اخلاق در عکاسی از فجایع و صحنه‌های تأثربرانگیز

40

در مورد آزمون ورودی به دانشکده عکاسی خبری نیویورک، یک لطیفه قدیمی وجود دارد، گفته می‌شود که یکی از سؤال‌ها این است:

اگر حق انتخاب داشته باشید که عکسی از یک زن و فرزندانش در حال غرق شدن در یک رود بگیرید و برنده جایزه پولیتزر شوید یا اینکه این قربانی‌ها را نجات بدهید، چه می‌کنید؟!

به این عکس نگاه کنید:

پدر و مادر در حال دیدن غرق شدن پسر

این عکس برنده جایزه پولتزر شده است و زوج جوانی را نشان می‌دهد که پسر دو ساله‌شان را در دریا از  دست داده‌اند.

عکاس این عکس «جان ال گرانت» است. این عکس در کتاب عکس‌های برنده جایزه که توسط خبرگزاری آسوشیتد پرس منتشر شده است، چاپ شده است.

حالا خود را جای پدر و مادری بگذارید که هم غم از دست فرزندشان را دارند و هم روز بعد باید عکسشان را در صفحات روزنامه‌های معروف و با شمارگان بالا ببینند و به طور ضمنی متهم به اهمال در مورد کودکشان شوند، آنها با این عکس متهم می‌شوند که نتوانسته‌اند، نظارت دقیقی بر فرزندشان اعمال کنند.

بنابراین این عکس می‌تواند زاویه دیگری از دغدغه‌های اخلاقی کار خبری و عکاسی را به ما بنمایاند:

– آیا روایت رخدادهای پیرامون با عکس، همیشه اخلاقی است.

– آیا باید از انعکاس بعضی چیزها علیرغم جذاب بودنشان برای جامعه خودداری کرد؟

– تا چه حد یک عکاس حق دارد در شرایط سوژه‌های عکاسی‌اش مداخله کند؟

– آیا در کار خبر و انتشار عکس باید قوانین محدودکننده‌ای اعمال کرد؟

– آیا جایز است که حق عموم مردم برای دانستن و دیدن، باعث به خطر افتادن حریم شخصی افراد شود؟


ولیوبای هوپر در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم می‌زیست، او یکی از نخستین کسانی بود که عکسبرداری از فجایع انسانی را سوژه کارها خود قرار داده بود. یکی از کارهای او عکاسی از قحطی بزرگ «مدرس» هند بود.

در آن زمان هوپر، قحطی‌زده‌ها را به صورت گروهی به استودیوی خود می‌آورد و از آنها عکس می‌گرفت.

عکس قحطی زده ها

بعضی عقیده داشتند که این کار هوپر در حکم بهره‌برداری غیراخلاقی از رنج انسانهاست، اما برخی‌ هم بر این باور بودند که اینگونه عکس‌ها باعث افزایش آگاهی مردم و در نهایت تخفیف مشکلات مردم می‌شود.

اما زمانی که مشخص شد هوپر، بدون هیچگونه کمکی به این انسان‌ها، شامل دادن غذا یا کمک‌های پزشکی، آنها را از استودیو به محل زندگی‌شان برمی‌گرداند، میزان یکدلی و همراهی با هوپر کاهش یافت.


در مورد این عکس قبلا در «یک پزشک» خوانده بودید، این عکس را کوین کارتر در سال 1993 گرفته بود.

فجایع گرسنگی در سودان

در این عکس کودک نیمه‌جانی در نزدیکی یک مرکز امدادرسانی در سودان دیده می‌شود. در این عکس لاشخوری در نزدیکی کودک به انتظار مرگ او نشسته است. گفته می‌شود که کارتر حدود 20 دقیقه منتظر ماند تا لاشخور بال‌هایش را باز کند تا با گرفتن عکس در این لحظه، عکسش نمود بیشتری پیدا کند، اما وقتی که کارتر دید، انتظارش بی‌ثمر است، به گرفتن عکس در همین حالت رضایت داد. لاشخور را دور کرد و محل را ترک کرد. روز بعد هم او از سودان رفت.

این عکس باعث آگاهی جهانیان از آنچه در سودان می‌گذشت، شد، اما در عین حال باعث در گرفتن بحث‌هایی در مورد محدودیت‌های عکاسی و چرایی عدم یاری‌رسانی عکاس به کودک شد.

در ان زمان «سن پترسیورگ تایمز» در مورد این عکس نوشت که عکاس با تنظیم دقیق لنز و انتظار بیست دقیقه‌‌ای‌اش، در حکم لاشخور دومی در صحنه بود.

کارتر دو ماه بعد از گرفتن جایزه پولیتزر در سال 1994، خودکشی کرد.


حالا به عکس دیگر نگاه کنید که «روهانی رابین» در سودان در سال 1998 گرفته است. در آن زمان دولت سودان، اجازه ورود کمک‌های بین‌المللی را داده بود. رابین این عکس را در پایین اردوگاه «اجیپ» گرفته بود، جایی که روزانه 100 نفر، می‌مردند.

