تشخیص مشکل ، ریکاوری هارد فرمت شده و پسرک خرده‌بورژوا!

امروز ، هر چقدر سایتهای آی‌تی را بالا پایین کردم ، دیدم ، مطلب دندان‌گیر و جالبی ندارند. پس مجبورم یک روزنوشت آبکی بنویسم.

– دیروز زن و شوهری ، بچه 20 روزه خودشان را به مطب آورده بودند و می‌گفتند فوق‌العاده بی‌قرار شده است ، واقعا هم همینطور بود ، یک لحظه دست از ونگ زدن برنمی داشت. ناهارم را خورده بودم و معمولا با شکم پر ، صبر و حوصله‌ام چند برابر می‌شود! ، پس دست به کار شدم و اول یک شرح حال گرفتم. Feeding بچه خوب بود ( منظورم RSS نیست‌ها! یعنی شیرخوردنش خوب بود) ، درچه حرارت آگزیلریش هم نرمال بود ، رفلکسها بدون مشکل ، اتوسکوپی نرمال ، سمع ریه خوب ، لباسها هم اندازه پوشانده بوشانده بودنش و گرما زده هم نشده بود ، سمع ریه نرمال بود ، اجابت مزاج هم مشکلی نداشت. همه چیز خوب بود ، پس مشکل کجا بود؟ بچه خیلی بی‌قرار بود ، در حالی که یک لحظه ناامید شده بودم و فقط به کولیک نوزادی فکر می‌کردم ، مادر شروع کرد به شیر دادن بچه ، بلافاصله بچه ساکت شد ، گفتم شاید لحظه‌ای است و به همین خاطر گفتم نیم ساعتی در درمانگاه بمانند ، بله تشخیص گرسنه بودن بچه بود! آخر بچه اولشان بود. نمی دانم چرا نیروی غریزه مردم هم این روزها مختل شده. یادم باشداز این به بعد هیچوقت سؤال مهم “بچه چندمتان است؟” را میس نکنم!

– نگران زنگ زد ، چه کار کنم؟ دیدی چه بر سر هاردم ، آمد؟ اشتباهی فرمتش کردم ، رفت. گفتم: نه بابا! اینطوریها هم نیست. یک عالم برنامه برای recovery دیتا داریم. آمد ، برنامه‌ها را گرفت و رفت تا بختش را بیازماید.نشان به همان نشان که امروز مرخصی گرفته بود و مشغول ریکاوری! طبق آخرین خبر واصله ، بیشتر هاردش را ریکاوری کرده. ولی جدا خیلی نگران و رنگ‌پریده بود!

خودمانیم از طبابتی که برای کامپیوترش کردم ، شعفی در وجودم احساس کردم که مدتهاست از پزشکی نمی‌کنم. حالا شما این را بد تفسیر نکنید.

برای خواندن ، ادامه مطلب کلیک کنید.

– دو تا مرد 30 ساله با آزمایشهایشان آمدند ، یکی کلسترول 350 داشت ، آن یکی مشکلی نداشت. مرد “سالم” جلوی من عین بچه‌ها داشت به آن یکی فخر می‌فروخت و اذیتش می‌کرد. یاد سه چهار سالگی خودم افتادم که اسباب‌بازیهای خوبم را جلوی پسر همسایه به نمایش در می‌آوردم و تکیه کلامم این بود :” من دارم ، تو نداری!” shame! در عالم بچگی خرده بورژوایی بودیم برای خودمان!

– حساسیت دارم ، بیمار در حال حرف زدن با من آدامس بجود. آخر شما که فرهنگ غنی ایرانی دارید ، چرا؟! از فرهنگ غربی که فقط همین را بلد بودید ، اخذ کنید؟

– جدا این دکتر ” سفتریاکسون” approach و management و درمانش حرف ندارد! ، هر کس از راه می‌رسد ، سرمی و سفتریاکسونی و داروی تقویتی. مردم هم بدجور دعایش می‌کنند و فوق‌العاده از ایشان راضی هستند. تازگی هم کار آنژیوگرافی می‌کنند واز روی EKG ، تعداد ودرصد تنگی عروق کرونر را مشخص می‌فرمایند. همکاری راز موفقیت ایشان را در “خوش تیپ” بودنشان می‌داند و دوستی هم می‌گوید ، دست پزشک باید “شفادهنده” باشد. دکتر ، راستی از آن سفتریاکسونت ، چیزی هم به ما می‌رسد؟

چقدر راحت می‌شود خوب بود و بد نمودار شد و برعکس!

خواستم شما را بیشتر با شخصیت صد البته تخیلی وغیرواقعی دکتر سفتریاکسون و دکتر “تریمیپرامین” آشنا کنم که یاد نوشته یکی از همکاران در وبلاگش افتادم ، وبلاگ که دفترچه خاطرات نیست و باید هر حرف را کمی سبک سنگین کرد و بعد نوشت! مردیم از محافظه‌کاری!

– هر وقت شیرخواری با FFT (وزن پایین) میِ‌بینم ، یکی دو ساعتی در تفکر فرو می‌روم. آخر یعنی چه؟ هر کسی مگر به همین آسانی می‌تواند مادر یا پدر شود؟ شیرخوارشان را آورده بودند ، با وزن پایین ، اسهال و استفراغ و یکسری مسائل دیگر که با اجازه‌تان سانسور می‌شود. مادر چاق بود و اضافه‌وزن داشت ، خلقی نامتناسب داشت و وقتی داشتم برایش توضیح می دادم که کاهش وزن یک شیرخوار فقط به معنی لاغر بودنش نیست و کلی روی روند نمو و تکامل بچه اثر می‌گذارد ، لبخند می‌زد ، پدر باز هم از زنش بهتر بود. باز هم همان داستان همیشگی تقاضای شیرخشک و داروی تقویتی از سوی والدین وتوضیحات بی‌نتیجه من. دو بچه دیگرشان هم همراهشان بود ، یکی دو سه ساله و یکی 7 ساله. دختر 7 ساله روپوش و مقنعه کثیفی تنش یود. پیشترها که روپوش و مقنعه‌ها اجبارا تیره بودند ، باز هم وضع بهتر بود. مقنعه دختر که ظاهرا زمانی سفید بود ، الان کاملا به تیرگی می‌زد. یاد آن سکانس “خوب ، بد ، زشت” افتادم که اشتباها “زشت” ، شمالیها را به خاطر خاکی بودن یونیفرمشان جنوبی گرفته بود.