در انتظار دیدن فیلم Ready Player One اسپیلبرگ
مدتی است که تیزرها و شرح حال فیلم Ready Player One اسپیلبرگ را می‌بینم.
این فیلم قرار بود در همان زمان اکران فیلم جنگ‌های ستاره‌ای پخش شود، اما تصمیم گرفته شد برای پرهیز از تداخل، این دو فیلم با هم اکران نشوند. فیلم اقتباسی است از رمان ارنست کلین که در سال 2011 نوشته شده بود.
داستان فیلم به نظر خیلی جذاب می‌آید:
در سال 2045 بیشتر آدم‌ها، اندوهگین و سرخورده از تباهی دنیای واقعی، بیشتر اوقات خود را در واقعیت مجازی سپری می‌کنند. اسم این برنامه OASIS است.
یک نوجوان یتیم به نام وید واتس در این زمان درمی‌یابد که داخل این برنامه واقعیت مجازی، برنامه‌ای گنجانده شده که در صورت تکمیل و انجام مراحل بازی، برنده، صاحب کل OASIS می‌شود. اما او و دوستانش باید قبل از یک شرکت بزرگ دست بجنبانند و به این موفقیت برسند.
خب داستان کلی فیلم خیلی خوب است، اما من که شخصا سلیقه خاصی دوست دارن و همیشه دوست دارم تخیل و فانتزی یا علمی تخیلی یک معنای ژرف یا حتی فلسفی را القا کند که چندان امیدی ندارم اسپیلبرگ دغدغه چنین کاری را در حد کمال داشته باشد و احتمالا باز هم شاهد انبوه جلوه‌های ویژه و بصری باشیم.
اما در مورد داستان کلی این فیلم چه فکر می‌کنید؟
هیچ فکر کرده‌اید که همان طور که این روزها بیشتر وقت آزاد ما در اینترنت سپری می‌شود، روزی برسد که بیشتر وقت آزاد و حتی زنگی‌مان را در واقعیت مجازی سپری کنیم.
این واقعیت مجازی مسلما می‌تواند دنیای فیزیکی را تحت الشعاع ببرد. چرا که نه؟
در واقعیت مجازی شما می‌توانید دنیاهای دلپذیری را تجربه کنید و از غم زمانه فاصله بگیرید. شما می‌توانید یک گلادیاتور، شاه دنیای کهن، بازیکن بزرگ دنیای فوتبال، هنرمند یا سیاح و فضانورد بشوید و ماجراجویی کنید.
خیلی وقت پیش در سایت یک داستان علمی تخیلی به نام دنیای دلخواه از رابرت شکلی را منتشر کردم که داستان خیلی جذابی بود.
هر کدام از ما آرزوهای پنهانی داریم که به دلایلی مثل غیرممکن بودن یا داشتن زشتی و قبح و مقبول نبودن برای نزدیکان یا جامعه، به مخفی‌ترین زوایایی ذهن، آنها را کوچانده‌ایم.
در رمان علمی تخیلی رابرت شکلی، تصور می‌شود که به یاری مواد، هر کسی را می‌توان به خواب و رؤیاهای واضح دنیای دلخواهش فرستاد و چه چیز بهتر از این مخدر؟
حالا تصور کنید که به یاری واقعیت مجازی بتوانید هر روز چند ساعت در دنیای دلخواه خود باشید. آن هم با وضوح کامل و با امکان تعامل تمام‌عیار.
چه کسی است که در این صورت شکیبایی تحمل دنیای وقاعی را داشته باشید.
و در این صورت شرکت‌هایی که دنیاهای مجازی را می‌سازند، امپراتورهای دنیای آینده خواهند بود!
سلام جناب دکتر، ممنون از مطالب متنوع و بسیار خوبتون. این رمان هنوز به فارسی ترجمه و منتشر نشده؟
واقعیت افزوده البته پتانسیل بالاتری نسبت به واقعیت مجازی داره
من روزی رو می‌بینم که همه از لنزهای هوشمند واقعیت افزوده استفاده میکنن.
یک کاربرد جالب: هر کس می‌تونه برای خودش شخصیتی تعریف کنه، مثلا یک غول، یک دراکولا، یک فرشته و … بعد کسانی که از طریق لنزهای واقعیت افزوده اون شخص رو می‌بینن در واقع این کاراکتر رو ببین نه شخص واقعی رو. جالب میشه.
جدا از بحث این فیلم ممکنه همین الان هم تو دنیای ماتریکس گونه و درهم تنیده ای گرفتار باشیم!همین الان هم ممکنه درک ما از واقعیت اون چیزی نباشه که بهش فکر می کنیم.اگه مباحث شبه علم رو ندید بگیریم و به قلمروی فیزیک مدرن وارد بشیم و بنابر فرضیه ها هر آنچه که در جهان هستی مشاهده میکنیم یه تصویر هولوگرامی از اون چیزی هست که تو سطح افق رویداد یک سیاهچاله یا چیزی مشابه سیاه چاله رخ میده و میلیاردها سال نوری از ما فاصله داره..!
یا حتی اگه به ریشه های فیلم ماتریکس واچوفسکی ها، یعنی نظریات فیلسوف فرانسوی ژان بودریار نگاهی بندازیم این ایده فیلم جدید اسپیلبرگ هم چنان تعجب برانگیز نیست چون همین الان هم آدم ها برای اینکه شاد تر باشن دست به تولید واقعیت های افزوده میزنند البته نه اون شکلی که تو فیلم ها می بینیم بلکه به این صورت که جامعه مدرن از مرحله متالوژیک به مرحله نمادین و وانمودگی وارد شده.درواقع مرز بین تصویر و واقعیت برداشته شده و معناها و پیام ها درهم آمیخته و سیاست،سرگرمی،تبلیغات،و جریان اطلاعات همگی به یک واحد تبدیل شدن و بنیاد های محکم واقعی در زبان،فرهنگ و جامعه باقی نمونده.و اون چیزی که باقی می مونه اقیانوسی از نشانه ها،رمزها، انگارها و وانموده هاست و واقعیت در این گردغبار نشانه ها محو شده..و در حقیقت هر آنچه در اطراف ما میگذره شبحی از واقعیت هست و تظاهر و بازنمود جای واقعیت رو گرفته.