متن سخنرانی مشهور « رؤیایی دارم » از مارتین لوترکینگ – Now is the time

روز تولد مارتین لوترکینگ ۱۵ ژانویه است، با این وجود، سومین دوشنبه ماه ژانویه هر سال، در آمریکا روز مارتین لوترکینگ نامیده می‌شود و تعطیل رسمی است.

نمی‌دانم در ویلاگستان چرا امروز هیچ کس پستی درباره لوترکینگ ننوشته بود و اشاره‌ای گذرا نکرده بود.

اسم لوترکینگ را که می‌شنوم، ناخودآگاه یاد سخنرانی مشهور «رؤیایی دارم» می‌افتم و مخصوصا قسمت آخر آن‌ که لوترکینگ با آن لحن و آن شور بی‌نظیرش در ۲۸ آگوست سال ۱۹۶۳، رهبر قلب‌ها شد، همان سخنرانی‌ای که هیچ وقت کهنه نمی‌شود و شنیدنش همیشه تازگی دارد.

دانلود فایل صوتی این سخنرانی (۱.۸۵ مگابایت)

این سخنرانی را در یوتیوب ببینید. این ویدئو۱۷.۵ دقیقه‌ای (۴۱.۲ مگابایت) است و بیش از چهار میلیون و ششصد هزار بار دیده شده است. خودم تا به حال این ویدئو را ندیده بودم.

متن کامل انگلیسی سخنرانی

ترجمه متن سخنرانی در ادامه پست (ترجمه جلال توکلیان- روزنامه شرق)

خوشحالم که امروز در گردهمایی‌ای حضور دارم که در تاریخ کشور ما به عنوان بزرگ‌ترین حرکت آزادیخواهانه ثبت خواهد شد.

یک قرن پیش، یک آمریکایی بزرگ که اینک سایه خود را به گونه‌ای نمادین بر سر ما گسترانیده است، اعلامیه آزادی بردگان را امضا کرد. این فرمان سرنوشت ساز نوری از امید بر دل میلیون‌ها برده سیاهی تاباند که در آتش بیعدالتی‌های یاس آور می‌سوختند. فرمان فوق برای آنان همچون سپیده دمی سرورانگیز بود که پایان شب دیرپای اسارت را نوید می‌داد.

اما سیاه پس از گذشت یکصد سال، هنوز آزاد نیست. زندگی «سیاه» هنوز پس از گذشت یکصد سال، به طرزی غم‌انگیز در غل و زنجیر جدایی نژادی و تبعیض تباه می‌شود. پس از گذشت یکصد سال و در میان این اقیانوس عظیم تنعم مادی، سیاه همچنان در جزیره متروک فقر زندگی می‌کند. پس از گذشت یکصد سال، سیاه هنوز در گوشه و کنار جامعه آمریکایی مرارت می‌کشد و خود را در وطنش غریب می‌یابد. آری اینچنین است که ما امروز، اینجا گرد آمده‌ایم تا این موقعیت شرم آور را برملا سازیم.

به تعبیری ما به کاپیتول کشور خود آمده‌ایم تا طلبی را وصول کنیم. زمانی که معماران جمهوری ما، عبارات متعالی قانون اساسی و اعلامیه استقلال را تقریر می‌کردند، بر ضمانت نامه‌ای صحه گذاشتند که هر آمریکایی وارث آن بود. این مکتوب تعهدی بود بر این امر که همه انسان‌ها _ آری همه انسان‌ها، چه سیاه و چه سفید- از حقوق ضروری حیات و آزادی بهره‌مند خواهند بود و خواهند توانست به دنبال سعادت خود باشند.

امروز روشن است که آمریکا، در عمل به این تعهدنامه تا جایی که به رنگ پوست شهروندانش مربوط است کوتاهی کرده است. آمریکا به جای این که حرمت این وظیفه مقدس را پاس بدارد، قبض بیارزشی به دست سیاهان داده است؛ که وقتی برای وصول نقدینه به صندوقی ارسال می‌شود بر روی آن می‌نویسند: «تنخواهی نیست».

اما ما باور نداریم که انبان عدالت تهی باشد: باور نمی‌کنیم که در صندوقچه فرصت‌های یک کشور سرمایه‌ای نباشد و بنابراین آمده‌ایم تا طلب خود را وصول کنیم. طلبی که با نقد شدنش درهای آزادی و عدالت به روی ما گشوده خواهد شد.

ما همچنین به این مکان مبارک آمده‌ایم تا به آمریکا متذکر شویم که وقت بسی تنگ است. آمده‌ایم تا اعلام کنیم که اینک زمان سرگرم شدن به ظاهرسازی‌های دلسردکننده نیست، دوره تجویز داروی ملال آور و اصلاحات تدریجی سرآمده است. آمده‌ایم تا بگوییم که حال موقع تحقق دموکراسی است. زمان، زمان از تاریکی درآمدن است، از دره تفکیک نژادی گذرکردن است، راه روشن و اصلی عدالت را پیمودن است. آری اکنون، نوبت جابه جا شدن و حرکت ملت ما، از ریگزار لغزان بیعدالتی نژادی به کوه استوار برادری است. وقت آن است تا عدالت برای همه فرزندان خدا محقق شود.

