خواب بزرگ – احمد آقالو

13

فرانک مجیدی: چند روز پیش، در گودرخوانی این مطلب دوست خوبم، نیما، را خواندم. خیلی از توصیف خواب و تصویری که عیناً دیدم، خوشم آمد. یاد انتهای فصل اول «رویاهایی از پدرم»، نوشته‌ی «باراک اوباما» افتادم. خوابی که او را به صرافت انداخت تا پدرش را بشناسد و یکی از بخش‌های شاهکار کتاب می‌دانمش.

فکر می‌کنم قبلاً آدم بهتری بودم. چون خوابش را می‌دیدم. حالا، خیلی وقت است که دیگر خوابش را نمی‌بینم. خیلی وقت است که خودم هم می‌دانم فاتحه‌ای که شب‌ها قبل از خواب برایش می‌خوانم، شبیه رفع تکلف است. خجالت می‌کشم. او 44 سال است که فوت کرده و من که این‌همه دم از مریدش بودن می‌زنم، خودم هم می‌دانم که دیگر دعاهایم برایش بی بو و خاصیت است و به درد خودم می‌خورد! می‌دانم دیگر خوابش را نمی‌بینم. یک‌بار، سال‌ها پیش دیدم با نوه‌هایش در یک باغ بزرگ بازی می‌کند. صورتش مثل عکس‌هایش بود، ولی رنجور و بیمار نبود. عصا نداشت. من دورتر ایستاده بودم. نوه‌هایش کوچک بودند. پی بازی دویدند و او ماند. یک عرقگیر سفید تنش بود که بازوان لاغرش را نشان می‌داد. زیر سایه‌ی درخت تنومندی دراز کشید. دست‌هایش را زیر سرش گذاشته‌بود و لبخندزنان چشمانش را بسته‌بود. نباید مزاحم استراحتش می‌شدم. ولی آن تصویر راحت و خوشبخت، سال‌هاست مطمئنم کرده که حالا جای خیلی خوبی است.

ولی انتظار نداشتم دیشب آن خواب را ببینم. آذر سال 87 که رفت، تا حالا، یک ثانیه هم مرگش باورم نشد. وقتی مقاله‌ام را برای سال‌مرگش نوشتم هنوز باور نداشتم که او دیگر نیست. ولی توی این 18 ماه، یک‌بار هم خوابش را ندیدم. چه شد که بعد از این همه مدت به خوابم آمدی، «احمد آقالو»؟

او را در یک ‌تئاتر دیدم. خنده‌دار است با این‌که مستقیم روبرویمان، روی سن ایستاده بود، انگار با کیفیت دوربین‌های تلویزیونی دهه‌ی 60 تماشایش می‌کنم. موهایش را قرمز کرده‌بود و سیبیل گذاشته بود.من ردیف اول تماشاگران بودم، او بالا را نگاه می‌کرد و یک تک‌گویی را اجرا می‌نمود. دوست داشتم چشم‌هایم را ببندم و صدایش را گوش کنم، ولی آن‌وقت بازیش را نمی‌دیدم. سرم را انداختم پایین. چه کار کنم؟ سرم را بلند کردم. پشت میز و نیمکت‌های مدرسه‌ام. یک همکلاسی قدیمی، که هرچه فکر می‌کنم کیست به یاد نمی‌آورم کنارم است. با خودم می‌گویم خجالت هم نمی‌کشم با قد به این بلندی ردیف اول نشستم. آقالو معلم ریاضیمان است. یک مسئله‌ی طولانی روی تخته سیاه می‌نویسد. میزش درست رو‌بروی ماست و صندلیش در نیم متری مقابل من. کت و شلوار مشکی با راه‌راه‌های خیلی باریک بفهمی‌نفهمی سفید پوشیده و یک پیراهن کرم. گفت:«یکی بیاد حلش کنه». صورت مسئله را می‌خوانم. خشکم می‌زند. گریه‌ام گرفته. به او و رفیقم پشت می‌کنم و شروع می‌کنم به گریه. بغل‌دستی‌م می‌ترسد. زمزمه می‌کند که چرا گریه می‌کنم. می‌گویم: «من این مسئله رو یه بار، یه سال پیش جلوی خودش حل کردم.» دوباره بلندتر می‌گوید: «یکی بیاد، ولی از حالا بگما! اشک و زاری و بلد نیستم، نداریم!» اشکم را پاک و دستم را بلند کردم. گفتم: «من». نگاهم می‌کند. «بیا». می‌گوید: «تخته رو پاک کن از نو بنویس.». همان مسئله هست. چرا حالا یادم نیست چه بود؟ خطم برایم غریبه است. ادامه می‌دهد. فقط یادم هست کلمه‌ی «سالم» را نوشتم «سلام». با پشیمانی و تندتند با دست پاک می‌کنم و درستش را می‌نویسم. می‌خندد. مسئله نیمه‌تمام مانده.