فجایع گرسنگی در سودان

در عکس مردی غذای کودک قحطی‌زده را برداشته و در حالی که کودک چهار دست و پا به او می‌نگرد، در حال دور شدن است. عکاس اینجا باز هم ترجیح داده بود که با گرفتن عکس، حقیقت را روایت کند و نقش یک پلیس یا امدادرسان را برعهده نگیرد.


در سال 1989، در ورزشگاه هیلزبورو در شفلید انگلیس فاجعه‌ای رخ داد. 96 نفر مردند و 766 نفر مجروح شدند.  خیلی‌ها به خاطر له شدن در اثر فشار جمعیت مردند.

فاجعه ورزشگاه هیلزبورو در شفلید انگلیس فاجعه ورزشگاه هیلزبورو در شفلید انگلیس

آیا این عکس‌ها ناراحت‌کننده باید منتشر می‌شدند؟


این عکس در سال 2010 در هاییتی گرفته شده است، عکاس آن پاول هانسن است و به خاطر این عکس برنده جایزه عکاسی خبری سوئد شد.

عکسی از پاول هانسن

در این عکس پیکر نوجوان پانزده ساله‌ای به نام «فابیند کریسما» دیده می‌شود. پلیس هاییتی سه گلوله به او شلیک کرده بود. جرم کریسما دزدیدن دو صندلی پلاستیکی و یک قاب عکس بود. پلیس در آن زمان برای متوقف کردن غارتگران بعد از زلزله هاییتی وارد عمل شده بود.

جالب است که عکاس دیگری به نام «لوکاس اولنیک» هم به خاطر گرفتن عکس دیگری از پیکر کریسما برنده جایزه عکاسی دیگری در کانادا شده بود.

عکسی از لوکاس اولنیک

اما ناتان وبر، عکس مبتکرانه‌تری گرفته بود، عکس از عکاسانی که خوشحال از پیدا کردن یک سوژه خوب، مشغول گرفتن عکس از پیکر کریسما هستند!

عکس ازعکاسان پیکر کریسما

عکس وبر باز هم این سؤال را مطرح کرد که گرفتن چنین عکس‌هایی تا چه حد می تواند اخلاقی باشد، عکاسی از پیکر کریسما، حتی زمانی که خانواده‌اش سر رسیدند و جنازه فرزندشان را بر دوش گرفتند، ادامه داشت.

فجایع گرسنگی در سودان

منبع با تشکر ویژه از سامان صادقی


اگر خواننده جدید سایت «یک پزشک»  هستید!
شما در حال خواندن سایت یک پزشک (یک پزشک دات کام) به نشانی اینترنتی www.1pezeshk.com هستید. سایتی با 18 سال سابقه که برخلاف اسمش سرشار از مطالب متنوع است!
ما را رها نکنید. بسیار ممنون می‌شویم اگر:
- سایت یک پزشک رو در مرورگر خود بوک‌مارک کنید.
-مشترک فید یا RSS یک پزشک شوید.
- شبکه‌های اجتماعی ما را دنبال کنید: صفحه تلگرام - صفحه اینستاگرام ما
- برای سفارش تبلیغات ایمیل alirezamajidi در جی میل یا تلگرام تماس بگیرید.
و دیگر مطالب ما را بخوانید. مثلا:

مجموعه‌ای از تصاویر هراس‌آور، عجیب با به اصطلاح نفرین‌شده!

برای قسمتی از شگفتی یا ترس خودمان از پیرامون یا عکس‌ها نمی‌شود توضیح صریح ارائه کرد. احتمالا منشا این ترس‌ها به تدریج در سیناپس‌های مغزی ما از هزاران سال پیش یه یادگار گذاشته شده.آدم فکر می‌کند اگر قرار باشد برنامه هوش مصنوعی ایجاد شود…

کاریکاتورهای و تصاویر ساده، مفرح و تفکربرانگیز لوکاس لویتان

لوکاس لویتان هنرمند برزیلی، ساکن مادرید است. او بیشتر برای پروژه‌اش به نام «هجوم عکس» مشهور شده، در این پروژه او نقاشی‌هایی را به عکس‌های اینستاگرام افراد اضافه می‌کند و داستان‌های پنهان را به روشی خلاقانه آشکار می‌کند.کارهای او جذاب و…

عکس‌های جالبی که مردم را در «گوگل مپ» به راستی شگفت‌زده کرده است!