تقدیری شوم در انتظار این ملت خواهد بود اگر، اضطرار زمانه درک نشود. زمستان دیجور و سرد نارضایتی بر حق سیاه تمام نخواهد شد تا زمانی که بهار خجسته و روح بخش آزادی و برابری خنده نزند. یک هزار و نهصد و شصت و سه فرجام کار نیست، آغاز راه است. کسانی را دیده‌ام که امیدوارانه خیال می‌کنند که سیاه با بیرون ریختن ناگزیر خشم خود و بیان آنچه در دل دارد آرام خواهد گرفت. اما این افراد، حتی اگر امور در کشور به روال معمول خود بازگردد سرانجام با ضربه‌ای ناگهانی از خواب غفلت بیدار خواهند شد چرا که تا حقوق شهروندی سیاه به او اعطا نشود آمریکا روی فراغت و آرامش را به خود نخواهد دید. گردبادهای تمرد تا زمانی که صبح روشن عدالت طلوع نکرده بنیادهای کشور ما را خواهد لرزاند.

اما موضوعی هست که می‌باید آن را با مردمم که در این هوای گرم و در این درگاه عدالت ایستاده‌اند در میان گذارم. سخن من این است که در فرایند نائل شدن به منزلت برحق خود نباید دست به اعمال نادرستی بزنیم که ما را گناهکار سازد. عطش ما به آزادی نباید با نوشیدن جام بیزاری و نفرت سیراب شود.

شیوه و عزم بلند ما در مبارزه می‌بایست تا ابد، مبتنی بر کرامت و اصول باشد. ما نباید اجازه دهیم تا اعتراض سازنده ما به خشونت فیزیکی انحطاط پیدا کند، باید که از نو به بلندی‌های شکوهمندی صعود کنیم که محل تلاقی نیروی مادی و نیروی دل است.

خشونت حیرت‌انگیزی که اخیراً اجتماع سیاهان را به کام خود کشیده است نباید ما را نسبت به همه سفیدان بدگمان کند. از آن که بسیاری از برادران سفید ما، چنانچه امروز حضورشان در اینجا این نکته را به اثبات می‌رساند نشان داده‌اند که سرنوشتشان به سرنوشت ما گره خورده است. آن‌ها به اینجا آمده‌اند تا بگویند که آزادیشان با آزادی ما پیوند دارد، ما نمی‌توانیم راه را به تنهایی طی کنیم.

با قدم گذاشتن در راه نیز باید میثاق ببندیم که همواره به جلو گام برداریم. ما نمی‌توانیم به عقب بازگردیم. کسانی این سئوال را از هواخواهان حقوق مدنی می‌پرسند که «شما کی آرام خواهید گرفت؟ » پاسخ این است که ما تا زمانی که سیاه قربانی واهمه‌های مکنون سبعیت پلیسی است هرگز آرام نخواهیم گرفت. ما هرگز نمی‌توانیم آرام بگیریم، زمانی که تن‌های ما، فرسوده و خسته از سفر، نمی‌توانند در منزلگاه‌های بین راه‌ها و هتل‌های شهرها، مسکنی بیابند. ما هرگز نمی‌توانیم آرام بگیریم زمانی که جابه جایی اصلی سیاه در حرکت او از زاغه‌ای کوچک به زاغه‌ای بزرگ‌تر خلاصه می‌شود. ما هرگز نمی‌توانیم آرام بگیریم زمانی که کودکانمان را می‌بینیم که از خویشی خویش تهی می‌شوند و عزت نفس خود را از کف می‌دهند، آنسان که با این تقریر مواجه می‌شوند: «فقط برای سفیدان». ما هرگز نمی‌توانیم آرام بگیریم زمانی که سیاهی در می‌سی سی پی نمی‌تواند رای دهد و سیاهی دیگر در نیویورک بر این باور است که چیزی برای رای دادن ندارد. نه، نه ما آرام نیستیم و آرام نخواهیم گرفت تا آن زمان که عدالت همچون آبشاری فرو ریزد و انصاف همچون رودی عظیم سرازیر شود.

این را نیز می‌دانم که برخی از شما از معرکه مصائب و رنج‌ها به اینجا آمده‌اید. برخی از شما به تازگی از زندان رها شده‌اید. برخی از شما از مناطقی آمده‌اید که جست و جوی آزادی در آنجا شما را با آتش بغض و عداوت و امواج سرکش سبعیت پلیسی مواجه کرده و این همه شما را مغموم و مبهوت ساخته است. اما این را نیز می‌دانم که این رنج‌های سازنده شما را کاردیده کرده است. با ایمان به این که این رنج‌های نابحق رستگاری بخش است به تلاش خود ادامه دهید.

