استفاده از فیس‌بوک، باعث اخراج یک پزشک آمریکایی شد!
فیس‌بوک جای خوبی برای سرگرمی و استراحت بعد از یک روز خسته‌کننده کاری است، ولی اگر شما پزشک یک بخش اورژانس باشید و دوست داشته باشید در مورد بیمارانی که دیده‌اید، مطالب کوتاهی بنویسید و به اشتراک بگذارید و مثلا در مورد مصدومان یک حادثه ترافیکی یا خرابکاری همکارتان یا در مورد یک بیمار جالب بنویسید، آیا این کار به صلاح است و نقض حریم شخصی محسوب نمی‌شود؟!
بوستون در مقاله‌ای، خبر جالبی در این مورد منتشر کرده است:
پزشکی که در بیمارستان وسترلی واقع در راد آیلند کار می‌کرد، درگیر همین قضیه شده است. این پزشک که الکساندار تران نام دارد و 48 ساله است، سال پیش با حکم کمیته پزشکی ایالتی اخراج شد، او که دیگر اجازه ندارد در بخش اورژانس کار کند به صورت آنلاین اطلاعاتی در مورد یک بیمار صدمه دیده (دچار تروما) منتشر کرده بود. با اینکه نوشته آنلاین او، حاوی نام بیمار نبود، اما انقدر جزئیات داشت که دیگران بتوانند پی به هویت بیمار برند.
این خبر، باید پزشکان و پرستاران را متوجه این قصیه کند که در هنگام استفاده از شبکه‌های اجتماعی بسیار دقیق و حساب‌شده اطلاعاتشان را به اشتراک بگذارند.
دکتر کروتی و دکتر آرش مستقیمی به تازگی در نشریه Annals of Internal Medicine مقاله‌ای در همین زمینه منتشر کرده‌اند که پزشکان را به محافظه‌کاری فرامی‌خواند. آنها پیشنهاد می‌کنند که همواره باید از زاویه دید بیماران به چیزهایی که می‌نویسیم، نگاه کنیم، تا احیانا مشکلی پیش نیاید. آنها در این نوشته توصیه کرده‌اند که پزشکان حساب‌های کاربری حرفهای و شخصی جداگانه در شبکه‌های اجتماعی داشته باشند و به علاوه با بیماران به صورت مستقیم در شبکه‌های اجتماعی ارتباط برقرار نکنند و تنها با ایمیل و پورتال‌های ایمن با بیماران در تماس باشند.
بر اساس قوانین فدرال محافظت از بیماران که تحت عنوان HIPAA شناخته می‌شود، پزشکان در صورت افشای آنلاین یا آفلاین اطلاعات بیماران با جرایم جنایی و مدنی روبرو خواهند شد.
بیمارستان‌های مختلف قوانین داخلی متفاوتی در این زمینه دارند، در حالی که بعضی از بیمارستان‌های قانون مدونی در این مورد ندارند، بعضی‌ها مثل بیمارستان اطفال بوستون دستورالعمل شش صفحه‌ای متشکل از باید و نیایدهای آنلاین دارد.
پزشکان ایرانی گرچه بیشتر علاقه کمی به وبلاگ‌نویسی مستمر و کاربری پیشرفته آنلاین دارند، اما حضور نسبتا قابل توجهی در فیس‌بوک دارند، تا آنجایی که می‌دانم سطح کاربری آنها، بیشتر در حد تماس با دوستان و هم‌دانشگاهی‌های قدیمی و نه اشتراک تجارب و خاطرات و مرور موارد جالب بیماری است، اما شاید گوشزد کردن این مورد به همه آنها کاربردی باشد.
در بیشتر وبلاگهای پزشکی فارسی که من در این چند ساله دیده‌ام، کمتر پیش آمده است که موردی از نقض حریم شخصی بیماران یا همکاران را شاهد باشم، شاید زندگی در جامعه ایران به صورت پیش‌فرض محافظه‌کار بودن ما را به ما آموزش داده باشد.
بعضی از پزشکان ما، قلم توانایی در بازگویی اتفاقات روزانه در بیمارستان‌ها و محل کار دارند، معمولا نوشته‌های آنها در عین زیبایی و شیوایی با ایهام کافی همراه است. اما من مواردی از بروز مشکل را هم شاهد بوده‌ام: مثلا در چند مورد حرفهای آنها در مورد تلقی آنها از بیماران با سوء تعبیر روبرو شده است یا خوانندگان تصور کرده‌اند که کمکاری و اهمالی از جانب آنها صورت گرفته است.
شخصا حدس می‌زنم که در صورت روزانه‌نویسی حساب‌شده در مورد بیماران و محل کار، نوشته‌هایم با استقبال خوبی روبرو شود. اما بیشتر ترجیح می‌دهم در ساعاتی که در حال ویزیت بیماران نیستم، به کلی از محیط پزشکی فاصله بگیرم.
سلام.
چرا من این وبلاگ / وب سایتو اینقدر دوست دارم؟
خوش و موفق باشی
موردی هم در ایران داشتیم که یکی از مجلات با تفسیر نادرست از برخی خاطرات منعکس شده در وبلاگهای پزشکی و با اضافه کردن آب و تاب خاص، گزارش بد بین کننده ای منتشر کرده بود (فکر کنم 3-4 سال پیش بود)
من هم یادم نیست. فکر کنم روزنامه شرق بود، همون مقاله‌ای که نوشته بود پزشکها چنین و چنانن و رانیتدین را آی ام هم اردرد می‌کنن؟!
بدون شک استفاده از شبکه های اجتماعی یک امر ضروریه اما مثل فرهنگ آپارتمان نشینی باید جا بیوفته ! قاطعانه میشه گفت که حتی در پیشرفته ترین کشور ها هم استفاده (صحیح) از شبکه های اجتماعی جا نیوفتاده و باز هم به زمان احتیاج داره ! نحوه استفاده از هر تکنولوژی جدیدی بعد از گذشت یک مدت کاملا جا میوفته و باعث بهبود کیفیت زندگی انسان ها میشه. تا جرم شناسایی نشه قانون معنی نداره. بعد از رشد شبکه های اجتماعی جرایم مربوط به این نوع محیط ها هم کم کم نمایان و شناسایی شد !