تنها هستم. یک جای کاملاً تاریک. پروژکتور روشن می‌شود. یک پرده‌ی سفید مقابلمان است. یک فیلم سیاه و سفید فرانسوی که اسمش عبارتی پر از «ژ» و «ق» است، نمایش می‌دهند. من می‌دانم قرار بود آقالو در این فیلم بازی کند. پسر جوانی از پشت سرم نزدیک می‌شود. «خانم مجیدی؟! می‌شه یه چیزی بپرسم؟» قدبلند و عینکی است. «بفرمایید!». از نور اندک سالن تشخیص می‌دهم چشم‌هایش را متفکرانه تنگ کرده و به پرده نگاه می‌کند. می‌پرسد: «چرا آقالو شانس بازی تو یه فیلم فرانسوی رو از دست داد؟» می‌گویم:«شما می‌دونستید که اون کاملاً به فرانسوی مسلط بود؟» جوان سرش را به تأیید تکان می‌دهد. ادامه دادم: «و اینم می‌دونستید که نظرش راجع به خارج رفتن چی بود؟». مکث می‌کنم. جوان کنجکاو شده. «این‌که ریشه‌هاشو از خاک خودش می‌بره. برای آقالو، ریشه مهم بود.». جوان به نظرم پوزخند زد. به‌نظرش اطمینانم در این جواب مسخره بود، اما من از جوابم مطمئن بودم. روی پرده، بازیگر داشت پشتک و بالانس می‌‌زد.

توی یک پژوی مشکی نشسته‌ایم. علی‌رضا دارد توی یک جاده‌ی باریک در شمال رانندگی می‌کند. بهش توضیح می‌دهم: «ببین، من هیچوقت نمی‌تونم بگم چون فلان بازیگر خارجیه، ممکن نیست کار بازیگر ما رو ندیده باشه. این بازی‌ای که «رابرت نِپِر» (تی‌بگ سریال «پریزن بریک») تو اون سکانس کرده رو، 20 سال پیش آقالو عیناً انجام داده.» علی‌رضا نگاهم می‌کند. لبخند می‌زند. در ذهنم هست که برای «اون» فیلم «کمال تبریزی» یک نقد بنویسم. اسم «گاهی به آسمان نگاه کن» یادم نمی‌آید.

دوباره در کلاسیم. آقالو به حل تمرینم مدام ایراد می‌گیرد. جواب‌ها را پاک می‌کند و خودش از نو می‌نویسد. سعی می‌کنم مؤدب باشم ولی اعصابم کم‌کم دارد خرد می‌شود. نباید بروز بدهم. یک جواب دیگر را هم پاک می‌کند. برمی‌گردم و نگاهش می‌کنم و می‌خواهم توضیح بدهم که چرا با این روش حل کردم. جا می‌خورم. صورتش بیش‌از حد لاغر و استخوانی است. مثل روزهای آخر. نباید به‌رویش بیاورم که من می‌دانم. انگار می‌خواهم تسلی‌اش بدهم. می‌گویم: «ولی احمد جون! باور کن درسته‌ها!» می‌خندم و دستم را به نرمی و دوستانه پشتش می‌گذارم. «احمد جون» را با لحن «گلشیفته فراهانی» توی «درباره‌ی الی» گفته‌ام. کسی از رفتار به یک‌باره خودمانی‌ام با آقای معلم اصلاً تعجب نمی‌کند. ولی، احساس می‌کنم از پشت کتش دارم به وضوح مهره‌های کمرش را لمس می‌کنم. جرئت ندارم صورتش را نگاه کنم، همان‌طور که جرئت ندارم دستم را بیندازم پایین. مسئله تمام شده. بچه‌ها دارند کیف و کتاب‌ها را جمع می‌کنند. او بازویم را می‌گیرد و من را به سمت خلوت‌تر کلاس می‌برد. جدی نگاهم می‌کند. «باید یه چیزی به دخترم بگم!». می‌پرسم: «چی؟».

