رادیو

اسم رادیو را که می‌شنوم به یاد سال‌های کودکی و زمانی که از رادیو قصه شب می‌شنیدم می‌افتم ، به یاد زمانی که نمایش‌نامه‌های رادیویی برایم جذابیت داشت ، هنگامی که معدود برنامه‌های علمی آن زمان را می‌شنیدم و دنبال می‌کردم و حتی آنها را روی نوار کاست ضبط هم می‌کردم ، به یاد چرخاندن‌های پایان‌ناپذیر موج‌یاب رادیو هم می‌افتم یا حتی زمانی را که یکی دو رادیوی خانه را از سر کنجکاوی باز کرده بودم و یک بار هم نزدیک بود کار دست خودم بدهم! راستی روزی روزگاری فوتبال‌ها را هم از رادیو به طور مستقیم برایمان پخش می‌کردند و چه تصویرسازی‌ذهنی و realی که در ذهنمان از صحنه‌های فوتبال نمی‌ساختیم! یاد رادیوی قدیمیم می‌افتم ، اواخر کار آنتنش جدا شده بود و من که خیلی آن رادیو را دوست داشتم ، حاضر نبودم دل از آن بکنم و از یک قیچی به عنوان آنتن استفاده می‌کردم! چه ابتکاری!

اینترنت که آمد ارتباط من با رادیو به کلی قطع شد ، شاید دیگر هفته‌ای یک بار هم روشنش نکنم. چرا اینطور شده؟

شنیده‌ام که رسانه رادیو هنوز جایگاه ویژه‌ای در غرب دارد ، در مورد اعتبار رادیو در ایران سال‌های گذشته ، از اجرای زنده موسیقی توسط اساتید به نام هم شنیده‌ام ، اما خودمانیم الان که آن برنامه‌ها را می‌شنوم ، هر کار می‌کنم باورم نمی‌شود ، زمانی رادیو در کشورمان چنین قدرتی داشته.

صفحه رادیو زمانه را که باز می‌کنم ، نشانه‌هایی از امید و یک رسانه متفاوت در آن می‌بینم. بالاخره کسی پیدا شد که وبلاگستان ایرانی را به عنوان یک رسانه مدرن تحویل بگیرد و حتی صحبت از آموختن از آن کند. چه تحولی!

نسخه آزمایشی رادیو را که باز می‌کنم ، نشانه‌ای از “سیاست‌ورزی جانب‌گیرانه” در آن پیدا نمی‌کنم ، طراحی صفحه زیبا و چشم‌نواز است ، تازه فید هم دارد! ، در مورد موضوعات مورد علاقه‌ام بلافاصله مطالبی پیدا می‌کنم ، پیچ رادیوی اینترنتی را که می‌پیچانم ، نواهای متفاوت از رادیوهای – بگذارید به صراحت بگویم مبتذل- خارجی در آن می‌یابم.

آیا رادیو زمانه خواهد توانست ، ما را با رادیو آشتی دهد؟ من که خوش‌بینم؟ شما چطور؟!

پی‌نوشت : آقا اهل تعارف که نیستم ، موسیقی رپ دوست ندارم.