آیا لازم است مانند گذشته دو دستگاه را با خود حمل کنیم؟

کمی پیشتر یعنی زمانی که تازه قرن بیست‌ویکم را آغاز کرده بودیم، PDAها یا دستیارهای دیجیتال شخصی به دومین ابزار همراه (در کنار موبایل‌ها) تبدیل شده بودند. مردم از آن‌ها برای مرتب‌کردن تماس‌هایشان، قرارها، یادداشت‌ها و سایر کارهایی استفاده می‌کردند که با تلفن‌های همراه قابل‌انجام نبود. در آن زمان صفحات نمایش PDAها لمسی بوده و از صفحات موبایل‌ها بزرگ‌تر بودند و به همین دلیل فضای بیشتری برای انجام کارها فراهم می‌کردند. خوره‌های تکنولوژی آن زمان معمولا یک تلفن بلوتوث دار مانند سونی اریکسون T68i را با یک PDA قدرتمند مثل Compaq iPAQ Pocket PC جفت می‌کردند. این ارتباط بلوتوثی به آن‌ها امکان می‌داد مثلا مخاطبین موجود در حافظه تلفن را روی صفحه بزرگ PDA مرتب کرده یا با GPRS تلفن به اینترنت متصل شوند. در سال‌های 2000 و 2001 این کارها جذاب بود، اما به زودی برای همه ما روشن شد که این PDAهای غول‌پیکر باید در گوشی‌های تلفن ما ادغام شوند. همان اتفاقی که «تلفن‌های هوشمند» را برای ما به ارمغان آورد. در آن زمان هم (مثل اکنون) بسیاری در مورد مزیت در اختیار داشتن هر دو دستگاه بحث می‌کردند. مثلا این‌که موبایل کوچک‌تر است و عمر باتری بیشتری دارد. حتی کلیدهای فیزیکی آن برای وارد کردن شماره‌ها از صفحه لمسی PDAها کاراتر بود. البته امروزه تقریبا همه تلفن‌ها اسمارت‌فون‌هایی هستند که شکلی شبیه PDAهای قدیمی دارند با قدرت محاسباتی و ارتباطی فراوان کار هر دو دستگاه قدیمی را انجام می‌دهند. واقعیت این است که سادگی حمل و شارژ تنها یک دستگاه، به زودی تمام مزیت‌های حمل دو دستگاه را کم‌رنگ کرد.

صفحات نمایش تلفن‌های هوشمند هنوز برای اجرای کامل برنامه‌های دسک‌تاپ کوچک بود، به همین دلیل اگر به توان پردازشی بیشتر و صفحه بزرگ‌تر نیاز داشتید، باید یک لپ‌تاپ را هم با خودتان حمل می‌کردید.

امروزه مردم حتی تعداد بیشتری از دستگاه‌های الکترونیکی را با خود حمل می‌کنند. مثلا آی‌پد به عنوان یک ابزار محاسباتی قابل‌حمل با صفحه بزرگ بسیار معمول شده است. سبک است، عمر باتری آن زیاد است و اپ‌های بسیاری دارد. اما متاسفانه هنوز نتوانسته است جای لپ‌تاپ را بگیرد، چرا که هنوز بسیاری از کارها را نمی‌توان با آی‌پد انجام داد. متاسفانه جای تلفن هوشمندتان را هم نخواهد گرفت چرا که نمی‌توانید با آن تماس بگیرید یا آن را در جیب‌تان بگذارید! حتی افرادی که تصمیم می‌گیرند آی‌پد را جایگزین لپ‌تاپ‌شان کنند، در موارد بسیاری مجبور شوند دوباره به سراغ لپ‌تاپ‌ها یا دسک‌تاپ‌های‌شان بروند. به همین دلیل هنوز بسیاری لپ‌تاپ و آی‌پد را با هم در کیف‌شان حمل می‌کنند. از سوی دیگر لپ‌تاپ‌ها هم به اندازه آی پد قابل حمل نیستند. نمی‌توانید در حالی‌که آن‌ها را با یک دست گرفته‌اید با دست دیگر با آن‌ها کار کنید و همزمان قدم هم بزنید!

در واقع ما با یک شکاف عمیق روبرو هستیم. هنوز نمی‌توانیم از نرم‌افزارهای حرفه‌ای روی آی‌پد استفاده کنیم و از سوی دیگر اجرای برنامه‌های مبتنی بر لمس روی لپ‌تاپ و همین‌طور حمل آن‌ها به سادگی آی‌پد نیست.

شاید راه‌حل چیزی باشد که بیل گیتس در سال 2002 معرفی کرد و از آن زمان من از آن‌ها به عنوان کامپیوترهای قابل حمل استفاده می‌کنم. بله تبلت‌پی‌سی! تا سال 2010 و زمانی که اپل آی‌پد را معرفی کرد، استفاده از تبلت‌ها همه گیر و جذاب نبود، اما شرکت‌های معدودی تبلت‌هایی را تولید می‌کردند که می‌توانستند نرم‌افزارهای حرفه‌ای را نیز به اجرا درآورند. این ابزارها به واسطه تلاش برای فراهم کردن توان پردازشی بالا، محدودیت‌های معمول عمر باتری، ضخامت و وزن زیاد را نیز با خود داشتند، اما تا زمانی که از قلم یا استایلوس آن‌ها استفاده می‌کردید می‌توانستید در حال قدم زدن نیز با آن‌ها و نرم‌افزارهای موجود روی آن‌ها کار کنید.

تبلت‌ها در عوض بواسطه عمر باتری زیاد، سبکی و نازکی و قابلیت حمل بالا محبوب شدند. اما کاملا واضح است که هر چه بر محبوبیت این ابزارهای محدود افزوده می‌شوند، کاربران می‌خواهند کارهای بیشتری را با آن‌ها انجام دهند. همان‌طور که تلفن‌های خنگ اوایل قرن بیشت‌ویکم پیشرفت کردند تا جایی که توانستند تقریبا تمام کارهای PDAها را انجام دهند. به همین دلیل به سادگی می‌توان آینده تبلت‌ها را پیش‌بینی کرد. یا تمام کارهایی که با پی‌سی معمول‌تان قابل انجام است به وسیله تبلت‌های مبتنی بر iOS و اندرویید قابل انجام است یا سیستم‌عامل‌های فعلی لپ‌تاپ و پی‌سی به گونه‌ای تغییر می‌کنند که برای فرم فاکتور تبلت مناسب‌تر باشند.

در آن صورت آیا شما باز هم هر دو وسیله را با خودتان حمل خواهید کرد یا یک دستگاه را ترجیح می‌دهید؟

منبع (+)