بازی فینال جام باشگاه‌های اروپا بین منچستریونایتد و بارسلونا

فرانک مجیدی: روزی ‌که من‌یو با سر الکس سالخورده برای نوزدهمین بار قهرمان لیگ جزیره شد، تعدادی از هوادارانش با خوشحالی پارچه‌نوشته‌ای را تکان می‌دادند که رویش پیراهن شماره‌ی 10 «لیونل مسی» تصویر شده بود و نوشته‌ای درشت و کنایه‌آمیز: YOU’RE NEXT. حالا ویمبلی را با آن فلش‌بک و مشت لرزان و عصبی فرگی به یاد خواهیم آورد. آن تصویر بسته از مربی شیاطین سرخ، نماد کامل آن‌چه بود که در بازی بر منچستری‌ها گذشت. آن‌ها که ده دقیقه‌ی ابتدای بازی را طوفانی آغاز کردند و هوادارانشان را خاطرجمع نمودند که بازی ضعیف دو سال قبل را جبران می‌کنند، ناگهان قافیه را به بارسا باختند، یک‌جورهایی بدتر از ماجرای رم. منچستر بسیار خوش‌شانس بود که با نتیجه‌ای بسیار سنگین شکست نخورد، شاید فرگوسن بزرگ که دو سال قبل به‌خاطر آوردن برباتوف به زمین شدیداً مؤاخذه شد، این‌بار برای قرار ندادنش در ترکیب 18 نفره مورد انتقاد قرار گیرد.

با این حال، هیچ‌کدام از هواداران بارسا نمی‌توانند ادعا کنند این یک برد ساده در برابر تیمی آسان بود. من‌یو، بدون حضور سر الکس برای من هیچ مفهومی ندارد. از وقتی 3 ماهه بودم، او سرمربی سرخ‌های منچستر بود. افتخارات فراوان او و پاییدن در اولین سطح فوتبال جهان، از او افسانه‌ای غیر قابل تکرار می‌سازد. فرگوسن به حق یک اسطوره و نماد برای تاریخ فوتبال به‌شمار می‌رود و باعث غرور و سربلندی تمام طرفداران منچستر است، با جام یا حتی شکست‌خورده.

ویمبلی برای بارسا نام غریبه‌ای نیست. 19 سال قبل، ویمبلی قدیم محل نخستین جشن اروپایی بارسا شد. بازی با سمپدوریا به وقت اضافه کشید، استویچکوف توپ را به باکرو پاس داد و آن حادثه‌ی طلایی در دقیقه‌ی 111 رخ داد: رونالد کومان توپ را به تور دروازه سمپدوریا رساند. کومان بدعت‌گذار افتخارات اروپایی بارسا شد، هنوز هم او برای ما بارسایی‌ها یک قهرمان است.

تیم رؤیایی کرایف در آن روزها، بازیکن 21 ساله و سبزه‌رویی به‌نام «جوزپ گواردیولا» را با خود داشت. 17 سال بعد، گواردیولا جوان 38 ساله‌ای بود که در برابر مردی بزرگ روی نیمکت می‌نشست. بارسلونا روش تازه‌ای را در فوتبال به جهان نشان داده‌بود و در رم رو در روی تیمی می‌ایستاد که مربی باتجربه‌اش طعم پیروزی‌های بسیاری را چشیده‌بود. بازی من‌یو و بارسا، تقابل جوانی و شور با تجربه و پختگی بود. بازی با آواز «آندره‌آ بوچلی» در ورزشگاه المپیک رم و انتقال جام به جایگاه مخصوص آغاز شد. در شبی که بر فرگوسن دقایقی تلخ می‌رفت، بارسا با گل‌های اتوئو و مسی 21 ساله بر منچستر پیروز شد و گواردیولا، جوان‌ترین مربی‌ای شد که به این افتخار رسید. در آن‌سوی میدان، فرگوسن مجبور شد بگوید که آن‌ها از فوتبالشان لذت بردند. سال 2010، هر دو تیم در نیمه‌نهایی حذف شدند و امسال، هر باز فینال 2009 را تکرار کردند. گمان نمی‌کنم از میان عاشقان فوتبال کسی این بازی ناب را از دست داده‌باشد. گل پدرو که با تاکتیک بی‌نظیر بارسا در حفظ بازی و پاس‌کاری به ثمر رسید، با گل مساوی وین رونی پاسخ داده‌شد. نیمه‌ی دوم با هجوم بی‌امان بارسا آغاز گشت و گل زیبای رونی، با دو سوپر گل لیونل مسی و داوید ویا از خاطر هواداران بارسا پاک شد. شانس‌های مسلّم بارسا برای گل‌های بیشتر بی‌ثمر ماند و باز منچستر حریف بارسا نشد. با سوت پایان کاسای، دهمین جام با گواردیولا به بارسا رسید.

