معرفی فیلم: Wonder
همیشه فیلم‌هایی که به صورت ژرف و استادانه به ناتوانی‌های جسمی، روحی و روانی انسان‌ها و تعامل‌های این افراد با افراد به اصطلاح سالم می‌پردازند، مورد توجه بینندگان، منتقدان و جشنواره‌های سینمایی قرار می‌گیرند.
فیلم Wonder هم یکی از این فیلم‌هاست. این فیلم را استفان چبوسکی کارگردانی است و اقتباسی از یک رمان با همین نام که در سال 2012 منتشر کرده است.
در این فیلم جولیا رابرتز و اوون ویلسون بازی می‌کنند، اما قهرمان اصلی داستان یک کودک کلاس پنجمی به نام اوگی Auggie یا آگوست پولمن است که در آستانه رفتن به مقطع بعدی تحصیلی است.
اما اوگی مشکل عمده‌ای دارد. او دچار سندرم تریچر کالینز است.
سندرم تریچر کالینز Treacher Collins syndrome یا دیسوستوز ماندیبولو فاشیال یک بیماری نادر اتوزوم غالب است که با بدشکلیهای جمجمه‌ای-صورتی نظیر میکروگانتیا (فک پایین کوچک)، مشکل حس شنوایی، استخوان گونه‌های تکامل نیافته، افتادگی بخش جانبی پلکهای پایین و گوش‌های بدشکل یا عدم وجود گوش، همراه است. علیرغم اینها این بیماران ضریب هوشی نرمالی دارند. وجود ضریب هوضی نرمال در عین داشتن بدشکلی، عرصه زندگی را بر این بیماران تنگ می‌کند. معمولا به جز اصلاح محدود بدشکلی‌ها با جراحی و استفاده از وسایل کمک‌شنوایی؛ اقدام درمانی خاص دیگری برای این بیماران نمی‌توان انجام داد.
این بیماری ازنظر ژنتیک بیماری به صورت اتوزومال غالب منتقل میشود ولی ۶۰٪ موارد به علت جهش جدید به وجود میآیند. نفوذ ژن بیماری متغیر است و تظاهرات بیماری در یک خانواده متفاوت میباشد. ژن بیماری با نام TCOF1 در سال ۱۹۹۶ شناخته شده و روی کروموزوم شماره 5q32-۳۳٫۱ قرار دارد.
در این فیلم روایت میشود که اوگی چه مشکلاتی برای تطابق با جامعه و محیط مدرسه تحمل می‌کند. اوگی که تا آن زمان بیشتر توسط مادرش در خانه آموزش داده شده بود، تصمیم می‌گیرد که به مدرسه و بین هم‌سالانش برود و از همینجا است که چالش بزرگ زندگی او شروع میشود.
بخاطر معرفی شما میذارم تو برنامه دیدنم که بزودی ببینم. بعد دیدنش میام دوباره نظر میدم.
در این یکی مورد انتظار معرفی مفصل تری رو از فیلم داشتم نسبت به فیلم شکل آب! که پرداختن به جای شما به بیماری داستان فیلم منجر به مغفول ماندن بیشتر داستان خود فیلم شده.
قطعا یکی از بهترین های امسال و از فیلم هایی که در سال های اینده هم جز محبوب ها خواهد ماند. با روایتی زیبا از داستانی که هرچه به اون پرداخته میشه باز هم احساس کمبود عناصر جدید داستانی و تکرار نمیشه. بازی بسیار زیبا و روان جیکوب ترمبلی که ثابت کرد فیلم قبلیش یک اتفاق نبوده و قطعا یکی از بهترین اجراهای خردسالان در دهه اخیر. داستانی در مورد نبرد یک پسربچه با بیماریش که منجر به دفورمه شدن صورتش شده و روایت مختلف دوستان و خانواده از متاثر شدن زندگیشون از این اتفاق. فیلمی سراسر امید و نمایشنامه ای عجیب منطقی و پخته در مورد فضای خردسالان که میدونیم به تحریف رفتن فیلمنامه در این فضاها و وارد شدن به فضای بزرگسالان و نمایش اغراق امیز کودکان بسیار رایج است، چیزی که اینجا اتفاق نمیفته. میشه گفت نمایشی با کمی ارفاق شبیه به «پروژه فلوریدا» اما نه به اون اصالت. فیلمی که دیدنش رو به همه خانواده ها و افراد توصیه میکنم. حتما ببینید.
.
-پ.ن: راستی آقای دکتر پیشنهاد میکنم حتما پروژه فلوریدا رو ببینید و پستی منتشر کنید دربارش، البته اگر تا این لحظه اینکارو نکردید. ممنون.