بند آوردن خونریزی با فناوری نانوی پژوهشگران MIT

خونریزی غیر قابل کنترل، یکی از مهم‌ترین دلایل مرگ در میدان‌های نبرد است. روش‌های کنترل اولیه خونریزی متعددی تا پیش از این به کار می‌رفت، یکی از آنها استفاده از تورنیکه بود که روش مناسب و اصولی‌ای نیست و به علاوه در قسمت‌هایی مثل گردن، بهره‌گیری از این روش ناممکن است. در سال اخیر پژوهشگران به تکاپو افتادند که شیوه‌هایی برای کنترل خونریزی پیدا کنند، یکی از روش‌های جدید، پانسمان فیبرینی یا استفاده از چسب فیبرینی است که به خاطر طول تأثیر کم و همچنین واکنش‌های ایمنی، نامناسب تشخیص داده شد. روش دیگر استفاده از پودر زئولیت است که که این روش هم به علت امکان ایجاد سوختگی شدید و دشواری در هنگام وزش باد، روش خوبی نیست. برای کنترل خونریزی می‌شود از بانداژهایی که از chitosan -ماده‌ای از اسکلت خارجی حلزون مشتق می‌شود – استفاده کرد، این پانسمان‌های کارایی خوبی دارند، اما به خاطر اینکه تا کردن و شکل دادن آن متناسب با محل جراحت، دشوار است، این روش هم محدودیت‌هایی هم دارد.

روش دیگر استفاده از اسفنج‌های ژلاتینی است که قبل از گذاشتن روی جراحت آغشته به ترومبین مایع می‌شوند، از این روش گرچه می‌شود در اورژانس‌های بیمارستان‌های شهری استفاده کرد، اما در میدان‌های نبرد روش مناسبی محسوب نمی‌شود.

اما گروهی از پژوهشگران MIT، به رهبری پائولا هاموند، به این فکر افتادند که روش اخیر را تکمیل کنند، طوری که این اسفنج‌ها از پیش، ترومبین را روی سطح خود داشته باشند و نیازی نباشد که در میدان نبرد، آغشته به ترومبین شوند، برای این منظور، محققان، یک پوشش زیستی در مقیاس نانو ساختند که متشکل از دو لایه متناوب است.

ترومبین یک پروتئین خونی است که وقتی فعال شود، روند تشکیل لخته و انعقاد و توقف خونریزی را باعث می‌شود. محققان در این تحقیق دریافتند که اگر ترومبین و یک ماده دیگر که از چای حاصل می‌شود و اسید تنیک tannic نام دارد، می‌توانند با هم پوششی ایجاد کنند که میزان زیادی ترومبین فعال داشته باشد.

این مواد به صورت اسپری روی اسفنج‌ها پاشیده می‌شوند و پس از اسپری شدن، اسفنج‌ها می‌توانند ماه‌ها آماده مصرف باشند. به این ترتیب دیگر نیازی نیست که به فشردن و پانسمان محل خونریزی اتکا شود و از آنجا که اسفنج به راحتی قبل شکل دادن و استفاده از نقاط مختلف جراحت است، استفاده از آن بسیار ساده خواهد بود.

در آزمایشاتی که روی حیوانات انجام شده است، فشردن بسیار ملایم اسفنج روی محل خونریزی در عرض 60 ثانیه، خونریزی را متوقف می‌کرد. اسفنج‌هایی که حاوی ترومبین نباشند، دست‌کم به 150 ثانیه زمان برای توقف خونریزی نیاز دارند. در همین آزمایش پانسمان با گاز نتوانست در عرض 12 دقیقه، خونریزی را بند بیاورد.

پژوهشگران MIT این کشف خود را به همراه اسفنج‌هایی که به شیوه مشابه آغشته به لایه‌ای از آنتی‌بیوتیک ونکومایسین هستند، به ثبت رسانده‌اند و امیدوارند که در گام بعدی اسفنج‌هایی بسازند که به طور همزمان هم ترومبین و هم آنتی‌بیوتیک داشته باشند.

منبع: MIT news