هاروی کوشینگ، پدر جراحی مغز و اعصاب مدرن

نام بسیاری از بیماری‌ها و اختلالات پزشکی، در واقع همان نام پزشک کشف‌کننده بیماری است. غالبا ما بی‌تفاوت از کنار این نام‌ها عبور می‌کنیم و فراموش می‌کنیم که در ورای این اسم و اصطلاح، پزشکی وجود داشته که سال‌های زیادی از عمر خود را وقف مطالعه بیماری و پیدا کردن درمانی برای آن کرده است.

هر پزشکی با بیماری کوشینگ آشناست، ولی شاید کمتر به این مسئله فکر کرده باشد که این بیماری که در نتیجه ازدیاد هومون کورتیزول در بدن ایجاد می‌شود، به چه دلیل این نام را گرفته است.

هاروی ویلیام کوشینگ در هشتم آوریل سال 1869 در کلیولند اوهایو به دنیا آمد، پدر او پزشک بود و او کوچک‌ترین فرزند در میان 10 خواهر و برادرش بود. او در سال 1895، از دانشکده پزشکی هاروارد فارغ‌التحصیل شد و زیر نظر جراح مشهوری بهنام «ویلیام استیورات هالستد»، در بیمارستان جان هاپکینز جراحی آموخت.

هاروی کوشینگ را پدر جراحی مغز و اعصاب مدرن می‌دانند. وی در سال‌های اولیه قرن بیستم سعی کرد شیوه‌ها و ابزارهایی برای جراحی مغز به وجود آورد، در نتیجه مساعی او بود که رشته‌ای به نام جراحی مغز و اعصاب به وجود آمد.

قبل از کوشینگ، تومورهای مغز اغلب غیرقابل عمل در نظر گرفته می‌شدند و آمار مرگ و میر بیمارانی که در طی اعمال جراحی، جمجمه آنها باز می‌شد، حدود 90 درصد بود. ولی اقدامات کوشینگ میزان مرگ و میر کلی در طی اعمال جراحی مغز را به کمتر از 10 درصد رساند. کوشینگ تا زمان بازنشستگی در سال 1937، دوهزار تومور مغز را برداشت.

کوشینگ، پزشک پیشگامی بود که از ابداع شیوه‌های جدید به منظور رسیدن به اهدافش، واهمه‌ای نداشت. دلیل اصلی بالا بودن میزان مرگ بیماران قبل از کوشنگ، از دست دادن خون زیاد حین عمل بود. مغز، حدود 600 کیلومتر عروق خونی دارد و بنابراین خونریزی از آن در صورت عدم استفاده از شیوه‌های مناسب اجتناب‌ناپذیر است. کوشینگ با استفاده از سیم‌هایی که در منزل داشت، قلاب‌هایی درست کرده بود که می‌توانست با فشردن آنها در هنگام خونریزی، مقدار خونریزی را کم کند.

کوشینگ از گیره‌ها یا کلمپ‌های شریانی برای کم کردن خونریزی استفاده می‌کرد. او در سال 1911 نخستین کلیپ شریانی را درست کرد که به گیره نقره‌ای یا گیره کوشینگ موسوم شد. البته کوشینگ فرصت نکرد که از این کلیپ‌ها استفاده کند، نخستین بار «والتر دندی» یکی از دانشجویان او در سال 1937 از این کلیپ‌ها در طی جراحی یک آنوریسم استفاده کرد.

کوشینگ جزو نخستین پزشکانی بود که از اشعه ایکس برای بررسی تومورهای مغزی بهره می‌برد، او همچنین از تحریکات الکتریکی برای بررسی قشر حسی مغز استفاده می‌کرد.

بیماری کوشینگ: کوشینگ در سال 1912، پژوهشی در مورد یکی از بیماری‌های غده هیوفیز به نام سندرم polyglandular انجام داد. وی نتایج این تحقیق را در سال 1932 در مقاله‌ای با عنوان «آدنومای بازوفیل غده هیوفیز و تظاهرات بالینی بازوفیلیسم هیپوفیز» منتشر کرد.

بسیاری کوشینگ را بزرگ‌ترین جراح مغز قرن بیستم می‌دانند، اما کوشینگ فقط پزشکی نمی‌کرد، بلکه نویسنده خوبی هم محسوب می‌شد. زمانی که او در دانشکده پزشکی جان هاپکینز بود، با «سر ویلیام اوسلر» -پدر پزشکی مدرن- آشنا شد، بیوگرافی‌ای که او در مورد اوسلر نوشت باعث شد که در سال 1926، جایزه پولیتزر به او اهدا شود.

به علاوه او طراح خوبی او هم بود و می‌توانست بعد از عمل‌هایش، طرح‌های خوبی در مورد تومورها و شیوه عمل آنها بکشد:

کوشینگ به تاریخ پزشکی هم علاقمند بود و کلکسیونی از کتاب‌های تاریخی پزشکی داشت. او به خصوص به کارهای یک آناتومیست و پزشک بلژیکی به نام «آندره‌آس واسلیوس» علاقمند بود.

در هفتم اکتیر سال 1939، در زمانی که کوشینگ یکی از کتاب‌های قطور واسلیوس را بلند کرده بود تا مشغول تحقیق روی طراحی‌های او شود، دچار سکته قلبی شد و درگذشت.