گجت‌ها و سلاح‌هایی که چتربازهای متفقین در روز حمله به نورماندی از آنها استفاده کردند

دیروز -ششم ماه ژوئن- مصادف بود با شصت و هشتمین سالگرد حمله نهایی متفقین به سواحل نورماندی، این روز موسوم به D-Day است.

در این روز متفقین علاوه بر حمله از طریق دریا، حدود 24 هزار سرباز چترباز را هم از طریق آسمان به پشت خط مقدم نبرد، فرستادند، وظیفه این سربازها این بود که پاسخ «رومل» را به حمله متفقین خنثی کنند.

این چتربازها که در خاک دشمن فرود آمده بودند، دو دلخوشی و نقطه اتکا داشتند: هم‌قطارانشان که کمی جلوتر در حال نفوذ به خاک دشمن بودند و گجت‌ها و سلاح‌هایی که در اختیارشان گذاشته شده بود.

این گجت‌ها در مقایسه با وسایل پیشرفته‌ای که سربازها این روزها در اختیار دارند، شاید چیزی نباشد، اما مروری بر آن وسایل، به احتمال زیاد می‌تواند برای همه ما جالب باشد:

1- قطب‌نماها: این قطب‌نماها به مچ بسته می‌شدند، نمونه‌های کوچک‌تری هم ساخته شده بودند که می‌شد آنها را در هر جایی پنهان کرد.

نموه سمت چپ را شرکتی به نام «سوپریور مگنتو» می‌ساخت که بدنه پلاستیکی و عقربه‌ای شب‌نما داشت.

2- کیت‌های فرار: این کیت شامل قطب‌نما، یک اره آهن‌بر با پوشش مقوایی، یک نقشه دو رویه از جنس ابریشم مصنوعی و مقداری پول رایج منطقه بود.

در این عکس، تصویری از یک نقشه که هماره کیت داده می‌شد، می‌بینید. چون به جای کاغذ، نقشه بر روی ابریشم مصنوعی چاپ شده بود، بعد از چند بار تا کردن و باز شدن، جزئیاتش غیر قابل رؤیت نمی‌شد و زیر باران هم خراب نمی‌شد.

3- بسته‌های نورانی: بسته‌هایی حاوی اسلحه، غذا و وسایل پزشکی در یک بسته ویژه گذاشته می‌شدند که لامپ‌هایی در دوی سوی خود داشت. این بسته‌های از هواپیماها به پایین پرتاب می‌شدند و به خاطر نورانی بودن، به سرعت قابل شناسایی و جمع‌آوری بودند. بسته به رنگی که بسته داشت، سربازان می‌دانستند داخل آنها چه چیزی می‌توانند پیدا کنند.

4- تفنگ‌ها M1: تفنگ‌های M1 گاراند را شخصی به نام جان کانتیوس گاراند در سال 1932 ساخته بود و اسلحه اصلی بیشتر سربازان آمریکایی در طی جنگ جهانی دوم بود. برد مؤثر این اسلحه 400 متر بود، اما می‌توانست در محدوده 900 متر هم خساراتی ایجاد کند. نیمه‌خودکار بودن این اسلحه نقطه برتری آن بود.

از زمان جنگ جهانی اول تعداد زیادی سرنیزه باقی مانده بود، با کوتاه کردن سر نیزه‌های 16 اینچی، سرنیزه‌های جدیدی ساخته شد که به همراه تفنگ‌های M1 به سربازان داده می‌شد.

در زمان جنگ جهانی دوم بیش از یک میلیون سر نیزه 16 اینچی قدیمی، کوتاه شدند تا برای کار سربازان مناسب شوند و از این طریق در مصرف فلزات هم صرفه‌جویی شود.

5- تفنگ لوله‌کوتاه M1A1: این اسلحه مناسب سربازانی بود که انتظار می‌فت دشمن را چهره به چهره ببینند و از سوی سربازان مخابراتی، تجسس‌کنندگان خط مقدم، رانندگان خودروها یا سربازان توپخانه مورد استفاده قرار می‌گرفتند.

این تفنگ‌ها هم نیمه‌خودکار و کالیبر 30 بودند ولی برد و قدرت تفنگ‌های M1 را نداشتند.

