نوبت مرهم بود، به سال صفر

نمی‌دانم مغز آدم در کودکی و نوجوانی چه ساختاری دارد که هر چه می‌بیند و می‌خواند، تا آخر عمر در کورتکسش ماندگار می‌شود.

یک اشاره و تداعی کافی است تا ناگهان آدم عکسی را که سال‌ها پیش دیده به یاد بیاورد، نوا و موسیقی‌ای را پیش خود زمزمه کند و داستانی را یادآوری کند و بلافاصله ذهنش برود به آن هنگام که نخستین بار آن آنها را دیده و شنیده و خوانده است.

این موضوع را بگذارید در کنار فقر شدید محتوای دیداری و شنیداری در سال‌های دهه 60، زمانی که اصولا جز دو کانال چیزی برای دیدن نداشتیم و به جز دو سه مجله چیزی برای خواندن نداشتیم.

فکر کنم اول راهنمایی بودم که سریال لبه تاریکی از تلویزیون پخش می‌شد، سریال از غالب سریال‌های پخش شده در ان سال‌ها سرتر بود و موسیقی‌ محشر اریک کلپتون بدجور آدم را شیفته می‌کرد.

سریال لبه تاریکی آنقدر برایم خاطره‌انگیز است که وقتی فیلمی با بازی مل گیبسون بر اساس همین سریال ساخته شد، نتوانستم خودم را راضی کنم و فیلم را ببینم، می‌ترسیدم مزه و حس و حال اوریجینال را نداشته باشد و سرخورده‌ام کند.

هنوز هم مرور داستان سریال، در روز بعد با همکلاسی‌ها یادم نمی‌رود، آن موقع «اما» به چشم ما خیلی زیبا به نظر می‌رسید و کریون و پندلتون هم شخصیت‌های دوست‌داشتنی ما بودند.

یادم می‌آید قسمت آخر سریال به دلیلی دیرتر از همیشه پخش شد و خیلی اصرار کردم تا به من اجازه دادند تا دیروقت آن زمان‌ها! که فکر کنم تا نزدیکی نیمه شب بود، بیدار بمانم و سریال را را ببینم!

آن زمان فهم ترانه Time of the preacher با صدای ویلی نلسون که در یکی از قسمت‌های این سریال پخش شد، خیلی برایمان پیچیده بود، اما واژه‌های «مرهم» و «سال صفر» تا سال‌ها در ذهنمان ماند.

سال‌ها گذشت تا با اینترنت به دنبال شعر و خود ترانه بگردیم و تجدید خاطره‌ای بکنیم.

برای ما ایرانی‌ها که با نوستالژی‌بازی خیلی حال می‌کنیم، شنیدن اصل ترانه‌ای که در نوجوانی روزها ذهنمان را به خود مشغول کرده بود، خیلی جالب بود.

در اینجا می‌توانید مقاله‌ خیلی خوبی در مورد ترانه Time of the preacher بخوانید.

اما امروز صبح که دیدیم بایرامعلی در مورد این ترانه نوشته، طاقت نیاوردم، DVD سریال را گذاشتم و قطعه خاطره‌انگیزی را که در آن شخصیت‌های سریال در حال صحبت در مورد مفهوم ترانه هستند، بریدم و در یوتیوب آپلود کردم.

نوبت «مرهم» بود، به سال صفر
زمانی که «عبرت گرفتن» به کناری نهاده و «کشتن» آغاز می‌شود
نوبت «مرهم» بود، به سال صفر
و آن هنگام که می‌پنداری همه چیز به پایان رسیده، تازه اول ماجراست