پیوند کبد چطور و چه زمانی انجام می‌شود؟
پیوند کبد در افراد دچار بیماری پیش‌رونده و پیشرفته کبد که با هیچ روش دیگری قابل درمان نیست با موفقیت بالایی همراه است. پیشرفت‌های حاصل شده در روش‌های جراحی و مراقبت حمایتی، استفاده از سیکلوسپورین و تاکرولیموس به منظور سرکوب ایمنی و انتخاب دقیق بیماران، همگی در نتایج امیدوار کننده پیوندهای کبد نقش دارند. ۸۰-۷۰٪ بیمارانی که تحت پیوند کبد قرار می‌گیرند دست کم سه سال عمر می‌کنند که معمولاً کیفیت زندگی آنان خوب است.
شایع‌ترین اندیکاسیون پیوند کبد در ایالات متحده، بیماری مزمن کبدی ناشی از عفونت ویروس هپاتیت C است.
سایر بیماری‌های کبدی که پیوند کبد در مورد آنها شایع است عبارتند از سیروز ناشی از کبد الکلی، هپاتیت خودایمنی، سیروز صفراوی اولیه و کلانژیت اسکلروزان اولیه. بیماران مبتلا به هپاتیت B را می‌توان تحت پیوند کبد قرار داد، البته باید ایمونوگلوبولین هپاتیت B یا آنالوگ‌های نوکلئوزید (مثل لامیوودین) به منظور جلوگیری از عود پس از پیوند به آنها تجویز نمود. نتایج حاصله در بیماران دچار نارسایی برق‌آسای کبد عالی بوده است. پیوند کبد در بیمارهای بدخیم کبد و صفرا به دلیل عود بیماری در کبد پیوندی با موفقیت کمتری همراه بوده است.
تعیین زمان پیوند کبد یکی از تصمیمات مشکل است، به خصوصی از این نظر که دهندگان عضو پیوندی کافی نیستند. به تازگی وسایلی برای کمک رسانی موقت به کبد ارزیابی شده‌اند. اخیراً، شبکه متحد برای شراکت عضو (united networkfor organ sharing) سیستم مدلی برای بیماری کبدی پیشرفته model for end-stage liver disease (MELD) را برای تصمیم‌گیری در مورد تخصیص عضو پذیرفته است.
سیستم MELD شامل یک الگوی تعیین پیش‌آگهی است که میزان مرگ و میر را با توجه به متغیرهای خاص بالینی و آزمایشگاهی پیش‌بینی می‌کند، بدین ترتیب می‌توان اولویت پیوند عضو موجود را برای بیماران مبتلا به بیماری پیشرفته‌تر که خطر مرگ و میر بالاتری دارند تعیین نمود.