ناگهان با یک نفس بلند و طولانی، انگار که برای زنده ماندن می‌جنگم، بیدار می‌شوم. سر جایم می‌نشینم. با صدای بلند به خودم می‌گویم: «آقالو مرده فرانک!» و بدون مقاومت شروع می‌کنم به گریه. اصلاً نمی‌توانم جلوی خودم را بگیرم. در اوج گریه‌ام که خودم را جمع و جور می‌کنم و خیلی ناگهانی ساکت می‌شوم. نمی‌دانم چه مناسبتی داشت، یا چه رسالتی بود، یا او به عمرش یک کلمه فرانسوی حرف زده یا این‌که اصلاً آقالو دختری دارد که افسوس بخورم پیغامش را نشنیده، بیدار شدم. فقط می‌دانم باید این را بنویسم که تو بخوانی و از تو خواهش کنم برای آرامش او، به هر زبانی که دوست داری دعا کنی. برای همه‌ی کسانی که دوست داریم و در کنارمان نیستند، دعا کنیم!


اگر خواننده جدید سایت «یک پزشک»  هستید!
شما در حال خواندن سایت یک پزشک (یک پزشک دات کام) به نشانی اینترنتی www.1pezeshk.com هستید. سایتی با 18 سال سابقه که برخلاف اسمش سرشار از مطالب متنوع است!
ما را رها نکنید. بسیار ممنون می‌شویم اگر:
- سایت یک پزشک رو در مرورگر خود بوک‌مارک کنید.
-مشترک فید یا RSS یک پزشک شوید.
- شبکه‌های اجتماعی ما را دنبال کنید: صفحه تلگرام - صفحه اینستاگرام ما
- برای سفارش تبلیغات ایمیل alirezamajidi در جی میل یا تلگرام تماس بگیرید.
و دیگر مطالب ما را بخوانید. مثلا:

پرتره‌های بیماران از بیمارستان روان‌پزشکی بدنامی در بریتانیا در قرن نوزدهم

‌ این عکس‌ها چهره بیمارانی را نشان میدهد که در بیمارستان سلطنتی بیتلم در لندن - که یکی از بدنام‌ترین بیمارستان روانپزشکی بریتانیا در قرن نوزدهم به شمار می‌رفت- تحت درمان قرار گرفتند.عکاسی به نام هنری هیرینگ از تعداد زیادی از بیماران…

کهن‌ترین درختان جهان

" بث مون " عکاسی است که در سانفرانسیسکو زندگی می کند و بیش از 14 سال از عمرش را صرف شناسایی و عکاسی از قدیمی ترین درختان جهان کرده است. او به کشورها و سرزمین های دورافتاده سفر می کند تا از درختان قطور قدیمی تصاویر زیبایی را ثبت کند. او می…

تصور کنید که در یک دنیای تخیلی، هری پاتر را استودیو جیبلی می‌ساخت

استودیو جیبلی یک استودیوی مشهور انیمیشن‌سازی ژاپنی است که به دلیل سبک هنری متمایز، داستان‌سرایی پر از تخیل و انیمیشن‌های هیجان‌انگیزش مشهور است. استودیو جیبلی که توسط هایائو میازاکی و ایسائو تاکاهاتا تأسیس شد، تعدادی از محبوب‌ترین فیلم‌های…

این معماری‌های بسیار عجیب و در مواردی هراس‌انگیز دوران سوسیالیسم در روسیه و کشورهای اقماری آن

شوروی و سوسیالیست‌ها هم برای خود سبک معماری خاصی داشتند. در مواردی باشکوه، در مواردی خشن و در معدودی موارد مفهومی و زیبا.چیز جالب در آنها هدف ساخت آنها بود: بزرگداشت مبارزات میهنی و پیشرفت‌هایی که در سایه دولت‌های چپ به دست آمده بودند.…

خانه کوچک هم می‌تواند محل زندگی شادی باشد، اگر چیدمان هوشمند و به‌روز در آن استفاده شده باشد

کسانی که در کودکی در خانه‌های بزرگ زندگی کرده‌اند، چندان میانه‌ای با خانه‌های آپارتمانی ۵۰ - ۶۰ متری که این روزها آنها را هم به سختی می‌شود خرید، ندارند. اما تصور کنید که ساخت و سازها متفاوت بودند و کسی به فکر مصرف‌کننده جوان کم‌درآمد بود و…

به نظرتان کدام شغل‌ها بیش از آنچه که لایقشان است، درآمد دارند؟!

