ارزیابی و تشخیص بیماری‌های گلومرولی کلیه
شرح حال و معاینهٔ فیزیکی دقیق می‌تواند در روشن ساختن تشخیص افتراقی ضایعات گلومرولی کمک کند. آغاز و زمانبندی ممکن است اهمیت داشته باشد (برای مثال سندرم نفروتیک در یک کودک مطرح‌کنندهٔ نفروپاتی با حداقل تغییر می‌باشد). ممکن است یافته‌های معاینهٔ فیزیکی همراه، چیزهایی به تشخیص بیافزاید (برای مثال پدیدهٔ رینود در نفریت لوپوسی، کبودی تورینه‌ای (livedo reticularis) در آمبولی کلسترول). ممکن است ارزیابی از نظر کم‌خونی، ترومبوسیتوپنی، ائوزینوفیلی، همولیز میکروآنژیوپاتیک، سرم‌شناسی از نظر آنتی‌بادی‌های ضد هسته (ANA)، آنتی‌بادی‌های سیتوپلاسمی ضدنوتروفیل (ANCA)، آنتی‌بادی ضدغشای پایهٔ گلومرول (anti-GBM)، آنتی‌بادی علیه هپاتیت B و C، HIV، فاکتور روماتوئید، anti-DNAaseB، عیار آنتی استرپتولیزین O (ASO)، کرایوگلوبولین، و پروتئین‌های تک دودمانی در محدودتر ساختن احتمالات تشخیصی کمک‌کننده باشد.
بررسی میکروسکوپی ادرار در ارزیابی بیمار مبتلا به درگیری گلومرولی عنصر حیاتی است و ممکن است هماچوری، قالب‌های گویچه‌های سرخ، اجسام چربی بیضوی یا قالب‌های چربی (شکل 6 ـ 29 تارنما)، یا پروتئینوری را نشان دهد. اندازه‌گیری 24 ساعتهٔ پاکسازی کراتینین و پروتئینوری در تمایز وجود یا عدم سندرم نفروتیک و ارزیابی میزان پالایش گلومرولی کمک‌کننده می‌باشد. نهایتاً ممکن است تشخیص اختصاصی بر یک نمونه‌گیری از کلیه متکی باشد. موارد لزوم انجام نمونه‌برداری از کلیه از بیماری به بیمار دیگر و در بین کشورها متفاوت می‌باشند. نمونه‌برداری از کلیه امکان تشخیص بیماری را در اختیار می‌گذارد و اگر بیماری کانونی (درگیرکنندهٔ کمتر از 50% گلومرول‌ها) یا منتشر (درگیرکنندهٔ بیش از 50% گلومرول‌ها)، قطعه‌ای (درگیرکنندهٔ بخشی از گلومرول) یا فراگیر (دربرگیرندهٔ تمام گلومرول) باشد توسط میکروسکوپ نوری قابل تعیین است. میکروسکوپ نوری قادر است به اصطلاح تشکیل هلال را نیز نشان دهد که نشانهٔ شاخص (hallmark) آسیب‌شناختی گلومرولونفریت سریعاً پیشرونده است. میکروسکوپ ایمونوفلورنس می‌تواند انواع و محل رنگ‌پذیری انباشت ایمونوگلوبین (برای مثال ایمونوگلوبین G خطی) در سندرم گودپاسچر را نشان دهد. ممکن است انباشت ایمنی اندک بوده یا اصلاً وجود نداشته باشد (گلومرولونفریت حداقل ایمنی «puci – immune»). میکروسکوپ الکترونی می‌تواند محل انباشت‌های حاجب الکترون (مثلاً انباشت‌های زیر اپی‌تلیومی در گلومرولونفریت پس از عفونت استرپتوککی) یاانباشت‌های زیر اندوتلیوم در نفریت تکثیری لوپوسی را نشان دهد.
دستورالعمل‌های درمانی کلی برای بیماری گلومرولی
به درمان‌هایی اختصاصی بیماری‌های مختلف گلومرولی بعداً پرداخته می‌شود. در همهٔ اشکال بیماری گلومرولی درمان پرفشاری خون (در صورتی که وجود داشته باشد) ضروری است و فشارخون هدف mmHg8/130 می‌باشد. برای بسیاری از بیماری‌های گلومرولی از جمله همهٔ آنهایی که با پروتئینوری همراه هستند درمان با داروهایی که سامانهٔ رنین ـ آنژیوتانسین را مهار می‌کنند توصیه می‌شود. همچنین پیشنهاد شده که تسریع درمان برای کاهش پروتینوری تا حد ممکن باید یک هدف درمانی باشد. بیش‌باری حجم که باادم تظاهر می‌یابد باید با کاستن از مصرف نمک و آب و استفادهٔ سنجیده از مدرها درمان شود. باید با تعدیل رژیم غذایی و درمان دارویی هیپرکلسترولمی کنترل شود. در صورت رخداد یک وضعیت افزایش بیش از اندازهٔ انقعادپذیری ممکن است [درمان] ضدانعقادی ضرورت یابد. هرگونه تلاشی باید برای اجتناب از مواجهه با سموم کلیوی انجام گیرد زیرا بیماران مبتلا به درگیری گلومرولی ممکن است در معرض خطر بیشتری برای آسیب حاد کلیه باشند. نهایتاً پایش دقیق کارکرد کلیه توسط یک متخصص در اکثر موارد ضرورت خواهد داشت.
