مصایب یک جنگ – معرفی سریال generation kill

نویسنده مهمان – سعید علیزاده: شاید 8 ماه پیش ، سقوط حاکمان مستبد کشورهای حوزه خلیج فارس و شمال آفریقا برای مردمشان یک خواب شیرین بود، اما سقوط دیکتاتورها این روزها به یک دومینو شبیه شده؛ در سرخط اخبار روزانه باید روز به روز، روند سقوط دیکتاتورها را دنبال کرد و هر صبح باید شاهد کشوری تحت سلطه یک دیکتاتور باشیم که وارد شرایط اضطراری می‌شود و مدتی بعد دیکتاتور آن وادی از قدرت خداحافظی می‌کند. درگیری‌های داخلی لیبی و مبارزاتی که علیه سرهنگ معمر قذافی شکل گرفت، بهان‌ ای شد تا بازگردیم به گذشته‌های نه چندان دور.

سال‌های متمادی در قلب خاورمیانه، دیکتاتوری دیگر به نام صدام حسین بر سرزمین نفت‌خیز عراق حکومت می‌کرد. پس از وقایع یازده سپتامبر، شرایط به گونه‌ای رقم خورد که عراق وارد یک دوره بحرانی، مشابه اوضاع کنونی لیبی شد. آنجا البته نیروهای مخالف، سربازان آمریکایی بودند که با دستور ساقط کردن صدام به خاک عراق هجوم برده بودند. آن زمان، لحظه به لحظه شبکه‌های تلویزیونی، پیشروی آمریکایی‌ها و مقاومت فداییان صدام را گزارش می‌کردند. شبکه‌های بسیاری پس از آن با پخش مستندهای متعددی، زوایای مختلف جنگ عراق را به نمایش گذاشتند، اما هیچ یک نتوانستند همچون شبکه غول پیکر HBO که بی اغراق یکی تاثیرگذارترین سازندگان تلویزیونی است، به بررسی این تهاجم بپردازند.

خبرنگار، وارد کمپ نیروهای آمریکایی می‌شود. او که با دستور فرمانده فرناندوی «پدر خوانده»، مجوز تهیه گزارش فتوحات سربازان آمریکایی را برای سرنگونی صدام دریافت کرده است، با گام‌های لرزان، خود را به «ستوان ناتان فیک»، معرفی می‌کند. او برای حضور در میدانی سهمگین و پیش‌بینی‌ناپذیر داوطلب شده است که پیشتر هم در افغانستان آن را تجربه کرده است. «گروهبان برد کولبرت»، مرد خونسرد جوخه، می‌پذیرد که در هجوم به عراق، خبرنگار را با خود همراه کند.

خبرنگار از همان ابتدای راه، خشونت و عصبیت بی حد را در چشمان سربازان می‌بیند. مردانی که برای سرنگونی و تخریب آمده‌اند و به ظاهر تهی از احساسات انسانی هستند. خبرنگار از نزدیک چیزهایی می بیند که تن هر انسانی را خشک و موی بر اندام، راست می‌کند. بدن‌های متلاشی‌شده، زنان و کودکان بی‌خانمان شده، ویرانی‌های بهت‌آور و از همه اندوهناک‌تر سربازانی که هیچ چیز جز اجرای دستورات فرماندهان نمی‌شناسند. در ادامه مسیر، او پی می‌برد که حرف‌هایی نگفته در وجود سربازان محبوس شده است که با هر کشت و کشتار و ویرانی، بیشتر به مرز انفجار نزدیک می‌شوند. دوگانگی در میان آنان حس می‌شود، عده‌ای این ویرانی را هزینه‌ای برای آزادی سرزمین عراق تلقی می‌کنند و عده‌ای هر شب می‌اندیشند که چرا این چنین خون مردم بی‌گناه به دست آنان ریخته می‌شود.

