بخارات و گازهای زیان­ آور و استنشاق دود

استنشاق بعضی گازها و بخارات خاص، ممکن است موجب خفگی (asphyxia) یا آسیب سلولی و متابولیک شود (جدول 5-23). مسمومیت با منواکسید کربن، یک علت شایع آسیب استنشاقی است که به کرات مورد غفلت قرار‌می­گیرد و از طریق جدا کردن رقابتی اکسیژن از هموگلوبین، موجب هیپوکسی بافتی‌ می‌شود.

تمایل منواکسید کربن به هموگلوبین، تقریباً ۲۵۰ برابر اکسیژن است. ارتباط بین سطح منواکسید کربن و علائم، ضعیف است ولی عموماً بیماران با سطح منواکسید کربن بالاتر از 30 درصد، دارای علامت­اند. علائم ممکن است از گیجی و منگی (confusion) یا ضعف تا تهوع، سردرد و اغمای عمیق متغیر باشند. اساس تشخیص، زمینه­های بالینی بیمار است و با منواکسید کربن ممکن است در اتوموبیل­های دربسته و قرار گرفتن در معرض بخاری­های نفت سوز یا آتش­های ذغال در فضاهای بدون تهویه به وجود آید. در موارد مشکوک باید گازهای خون شریانی همراه با اشباع هموگلوبین- اکسیژن اندازه­گیری (و نه محاسبه) شود. باید سطح منواکسید کربن در بیماران با اشباع اکسیژن شریانیسیستمیک () کمتر از محاسبه شده از طریق فشار اکسیژن شریانی، اندازه­گیری شود. درمان، شامل تنفس اکسیژن صددرصد می‌باشد. ممکن است اکسیژن پرفشار مفید باشد ولی کاربرد بالینی این درمان، مشخص نیست.

استنشاق مواد سوزاننده مانند آمونیاک، کلرو فلورید هیدروژن، موجب علائم حاد التهاب چشم و مجاری هوایی فوقانی‌ می‌شود. درد، اشک ریزش، آب‌ریزش بینی و علائم مجاری هوایی فوقانی معمولاً فرد را وادار به ترک محیط می­کنند. استنشاق دی اکسید نیتروژن (بیماری کارگران سیلو silo filler’s disease) هنگامی اتفاق می­افتد که تخمیر غلات موجب تولید مقادیر زیاد این گاز‌ می‌شود. اکثر بیماران بدون برجا ماندن عوارض دائمی بهبود می­یابند، اما تعداد کمی از آنها ممکن است دچار برونشیولیت انسدادی شوند.

تب بخار فلزات (metal fume fever) به دلیل استنشاق اکسیدهای فلز که بر اثر جوشکاری تولید می‌شوند، موجب پیدایش علائم شبه آنفلوانزا‌ می‌شود. استنشاق پلاتین، فرمالین و ایزوسیانات­ها ممکن است آسم را تشدید کند. استنشاق غلظت­های بالایی از بخارهای کادمیوم و جیوه ممکن است موجب ایجاد پنومونیت گردد.

استنشاق دود ممکن است منجر به آسیب گرمایی مستقیم شود که معمولاً محدود به مجاری هوایی فوقانی است ولى در صورتی که مواجهه با مقادیر کافی بخار در نتیجه‌ی محتوای گرمایی بالای آب صورت گیرد ممکن است باعث ایجاد آسیب مجاری هوایی تحتانی نیز بشود. ادم حنجره، التهاب مجاری هوایی و تولید موکوس ممکن است منجر به انسداد مجاری هوایی شوند که نیازمند لوله­گذاری داخل نای می‌باشد. در نتیجه مصرف اکسیژن توسط آتش و نیز آسیب سیتوتوکسیک ناشی از گازهایی مانند منواکسید کربن، سیانید و اکسیدان­هایی که در طی احتراق آزاد می‌شوند، آنوکسی رخ می‌دهد. مسمومیت با سیانید، اکسیژن را از تولید انرژی جدا می‌کند و نیازمند درمان سریع با اکسیژن 100 درصد و تیوسولفات سدیم است. احتراق پلیمرهای طبیعی و صناعی، اغلب موجب تولید آلدئیدها، استالدئید و آکرولنین‌ می‌شود که قابلیت تحریکی زیادی دارند. درمان بیماران دچار آسیب‌های استنشاقی عبارت است از مراقبت­های حمایتی همراه با توجه دقیقبه مجاری هوایی، باید به بیمار اکسیژن رسانده شود و پایش مداوم وضعیت قلبی و همودینامیک لازم است.  گاهی برطرف کردن انسداد مجاری هوایی و جلوگیری از پیدایش نارسایی تنفسی، نیازمند لوله­­گذاری و تهویه مکانیکی است.

