MRI شکم و کلانژیوپانکراتوگرافی با تشدید مغناطیسی چه کاربردی در تشخیص بیماری‌ها دارند؟
در MRI (magnetic resonance imaging) نیز هم‌چون CT، تصاویر متعددی از مقاطع شکم و لگن تهیه می‌شود. تصاویر در MRI با استفاده از یک میدان مغناطیسی قدرتمند ایجاد می‌شود، این میدان مغناطیسی باعث می‌شود تعداد کمی از هسته‌های سلولی در داخل بدن تغییر جهت داده و به گونه‌ای مرتب شوند که یک گشتاور مغناطیسی قابل اندازه‌گیری ایجاد شود. بنابراین در MRI بیمار با اشعه تماسی ندارد، اما باید تقریباً بی‌حرکت برای مدتی طولانی در یک استوانهٔ سرپوشیدهٔ کوچک دراز بکشد. MRI می‌تواند ضایعات پارانشیمی مثل توده و کیست‌ها را نشان دهد و ممکن است خصوصیات ضایعاتی که با CT کشف شده‌اند را دقیق‌تر مشخص کند (مانند همانژیوم، هیپرپلازی ندولار فوکال، و کبد چرب). هم‌چنین، MRI برای تشخیص آبسه‌های اطراف رکتوم و فیستول‌های بیماری کرون بسیار مفید است. با استفاده از مارپیچ‌ها یا پروب‌های ویژهٔ رکتوم می‌توان تصاویر دقیقی از سرطان رکتوم تهیه کرد که به مرحله‌بندی آن کمک می‌کند.
MRI مجاری صفراوی و پانکراسی (کلانژیوپانکراتوگرافی با تشدید مغناطیسی magnetic resonance cholangiopancreatography، MRCP)) یک روش غیرتهاجمی است که می‌تواند اتساع، تنگی، و سنگ‌های مجاری، و نیز تغییرات پارانشیم پانکراس در پانکراتیت مزمن و ناهنجاری‌های مادرزادی مجاری مثل پانکراس دوتکه (pancreas divisum) را نشان دهد. هرچند فناوری MRCP در حال پیشرفت است اما هنوز نمی‌تواند سنگ‌های کوچک مجاری صفراوی (کوچک‌تر از mm ۴) و تنگی‌های خفیف را تشخیص دهد و برای تشخیص کلاتژیت اسکلروزان اولیه از دقت کافی برخوردار نیست. آنژیوگرافی با تشدید مغناطیسی (magnetic resonance angiography)، روشی است که برای مشاهده رگ‌های خونی به کار می‌رود. این روش، ابزار غیرتهاجمی مهمی برای بررسی موارد مشکوک به ایسکمی مزانتریک است.
