اسهال مزمن چه علت‌هایی دارد و چطور تشخیص داده می‌شود؟
اسهال مزمن
پزشکان برای ارزیابی بیمار مبتلا به اسهال مزمن آزمون‌های متعددی در اختیار دارند و به همین دلیل، در انتخاب مناسب‌ترین آزمون باید به درستی قضاوت نمود. مدت اسهال، شواهد درگیری سیستمیک، کمبودهای تغذیه‌ای و بررسی‌های قبلی را باید راهنمای ارزیابی بیمار قرار داد. در اسهال مزمن بر خلاف اسهال حاد، علل عفونی شایع نیستند. البته، برخی از آلودگی‌های انگلی مزمن مثل ژیاردیاز و سندرم‌های بعد از عفونت ویروسی که به طور پایدار منجر به آسیب آنزیم‌های حاشیه مسواکی روده، حرکت و اختلال در جذب مواد می‌شوند، ممکن است تابلوی اسهال سوءجذبی مزمن را ایجاد کنند.
کاهش وزن و شواهد کمبودهای تغذیه‌ای حاکی از سوءجذب ناشی از یک فرآیند مرضی در روده باریک یا لوزالمعده است. مورد اخیر با سابقهٔ مصرف مفرط الکل پانکراتیت مزمن مطرح می‌شود. اسهال خونی مزمن حاکی از بیماری التهابی روده به خصوص کولیت اولسراتیو است. اسهال مزمن بدون شواهد نقص متابولیک یا تغذیه‌ای حاکی از موارد زیر است: عدم تحمل لاکتوز (شایع)؛ سندرم رودهٔ تحریک‌پذیر به خصوص هنگامی که با درد شکمی همراه است (شایع)؛ کولیت میکروسکوپی (بخصوص در زنان مسن)؛ آنتریت‌های ائوزینوفیلی (در زنان جوان)؛ بی اختیاری مدفوع و سوء مصرف مخفیانهٔ ملین، در این موارد همواره باید سرطان کولون در تشخیص افتراقی مطرح شود. (به خصوص در افرادی که علی‌رغم داشتن سن مناسب، تحت غربالگری از این نظر قرار نگرفته‌اند) در اسهال حجیم، بدون کمبودهای تغذیه‌ای همراه با خصوصیات ترشحی معمولاً جستجوی تومورهای مولد هورمون ضروری است، اما به ندرت این تومورها یافت می‌شوند. درمان در صورت امکان معطوف به علت زمینه‌ای است. هنگامی که هیچ درمان اختصاصی موجود نباشد (مانند کولیت میکروسکوپی) یا علتی یافت نشود، بهتر است درمان تجربی (چشم بسته) تجویز گردد (نظیر آنتی‌بیوتیک‌های موثر بر رشد مفرط باکتری‌ها یا عفونت ژیاردیا، یا کلستیرامین برای سوءجذب اسید صفراوی) یا درمان غیر اختصاصی با داروهای ضد اسهال و کاهش دهنده سرعت حرکت و ترشح نظیر لوپرامید، دی‌فنوکسیلات و در موارد شدیدتر کدئین، پارگوریک و یا دوره‌ای از آنالوگ طولانی‌اثر سوماتواستاتین برای بیمار آغاز شود.
