عمرش را ببیند!

بعد از خاتمه اسارت،‌او به زادگاهش در آلمان شرقی، نزد مادر بیوه‌اش رفت.

حالا کل درآمد زندگی اشتاینمایر که نزدیک 400 هزار یورو می‌شود به دهکده اهدا شده است تا در زمینه مناسب که احتمالا کمک به نگهداری افراد سالخورده ده است، خرج شود. او همچنین وصبت کرده که خاکستر جسدش را در محیط همان روستا بپراکنند.

داستان  اشتاینمایر و اهالی آن دهکده کوچک اسکاتلندی، نشان می‌دهد که آدم‌ها اگر در هزارتوی کینه سیاستمداران و عقیده‌های ظاهرا مسلم، گرفتار نشوند، چقدر می‌توانند با هم مهربان باشند.

منبع