خاطره دیدار یکی از خوانندگان «یک پزشک» با «نیک اوت»

بله! درست است که من پست‌هایی مثل «جسارت نوشتن» دارم، ولی باید اعتراف کنم که وبلاگ‌نویسی هم مثل همه کارهای دیگر فراز و نشیب هم دارد و من هم گاهی در این مسیر، خسته و کم‌رمق و ناامید می‌شوم و گاهی پرنشاط و پرانرژی، گاهی حوصله نوشتن سوژه‌های جالب را ندارم و گاهی ده‌ها صفحه مطلب برای نوشتن یک پست می‌خوانم یا ترجمه می‌کنم.

برای من خیلی جالب است که هرگاه از دید خودم کیفیت یا کمیت وبلاگ سیر نزولی می‌گیرد، ناگاه خواننده‌ای پیدا می‌شود که با ایمیلی و حرف یا خبری به شدت خوشحالم می‌کند و من را در ادامه مسیر مصمم می‌کند، یکی از این ایمیل‌های امید‌بخش را یکی از خوانندگان خوب «یک پزشک» – آقای پیمان تورینی– امروز برای من ارسال کردند.

مشروح مطلب را ایشان در وبلاگشان به زبان انگلیسی نوشته‌اند که در اینجا ترجمه‌اش را می‌آورم:

شاید شما این عکس‌ مشهور جنگ ویتنام را در زیر می‌توانید ملاحظه کنید، پیش از این دیده باشید. عکاسی به نام «نیک اوت» با این عکس دنیا را تغییر داد.

دیروز در نمایشگاه فوتوکینا در شهر کلن نیک اوت را دیدم، یک عکس با او گرفتم و به او گفتم که ایرانی هستم و گفتگوی کوتاهی با هم داشتیم و بعد با هم خداحافظی کردم.

اما ناگهان او را را در راه‌پله‌ها دیدم در حال جستجوی چیزی دیدم،‌او من را شناخت، خندید و از من پرسید که آیا مسیر ایستگاه مترو را می‌توانم به او نشان بدهم.

ما با هم به سمت مسیر خروجی و ایستگاه رفتیم رفتیم و ملاقات ما تا هتل نیک اوت، به مدت نیم ساعت به طول انجامید.

ما در مورد ارتباط با او دختر ویتنامی عکس و به میزان بیشتری در مورد ایران صحبت کردیم. به او گفتم که این مطلب را به خاطر وبلاگی به نام «یک پزشک» که در آن عکس‌های جدید او را چند ماه پیش با دختر ویتنامی دیده بودم، می‌دانم. «برای او جالب بود که در ایران و در یک وبلاگ فارسی از این مطلب صحبت شده بوده و به شوخی گفت که پس اگه بخواهد به ایران برود، او را در ایران می‌شناسند.» مکالمه ما با گفتگو در مورد صلح در جهان و آثار سوء جنگ ادامه یافت.

نیک اوت در مورد خانواده و والدینم از من پرسید و از اینکه پدرم چه کاره است. به او گفتم که او در میان عکاسان ایرانی مشهور است و از او دعوت کردم اگر سازمانی از او دعوت کرد به ایران برود، قبول کند و او هم پاسخ مثبت داد و ابراز امیدواری کرد که در آینده به ایران بیاید.

او از من پرسید که به کجا می خواهم بروم، من می‌خواستم به دیدار یکی از دوستانم بروم و شام با او لوبیا پلو بخورم، او را دعوت کردم که یک شام ایرانی، مهمان ما باشد، او گقت که خیلی خوشحال می‌شود، ولی این روزها خیلی مشغله‌اش زیاد است و مجبور است فردا به پاریس و سپس نیویورک و لس‌آنجلس برود. او به من کارتش را داد و گفتگوی ما در جلوی هتلش به پایان رسید.

در حین گفتگوی نیم ساعته مدام به داستان او و دختر ویتنامی فکر می‌کردم و اینکه او چطور او به گسترش صلح با یک عکس کمک کرد. او واقعا در رفتارش فروتن بود، افتخار می‌کنم که نیم ساعتی را توانستم با مردی بگذارنم که با یک عکس، دنیا را تغییر داد.

– قسمت داخل گیومه در متن بالا از ایمیل آقای تورینی به متن پست اضافه شده است.