6- وسیله‌ای برای تولید صدای جیرجیرک!: اولین بار یک شرکت انگلیسی به نام ACME سوتی برای بچه‌ها ساخته بود که صدای جیرجیرک درمی‌آورد، اما در زمان جنگ، کاربرد نظامی هم پیدا کرد. چه چیزی بهتر از صدای جیرجیرک برای ارتباط سربازانی که در پشت خط دشمن در شب‌های تیره فعالیت می‌کنند!

7- بیلچه‌هایی برای حفر کردن سنگرها

8- نارنجک‌های Mk 2 و بمب‌های Gammon : نارنجک Mk 2 که در سمت چپ می‌بینید پر از TNT بود، با انفجار آن، بدنه فلزی آن به قطعات کشنده‌ای تبدیل می‌شد. قبل از جنگ جهانی دوم رنگ بدنه این نارنجک‌ها به علامت قدرت انفجار بالا زرد بود، اما در طی جنگ با نیروهای ژاپنی، نارنجک‌های زد گاهی به سرعت توسط سربازان ژاپنی تشخیص داده می‌شدند و به میان آمریکایی برگشت داده می‌شدند، بنابراین رنگ آنها به سبز تغییر داده شد.

بمب‌های Gammon توسط انگلیسی‌ها ساخته شده بودند و در جریان نبرد نورماندی به سربازان آمریکایی داده شدند، آنها تشکیل شده از یک فیوز و یک کیسه کتانی بودند. سرابازان بسته به مقدار تخریبی که می‌خواستند انجام بدهند، مقدار مناسب ماده منفجره پلاستیکی C-2 داخل آن می‌گذاشتند.

9- کاردها و چاقوهای ضامن‌دار:

10- فندک «زیپو»: سال، سال 1944 بود، دوره و زمانه‌ای که همه سیگاری بودند! رنگ سیاه ین فندک از بازتاب نور جلوگیری می‌کرد.

11- سیم‌برها:

12- چراغ قوه‌ها: چراغ‌قوه گردن‌کجی که در اینجا می‌بینید را تقریبا همه در میدان نبرد داشتند، این چراغ‌قوه فیلترهایی داشت که با کمک آنها، رنگ آنها به قرمز، آبی یا زرد تبدیل می‌شد و می‌شد از آنها برای ارتباط استفاده کرد.

13- تپانچه M1911A1: این تپانچه اولین بار در سال 1911 توسط جان برونینگ ساخته شده بود و یک تپانچه نیمه‌خودکار کالیبر 45 بود. در طی جنگ جهانی دوم، دو میلیون عدد از این تپانچه‌ها سفارش داده شده بود و جالب است بدانید که حتی شرکت سینگر که ماشین چرخ‌خیاطی می‌ساخت هم یک سفارش 500 عددی برای تولید این تپانچه داشت. این سفارش نشان می‌دهد که چگونه شرکتی که هیچ سابقه‌ای در تولید اسلحه ندارد در صورت ضرورت می‌تواند یک تولیدکننده اسلحه شود.

این روزها تپانچه‌های تولیدشده توسط سینگر نایاب و بسیار گران قیمت هستند، قیمت آنها بین بیست هزار تا 40 هزار دلار است.

خشاب این تپانچه‌های هفت عدد فشنگ می‌خورد، به هر سرباز در مجموع 21 فشنگ داده می‌شد. البته این اسلحه فقط به افسرها و معدود سربازان دیگر داده می‌شد.

14- تفنگ خودکار سبک تامپسن: این اسلحه در دهه 1920 به شدت محبوب گانگسترها و قاچاقچی‌ها شده بود، این اسلحه تمام‌خودکار بود، برد مؤثر آن 50 متر بود، با این همه چتربازها در روز D، نیاز به اسلحه‌ای با سرعت شلیک زیاد داشتند که بتواند در یک نبرد نزدیک و رویارو به کارشان بیاید.

خشاب این اسلحه 20 فشنگ می‌خورد، به هر سرباز 300 فشنگ داده می‌شد. این اسلحه به 10 درصد چتربازها داده شد.

15- دیسک‌های درخشان: این دیسک‌های درخشان، حاوی رادیوم بودند، آنها به سردسته‌های جوخه‌ها داده می‌شدند تا در صورت نیاز به پشت کلاهخود یا لباسشان بیاویزند و سربازارن دیگر با تعقیب کردن نور آنها، بتوانند رهبرشان را دنبال کنند. (وسیله سمت راستی)

منبع