بسته به فرهنگ هر کشور و شرایط سیاسی و اقتصادی هر ناحیه پاسخ به این سوال هم متغییر است.اما چرا ما برخی‌ها را از این نظر همیشه در رادار خود داریم و بعضی‌ها را نه.واقعیت این است که برخی اصلا چراغ خاموش حرکت می‌کنند و در رادار ما نیستند…
آگهی متنی در همه صفحات
دکتر فارمو / شیشه اتومبیل / نرم افزار حسابداری / خرید سیلوسایبین / هوش مصنوعی / قیمت وازلین ساج / مقاله بازار / شیشه اتومبیل / قیمت ایمپلنت دندان با بیمه /سپتیک تانک /بهترین دکتر لیپوماتیک در تهران /بهترین جراح بینی در تهران / آموزش تزریق ژل و بوتاکس / دوره های زیبایی برای مامایی / آموزش مزوتراپی، PRP و PRF /کاشت مو / مجتمع فنی تهران /قیمت روکش دندان /خدمات پرداخت ارزی نوین پرداخت / درمان طب / لیست قیمت تجهیزات پزشکی / دانلود آهنگ / سریال ایرانی کول دانلود / دانلود فیلم دوبله فارسی /داروخانه اینترنتی آرتان /اشتراك دايت /فروشگاه لوازم بهداشتی /داروخانه تینا /لیفت صورت در تهران /فروش‌ دوربین مداربسته هایک ویژن /سرور مجازی ایران /مرکز خدمات پزشکی و پرستاری در منزل درمان نو /توانی نو / ثبت برند /حمل بار دریایی از چین /سایت نوید /پزشک زنان سعادت آباد /کلاه کاسکت / لمینت متحرک دندان /فروشگاه اینترنتی زنبیل /ساعت تبلیغاتی /تجهیزات پزشکی /چاپ لیوان /خرید از آمازون /بهترین سریال های ایرانی /کاشت مو /قیمت ساک پارچه ای /تولید محتوا /دانلود نرم افزار /
13 نظرات
  1. خواب بزرگ می گوید

    ایشالا منم یه روز به پست می‌نویسم اسمش رو می‌گذارم یک پزشک 🙂

    1. علیرضا مجیدی می گوید

      : -)

  2. شهريار می گوید

    تحت تاثیر قرار گرفتم.
    مرده ها همونجوری هستن که ما میپنداریم.
    به دعا و فاتحه که باوری ندارم ولی فکری زیبا میکنم به یادش.

  3. بازی می گوید

    واقعا عالی بود دکترجان

    خسته نباشید

  4. ماركوپلو دم كشيده می گوید

    با اینکه اعتقاداتم به خواب به شکلی نیست که اکثر آدما دارن ولی نمیشه متنو خوند و دعا نکرد واسه احمد آقالو. چیزی که برام جالبه اینه که بعد از بیدار شدن تصویرت از خوابی که دیدی شفاف بوده. این نشون میده جایگاه احمد رو تو ذهنت. متنت به همون زیبایی متنی هست که واسه رفتن یهویی احمد نوشته بودی

  5. علی پرشین می گوید

    چقدر عجیب
    من هر شب خواب می بینم ولی این خواب خیلی عجیب بود

  6. يونس می گوید

    من احمد اقالو رو می شناختم داما اسمشو درست نمی دونستم اما وقتی نوشته رو می خوندم ناخوداگاه فهمیدم منظورت کیه
    خدا بیامرزتش

  7. misssdandelion می گوید

    مطلب جالبی بود مرسی در ضمن مرسی بابت معرفی یک همچین وبلاگ خوبی

  8. amin می گوید

    میشه بگید که ماجرای اون اسمایلی که اول همه پست ها هاست چیه ؟

    http://a.imagehost.org/0773/z.png

    1. علیرضا مجیدی می گوید

      تعداد لایک‌های گوگل ریدر را نشون می‌ده.

  9. شهين می گوید

    احمد آقالو واقعا یکی از بهترین بازیگران ما بودند . من هم خواب زیاد می بینم و به خواب هام اعتقاد دارم.بیشتر وقت ها خواب هام تو واقعیت اتفاق افتاده .

  10. سهند می گوید

    چه خواب قشنگی…به نظرم میتونه یه فیلمنامه قوی از آب در بیاد.
    قدرت بیان شما و تصویر کردن خوابتون به این صورت واقعا قابل ستایشه…

  11. malahat می گوید

    خیلی قشنگ نوشتی.دلم براش تنگ شد.دلم برا اون سریال دهه فجرش تنگ شد که هتل دار بود .1 مرد تک.آخ که چه زیبا بود این سریال.خیلی دوسش داشتم.یعنی حالا آرامش داره؟

ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

••4 5