به می‌سی سی پی بازگردید. به آلاباما، به کارولینای جنوبی، به جورجیا، به لوییزیانا، به حلبی آبادها و زاغه‌های شهرهای شمالی و بدانید که این وضع می‌تواند به طریقی تغییر کند و تغییر نیز خواهد کرد. نگذارید در چاه نومیدی و یاس سقوط کنیم.

به شما می‌گویم امروز که‌ای دوستان من، درست است که ما را امروز و فردا مشکلاتی است اما من نیز رویایی دارم. من خواب دیده‌ام خوابی که عمیقاً ریشه در رویای آمریکایی دارد.

من خواب دیده‌ام که روزی این ملت به پا می‌ایستد و زندگی را با معنای حقیقی این اصل اعتقادی‌اش آغاز می‌کند: «ما این حقیقت را بدیهی می‌شماریم که همه انسان‌ها برابر خلق شده‌اند.»

من خواب دیده‌ام که روزی بر تپه‌های گلگون جورجیا، فرزندگان بردگان پیشین، می‌توانند در کنار برده داران پیشین دور یک میز که میز برادری است بنشینند.

من خواب دیده‌ام که روزی ایالت می‌سی سی پی که اینک در آتش بیعدالتی و سرکوب شعله ور است به بهشت آزادی و عدالت تبدیل می‌شود.

من خواب دیده‌ام که روزی چهار فرزند من، در کشوری خواهند زیست که در آن نه برمبنای رنگ پوستشان که براساس منش و شخصیتشان داوری خواهند شد. من امروز خواب دیده‌ام.

من خواب دیده‌ام که روزی در آن پایین در آلاباما با آن نژادپرستان شریرش، با آن فرماندارش که واژه‌هایی چون آشتی و الغای تبعیض به سختی از زبان او شنیده می‌شود، آری آنجا در آلاباما در یک روز واقعی، پسران و دختران کوچک سیاه می‌توانند دستان کوچک همسالان سفید خود را بگیرند و آن‌ها را همچون دستان خواهران و برادران خود بفشارند. من امروز خواب دیده‌ام.

من خواب دیده‌ام که روزی هر مغاکی بلندی می‌گیرد، هر کپه انباشته‌ای کوتاه می‌شود، زمین‌های ناهموار صاف می‌شوند، راه‌های کج راست می‌شوند، عظمت پروردگار آشکار می‌شود و همه انسان‌ها او را در کنار خود می‌یابند.

این امید ما است، با این ایمان است که من به جنوب بازمی گردم. با این ایمان است که ما خواهیم توانست از دل کوه نومیدی و یاس جواهر امید را برون آوریم. با این ایمان است که ما قادر خواهیم شد ناهمخوانی‌های ملال آور ملت خود را به همخونی دل‌انگیز برادری تبدیل کنیم. با این ایمان است که ما می‌توانیم با یکدیگر کار کنیم، به همراه هم نماز گزاریم، به اتفاق هم مبارزه کنیم، با هم به زندان برویم، در کنار هم از آزادی دفاع کنیم و بدانیم که روزی آزاد خواهیم شد.

و آن روز، روزی است که در آن همه فرزندان خدا، قادر خواهند بود این آواز را با معنایی جدید بخوانند:

«تراست کشور من خدایا

می خوانم این سرود را

تراست این سرزمین محبوب

این دیار آزادی

خاکی که در آن آرمیدند پدرانمان

و سرافراز شدند زائران

بگذار که در آن از هر کوهی

طنین دراندازد صدای آزادی» و اگر آمریکا می‌خواهد کشوری بزرگ باشد باید این امر در آن تحقق یابد.

پس بگذار که از تپه‌های عظیم نیوهمشیر از کوه‌های پرصلابت نیویورک و از ارتفاعات بلند آلگانی در پنسیلوانیا، صدای آزادی طنین دراندازد.

بگذار که از صخره‌های برف گرفته کلرادو و از شیب‌های چشم نواز کالیفرنیا صدای آزادی به گوش آید.

نه فقط از آن‌ها که بگذار صدای آزادی از کوه استون در جورجیا و کوه لوک اوت در تنسی به گوش رسد.

بگذار که از هر تپه و کپه خاکی در می‌سی سی پی این صدا به گوش رسد. بگذار که صدای آزادی از دامنه هر کوهی شنیده شود.

و زمانی که این اتفاق افتاد، زمانی که ما گذاشتیم تا آزادی طنین دراندازد، زمانی که ما مجاز شمردیم تا از هر آبادی و روستایی – و از هر ایالت و شهری- صدای آزادی شنیده شود آنگاه ما روزی را محقق کرده‌ایم که در آن همه فرزندان خدا، اعم از سیاه و سفید، یهودی و مسیحی، پروتستان و کاتولیک خواهند توانست دست‌ها را به یکدیگر گره زنند و آن آواز قدیمی و مذهبی سیاهان را سردهند که: «اینک آزاد! اینک آزاد! خدایا سپاس ای قادر متعادل ما عاقبت آزادیم.»