ویمبلی برای بارسایی‌ها خوش‌یمن است. اما با دیدن طرز مراسم گرفتن انگلیسی‌ها با تمام وجود خوشحالم که میزبانی جام‌جهانی به آن‌ها نرسیده. از سال 2000 به این‌طرف، این بی‌شکوه‌ترین مراسم اهدای جام باشگاه‌های اروپا بود. آن راهرو که به یک راه‌پله‌ی دیگر ختم می‌شد تا بازیکنان تیم‌ها برای گرفتن جوایز به اعضای یوفا برسند، و این‌که جایگاهی وسط زمین برای این‌کار حاضر نشد اوج بی‌سلیقگی انگلیسی‌ها را نشان داد. در عوضِ این مراسم بد، سنگ‌تمام گذاشتن هواداران بارسا در قلب لندن و جامی که آبیدال بالای سر برد، زیباترین صحنه‌های این فصل را بر جای گذاشت.

اکنون صحبت از افتخارات بارسا و کیفیت بازی آن‌ها بسیار ساده است، اما این فصل بر تیم و هواداران بسیار سخت‌تر از دو فصل پیش گذشت. مصدومیت «کارلس پویول»، کاپیتان تیم، خط دفاعی بارسا را تضعیف کرد و ضعف خط دفاعی با خبر تلخ سرطان اریک آبیدال کامل شد. شرایط آبیدال هم‌بازیان و هواداران بارسا را به‌شدت منقلب کرد و از ما، جز توییت‌هایی برای روحیه دادن به او و آرزوی بهبودی بر نمی‌آمد. آبیدال در ال‌کلاسیکوی نیمه‌نهایی چند دقیقه به زمین آمد و هم‌بازیان و هواداران بارسا با تشویق بی‌امان او، صحنه‌های زیبایی برای دوستی و فوتبال خلق کردند. ماجرای ناراحتی مهره‌های کمر پپ دیگر خبرهای بد را کامل کرد. اما همیشه تلخی‌ها و شیرینی‌ها در کنار هم رخ می‌دهند. در این فصل، ژاوی رکورد بازی یک بازیکن برای بارسا را شکست و هنوز هم در اوج است، به‌قول گواردیولا او می‌تواند به 1000 بازی برای بارسا برسد و همین کیفیت بالا را حفظ کند. بارسا 16 هفته‌ی پیاپی بازی‌هایش را در لالیگا برد و 31 هفته، تیم بی‌شکست لالیگا ماند. با تمام سختی‌ها و اتفاقات غیر قابل پیش‌بینی که برای اردوی بارسا رخ داد، در شب تولد آندره‌آس اینیستا تساوی با آلمریا آن‌ها را قهرمان لالیگا کرد و با جشنی باشکوه میان همشهر‌های خود بازگشتند. در جشن نیوکمپ، اینیستا گفت این هدیه‌ی او برای دختر تازه متولد شده‌اش است و می‌خواهد هدیه‌اش را روز 28 می کامل کند. مسی گفت حرف‌های زیادی برای گفتن دارد، اما منتظر می‌ماند تا در جشن 29 می آن‌ها را به هواداران بگوید. نمایشی که ستارگان بارسا به نمایش گذاشتند، با کلام به‌وصف در نمی‌آید. امشب حال و هوای کاتالونیا و بارسلون دیدنی است.