مصرف بیش از حد دارو

مصرف بیش از حد دارو (drug overdose) از علل شایع پذیرش در بخش مراقبت­های ویژه (ICU)‌ می‌باشد. علائم بروز بیماری و درمان موارد شایع‌تر مصرف بیش از حد دارو که منجر به فوریت­های طبی‌ می‌شوند در جدول ۶-۲۳ خلاصه شده‌اند.

چشم اندازهای آینده

در آینده بسیار نزدیک افزایش شدید نیاز به منابع بیمارستانی برای مراقبت­های ویژه انتظار می­رود. اول اینکه یک جامعه در حال پیر شدن با هم ابتلایی‌های متعدد از راه می‌رسد و هنگام بستری شدن نیاز به مراقبت­های ویژه پیدا خواهد کرد. مسن­ترین افرادی که در زمان افزایش زاد و ولد پس از جنگ جهانی دوم به دنیا آمدند به سرعت در حال رسیدن به سنی هستند که نیاز آنها به خدمات مراقبت­های ویژه شدیداً افزایش‌می‌یابد. این امر اثرات قابل توجهی بر تقسیم منابع مراقبت­های بهداشتی دارد. اداره‌ی واحدهای طبی مراقبت ویژه و ارایه مراقبت در آنها با استانداردسازی مراقبت از طریق ایجاد مسیرهای مراقبت ویژه با آهنگ سریعی در حال تغییر است. طی چند سال اخیر مطالعات، ارزش ارزیابی زود هنگام و درمان تهاجمی شوک از طریق درمان هدفمند، استفاده از تهویه با حجم کم در بیماران مبتلا به سندرم زجر تنفسی حاد، ابداع راهبردهای جدید به منظور تسبریع جدا کردن بیمار از تهویه‌ی مکانیکی و کشف شاخص‌های زیستی برای تشخیص زودرس پنومونی مرتبط با تهویه توسط دستگاه را مورد بررسی قرار داده­اند. گرچه هر سال اطلاعات بیشتر در مورد بیماری‌های بحرانی به دست می­آید اما مانع اصلی در بهبود نتایج در بستر مراقبت ویژه استفاده‌ی محدود از این راهبردهای نسبتاً جدید در واحدهای مراقبت ویژه در داخل و خارج از مؤسسات دانشگاهی است. قابل توجه اینکه پذیرش درمان‌های اثبات شده‌ی جدید در میان سایر سازوکارها، از طریق پوشش ۲۴ ساعته واحدهای مراقبت ویژه توسط متخصصان ماهر، استفاده از پرونده­های الکترونیکی و ارزیابی تبعیت از پروتکل­های درمانی در حال گسترش است. مطالعات تصادفی شده‌ی کنترل شده که برای آزمایش داروهای جدید و سایر راهبردها در بستر مراقبت­های ویژه طراحی شده‌اند در دست انجام است و محتمالاً مراقبت از بیمارانی را که در وضعیت بحرانی به سر می­برند بهبود خواهد بخشید. امید است که تحقیق در مورد سازوکارهای آسیب ریوی حاد و ترمیم آن منجر به درمان‌های اختصاصی­تر برای سندرم زجر تنفسی حاد شود.