«ایوان رایت»، روزنامه نگار نشریه جنجالی رولینگ استون، سال 2004 کتابی را تحت عنوان “Generation Kill” منتشر کرد که حاصل دو ماه حضور او در میان اولین دسته از نیروهای آمریکایی تسخیرکننده عراق بود. او با جزییات تکان‌دهنده کتابش، روی دیگری از جنگ در عراق را به نوشتار درآورد. حقایق شگفتی‌ساز او بعدها در سال 2007 توجه سازندگان سریال جاودانه The wire را به خود جلب کرد و دیوید سیمون و اد برنز، خالقان آن مجموعه را مشتاق کرد تا فیلمنامه‌ای براساس این کتاب بنویسند. پیش تولید کار با همکاری رایت به پیش رفت و تیم سازنده تحت حمایت HBO، راهی آفریقای جنوبی شدند تا کار فیلمبرداری را شروع کنند. در عرض شش ماه با بودجه‌ای عظیم از سوی HBO، فیلمبرداری این مینی‌سریال تکمیل می شود و در جولای 2008 در قالب یک مجموعه هفت قسمتی به روی آنتن می‌رود. نتیجه کار غیر قابل انتظار است. منتقدان ، سریال را به عنوان یکی از مؤثرترین پروژه‌های نمایشی در ترسیم تلخی‌ها و مصائب جنگ، تحسین می‌کنند. سریال، درست شبیه دیگر مینی‌سری‌های موفق HBO، نظیر «جوخه برادران» است که می‌تواند نگاه هر بیننده‌ای را نسبت به جنگ تغییر دهد.

فریم‌های ماندگار «1»:
– ما از افرادی که تو شهر باهاشون می‌جنگیم چه اطلاعاتی داریم قربان؟
– آدم‌هایی که پیژامه پوشیدن و شلیک می‌کنن، تمام اون چیزی که می‌دونیم همینه.
– منظورتون اینه آدم‌های پیژامه پوش دوتا هنگ از نیروهامونو متوقف کردن؟
– می‌دونی همین پیژامه‌پوش‌ها توی ویتنام هم بودن. باید به پیژامه احترام بذاری.
ناتان فیک / برد کولبرت – قسمت دوم

فریم های ماندگار «2»:
تو این مدتی که تو عراق بودم، یاد گرفتم که آدم‌ها دو دسته‌ان. اونایی که خوبن و اونایی که مردن. من از اونایی‌ام که خیلی خوبم. بیست کیلو وزن کم کردم. سرمو تراشیدم. سیگار کشیدن رو دوباره شروع کردم. پای چپم نصفش بی‌حس شده و هر شب از یه گودال کثیف می‌خزم تو یه گودال کثیف دیگه. همه جا بچه‌ها و مردم مرده رو می‌بینم و وظیفه‌ام اینه بی‌تفاوت و خونسرد باشم.
ستوان آنتونیو اسپرا – قسمت هفتم

قلب سریال، با نشان دادن حقایق و رازهای ماورای جنگ و حرف‌های نگفته سربازان می‌تپد، خصیصه‌ای که شاید اگر دست خالقین سریال The wire پشت آن نبود در جذب مخاطب، نمی‌توانست در این حد موفق عمل کند. سریال شما را به دیدن یک جنگ واقعی دعوت می‌کند، جایی که خون به راحتی خوردن یک لیوان آب بر روی زمین ریخته می‌شود. شاید این سبک از روایت برای کسانی که شاهکاری همچون جوخه برادران و یا همین اواخر «پسیفیک» را از HBO دیده‌اند، بسیار جذب‌کننده باشد.
جوخه برادران مملو بود از صحنه‌هایی که براساس اتفاقات حقیقی ساخته شده بودند. محبوبیت بی حد آن مجموعه مدیون شخصیت‌پردازی‌ها و بازی‌های بی‌نظیری بود که در کنار روایت احساس‌برانگیزش توانست خود را ماندگار کند.