فرگوسن در کنفرانس مطبوعاتی خود اظهار داشت تا به‌حال در برابر چنین تیمی بازی نکرده و چنین باختی، شرمندگی ندارد. وقتی در کنفرانس، خبرنگاری نظر گواردیولا را درباره‌ی این جملات فرگوسن پرسید پپ گفت برایش بسیار ارزشمند است که مرد بزرگی چون فرگوسن، چنین نظری درباره‌ی تیمش دارد و از او بسیار سپاس‌گزاری کرد. او از بازیکنانش بسیار تشکر کرد و مسی را بی‌همتا و تکرار ناپذیر خواند و گفت افتخار می‌کند که مربی چنین تیمی است و از نحوه‌ی بازی تیمش بسیار خشنود است. بازیکنان بارسا با این‌که هر یک ستاره هستند، همواره تاکید می‌کنند بازی آن‌ها در کنار هم معنا می‌یابند. برخلاف آن‌چه که «فریدون زندی» در برنامه‌ی «نود» گفت، در سطوح بالای فوتبال دنیا، سوای توانایی‌های فنی، دوستی بازیکنان و حمایت آنان از هم یک «تیم» را می‌سازد و نماد این همراهی و رفاقت، جامی بود که دیشب آبیدال بالای سر برد. آبیدال‌ی که پیش از بستری شدن در بیمارستان دوستانش را در آغوش گرفت و از آنان خواست به او قول دهند قهرمان اروپا می‌شوند.

با قهرمانی دیشب، بارسا به چهارمین قهرمانی در جام باشگاه‌های اروپا رسید. گواردیولا در به‌دست آوردن 3 تا از این جام‌ها نقش مستقیم داشت. او از زمان نشستن روی نیمکت تیم اول بارسا، 10 جام به باشگاه و هواداران هدیه کرده و تنها مربی تاریخ بارساست که از زمان ورودش، سه بار پشت سر هم تیم را به قهرمانی لالیگا رسانده. یک‌بار از او پرسیدند که این تیم را بهتر می‌داند یا تیم رویایی ساخت کرایف را؟ او فروتنانه پاسخ داد آن تیم بسیار برتر بود، آن‌ها معماران رویا بودند و آغازگران، همواره کار مهم‌تری انجام می‌دهند. حالا تیم او از جهت کسب افتخار از تیم کرایف پیشی گرفته‌است. 10 جام و 447 گل، هدیه‌ی تیم گواردیولا است. مسلماً گواردیولا هم به رویایی بودن تیمش باور دارد که دیشب گفت امیدوار است این تیم، در خاطر آیندگان بماند.

بازی دیشب، از هر جهت یک کلاس آموزشی بزرگ بود. تاکتیک‌های بازی، تکنیک‌های فردی و تیمی، شیوه‌ی بلیط‌فروشی که از سه هفته قبل معلوم بود هواداران کجا استقرار می‌یابند، برخورد شایسته و تحسین‌آمیز مربیان با هم، هماهنگی بازیکنان هنگام شادمانی و ادب آنان برای بستن نمادین بازوبند کاپیتانی به‌دست مدافع فرانسوی تیم، همگی نکات آموزشی است. جاهایی روی کره‌ی زمین هست که ده نفر با هم روی جام نمی‌ریزند، کاپیتان را با نیشگون و مشت و لگد کنار نمی‌زنند تا به جام دست بزنند، برای قهرمانی دو جام نمی‌دهند، با اسب توی زمین نمی‌آیند! تازه، در آن نقاط کره‌ی زمین «رضا جاودانی» هم ندارند که بعد از یک قهرمانی قاطعانه، شروع به نفرین و ناله کنند و روی تصاویر زیبای شادمانی –آن مقداری که ما دیدیم- موسیقی من‌درآوردی نمی‌گذارند!

جدا از تمام شادمانی‌ها، خاطرات تلخ و شیرینی که برای هواداران بارسا باقی ماند، گل‌های فراوان، بازیکنانی با تکنیک فردی بی‌بدیل و سبک بازی چشم‌نواز، دوست داشتن بارسا برای ما هواداران متعصب بارسا روش و نگرشی برای زندگی است. بارسلونا فلسفه‌ای از اصالت رویا، تلاش، دوستی و تجربه‌ی شادمانی است، اصلاً برای همین است که شعار ما شده: FCBarcelona, mes que un club!