هپاتیت خودایمن چیست؟

بیماری خودایمن کبد به چند نوع تقسیم می‌شود. اما بیماری تیپیک با التهاب قابل توجه کبد همراه با حضور سلول‌های پلاسماسل و فیبروز در زنان جوان مشخص می‌شود.

وجود هیپرگاماگلوبولینمی و پادتن‌های ضد هسته (RNA) و ضد عضله صاف (Anti-SM) معرف نوع کلاسیک یا واریانت ۱ بیماری است.

در هپاتیت خودایمن نوع ۲، آنتی‌بادی‌های ضد میکروزوم کبدی – کلیوی (anti-LKM) وجود داشته و این بیماری بیشتر در دختران و زنان جوان دیده می‌شود.

در این بیماری، دو آنتی‌بادی قبلی وجود ندارند. نوع سومی از هپاتیت خود- ایمن که دارای آنتی‌بادی‌هایی علیه آنتی‌ژن محلول کبدی یا آنتی‌ژن کبدی – لوزالمعده (anti-SLA/LP) است،

دیگر یک بیماری مجزا به شمار نمی‌آید زیرا این آنتی‌بادی‌ها در هپاتیت خود ایمن انواع یک و دو نیز یافت می‌شوند.

هپاتیت خود ایمن هیچ ویژگی منحصر به فردی ندارد و براساس مجموعه‌ای از عوامل تشخیص داده می‌شود. اخیراً، اثبات شده که یک الگوریتم تشخیصی ساده به یافتن بیماران دچار هپاتیت خود ایمنی کمک می‌کند.

این الگوریتم، شامل وجود اتوآنتی‌بادی‌ها، هیپرگاماگلوبولینمی، یافته‌های بافت‌شناختی تیپیک، و فقدان هپاتیت ویروسی می‌شود. ت

ظاهرات خارج کبدی هم‌چون قطع قاعدگی، بثورات پوستی، آکنه، واسکولیت، تیروئیدیت و سندرم شوگرن شایع‌اند. شواهد نارسایی کبد و وجود بیماری مزمن در بیوپسی در زمان تشخیص به وفور دیده می‌شود.

اندیکاسیون‌های درمان عبارتند از آزمون‌های غیر طبیعی کار کبد و التهاب قابل ملاحظه کبد در بیوپسی کورتیکواستروئیدها اساس درمان را تشکیل می دهند و به طور معمول، همراه با آزاتیوپرین تجویز می‌شوند تا مدت استفاده از مقادیر بالای استروئیدها به حداقل برسد. این رژیم درمانی، در بیش از ۸۰٪ بیماران موثر است و در بسیاری از موارد، بقای بیمار را طولانی می‌کند.