سریال Generation Kill نیز همچون دیگر مینی‌سری‌های HBO بسیار حرفه‌ای و خوش‌ساخت است. اگر «محفظه رنج» کاترین بیگلو شما را حیرت‌زده کرد، باید وسعت حیرت خود را به هفت قسمت دیگر گسترش دهید. علی‌رغم حضور طیف وسیعی از شخصیت‌ها که در داستان هستند، تمامی بازیگران در موقعیت‌های خود محکم و استوار بازی می‌کنند و شما یک دستیِ بازی و اجرایی خیره‌کننده را در تمامی دقایق حس می‌کنید. در قدم اول شاید نتوانید با شخصیت‌های تندخو و خونسرد سریال ارتباط برقرار کنید، اما هرچه جلوتر پیش می‌روید، حضور خود را در کنار آنان پررنگ‌تر حس می‌کنید. در لحظاتی که نیروهای آمریکایی با مردم عراق روبرو می‌شوند این ارتباط بیش از پیش جلوه‌گر می‌شود.
همین قدر از خوبی بازی‌ها بدانید که نقش «آیس من» یا همان «برد کولبرت» را «آلکساندر سکارزگارد» اجرا کرده است که الان او را با حضور در «خون حقیقی» خوب می‌شناسیم.
سوزان وایت ( که از او مینی سریال محبوب جین ایر ازBBC بخش شده) و سیمون جونز از کارگردانان سرشناس شبکه‌های تلویزیونی، هفت قسمت این مینی‌سری را کارگردانی کرده‌اند و از این بابت خیالمان راحت است که کار حرفه‌ای و کم‌نقص است.
جلوه‌های ویژه تصویری و صوتی، جلوه‌ای محوکننده به کار داده‌اند. انفجارها، تخریب‌ها و درگیرهای بین نیروهای عراقی و آمریکایی تفاوتی با اتفاقات واقعی نبرد در عراق ندارند و گاهی شما دچار سردرگمی می‌شوید به طوری که حتی نمی‌توانید تفاوت این دو را حس کنید. بی‌دلیل نیست که این قسمت‌ها توانسته‌اند سه جایزه امی را از آن خود کنند.
طراحی صحنه و لباس این مجموعه هم بی‌اغراق از قوی‌ترین نمونه‌های موجود در دسته نمایش‌های جنگی است. این سریال در مناطق مختلف آفریقای جنوبی و موزامبیک فیلمبرداری شده است که این مهم، دست سازندگان سریال برای ارتقای کیفیت این بخش‌ها را باز گذاشته است.
شاید شگفتی‌ساز ترین بخش سریال، موسیقی متن آن باشد که به معنای کلمه تهی از هرگونه نوایی است. به جز صدای گلوله و وسایل جنگی و انفجارهای مهیب شما هیچ صدای گوش‌نواز دیگری را در طول دیدن سریال نمی‌شنوید! اما در عوض هر چقدر که بخواهید شخصیت‌های داستان برایتان آواز می‌خوانند و همین امر ساده در نمایان ساختن سیاهی جنگ به شیوه باورنکردنی‌ای کارساز ظاهر می‌شود.
سریال های HBO در دریافت جوایز همواره از بخت بالایی برخوردار بوده‌اند. این سریال در یازده بخش امی نامزد می‌شود که حاصل کار دریافت 3 جایزه برای بخش‌های ویرایش و ترکیب صدا و همچنین جلوه‌های بصری می باشد.

Generation Kill از آن دست مینی‌سری‌هایی است که هر وقت که به تماشای آن بنشینید، انگشت حسرت به دهان می‌گزید که ای کاش این سریال را زودتر می‌دیدید. باید بر این نکته مهم تاکید کنیم که به هیچ وجه مینی‌سری‌های HBO را که از تعداد انگشتان یک دست کمتر هستند، از دست ندهید. قطعاً از دیدن آنها پشیمان نخواهید شد. سریال Generation Kill برای کسانی که می‌خواهند از جزییات جنگ 2003 آمریکا در عراق بیشتر بدانند، مناسب‌ترین گزینه است. فرقی ندارد! چه افرادی که فکر می‌کنند سربازان آمریکایی بدترین انسان‌های روی زمین هستند و چه کسانی که چهره‌ای شایسته و مثبت از آنها در ذهن خود ساخته‌اند، می‌توانند با دیدن این شوی تلویزیونی افکار خود را کمی منسجم‌تر کنند. برای طرفداران بازیهای رایانه ای میدان نبرد یا جنگاوری مدرن، دیدن این سریال تجربه هیجان‌انگیزی است پس کنترل هیجان خود را در دست بگیرید!

فریم های‌ماندگار «3»:
کشیش به من گفت اگر از کشتن لذت نبری برات گناه محسوب نمی‌شه .سؤال من اینه آیا خونسردی و بی تفاوتی به همون اندازه لذت بردنه؟
ستوان آنتونیو اسپرا – قسمت هفتم

منابع : Wikipedia , IMDB , The Sunday Times
HBO مخفف Home Box Office می باشد.