گوگل مپ راه خوبی است برای آشنایی با شهرهای نام‌آشنا و یا دورافتاده‌ترین نقاط جهان. اما هر از چند گاهی در گوگل مپ، عکس‌هایی پیدا می‌شود که توجیه‌شان دشوار است یا بسیار خنده‌دار و جالب هستند.این پست مجموعه‌ای است از این عکس‌ها:دورهمی…

۱۱ رخدادی که تاریخ دنیا را تغییر دادند به روایت میدجرنی

گرچه از اکثر این وقایع تاریخی عکسها و فیلم‌های زیادی وجود دارد، اما می‌خواهیم با میدجرنی آنها را بازسازی کنیم. شاید تمرینی شود برای بازافرینی رخدادهایی که از آنها عکسی گرفته نشده یا عکاسی در زمان آنها اصلا اختراع نشده بود.شروع جنگ جهانی…

مرگبارترین روز در تاریخ، چه روزی بود و چطور رخ داد؟

انسان‌های راه‌های زیادی برای کشتن هم در طول تاریخ ابداع کرده‌اند: سلاح‌های هسته‌ای و زیستی ، بمب‌های آتش‌زا، گلوله‌ها، سرنیزه‌ها، ایجاد قحطی عمدی و ...کاملا قطعی نیست، اما طبق بسیاری از روایت‌ها مرگبارترین روز در تاریخ بشر در واقع نتیجه…
آگهی متنی در همه صفحات
دکتر فارمو / شیشه اتومبیل / نرم افزار حسابداری / خرید سیلوسایبین / هوش مصنوعی / قیمت وازلین ساج / مقاله بازار / شیشه اتومبیل / قیمت ایمپلنت دندان با بیمه /سپتیک تانک /بهترین دکتر لیپوماتیک در تهران /بهترین جراح بینی در تهران / آموزش تزریق ژل و بوتاکس / دوره های زیبایی برای مامایی / آموزش مزوتراپی، PRP و PRF /کاشت مو / مجتمع فنی تهران /قیمت روکش دندان /خدمات پرداخت ارزی نوین پرداخت / درمان طب / لیست قیمت تجهیزات پزشکی / دانلود آهنگ / سریال ایرانی کول دانلود / دانلود فیلم دوبله فارسی /داروخانه اینترنتی آرتان /اشتراك دايت /فروشگاه لوازم بهداشتی /داروخانه تینا /لیفت صورت در تهران /فروش‌ دوربین مداربسته هایک ویژن /سرور مجازی ایران /مرکز خدمات پزشکی و پرستاری در منزل درمان نو /توانی نو / ثبت برند /حمل بار دریایی از چین /سایت نوید /پزشک زنان سعادت آباد /کلاه کاسکت / لمینت متحرک دندان /فروشگاه اینترنتی زنبیل /ساعت تبلیغاتی /تجهیزات پزشکی /چاپ لیوان /خرید از آمازون /بهترین سریال های ایرانی /کاشت مو /قیمت ساک پارچه ای /تولید محتوا /دانلود نرم افزار /
40 نظرات
  1. saeid می گوید

    خیلی جالب غم انگیز بود دکتر
    ولی کاشکی بیشتر بود

    1. حامد می گوید

      کاش که بیشتر بود>؟!!!!!!!!!!

      کاش اصلن نبود!

  2. هیرونا می گوید

    بیشتر عکس ها تکون دهنده بود تا اینکه خود نوت خوشمزه باشه 

  3. مهتاب می گوید

    سلام
    مطلب بسیار جالب و پر چالشی بود. واقعا تعیین مرز و حدود اخلاقی برای هنر، در اینجا عکاسی تا چه حد امکان پذیر است؟ آیا درست است که قائل به رسالت عکاس برای ثبت لحظه های دردناک انسانی در جهت آگاهی رسانی به جامعه باشیم؟ شخصیت فردی یک عکاس تا چه حد می تواند مهم باشد؟
    مطلب شما مرا به یاد عکس های بسیار دلخراش اعدام های اخیر در تهران انداخت؟ به نظر شما واقعا ثبت تصویر چنین واقعه ای ضرورت دارد؟
    ممنون.

  4. امین می گوید

    متاسم برای چنین آدماییی که موقعیت خودشونو بر نجات جون آدما ترجیح میدن…

  5. حامد می گوید

    خیلی تلخ بودد!

    فقط عکاسی نیست! بارها کلیپهای دلخراشی دیدیم که مردم از این فجایع فیلمبرداری کردند و به اشتراک میذارند! اولین چیزی که به فکرشون میرسه در آوردن موبایلشونه و عکس و فیلم گرفتن! تا به اشتراک بذارند!

    یک بیماریه به نظر من

  6. 1pedar می گوید

    سلام دکتر عزیز
    بسیار مطلب زیبا و تاثیرگزاری بود.
    شاد باشید

  7. اروند طباطبایی می گوید

    عکاسی یکی از هنر های هفتگانه است. به نظر من هم خود عکس ممکن است خیلی مهم نباشد ولی نکته حائز اهمیت شرایط و محیطی که یک عکاس در آن قرار دارد بیشتر جلب توجه می کند.
    ممنونم
    این پست واقعا عالی و کوتاه بود.

  8. امیر می گوید

    نگارنده ی مطلب توجه داشته باشند که میزان اثرگذاری عکسهای مستند و نمایان ساختن عمق فجایع رخ داده تا به حال چه تأثیراتی در افکار عمومی و مرتفع ساختن مشکلاتی که باعث رنجش آدمها میشود داشته است .
    در کنار این مطلب که یک طرفه و در جهت تصدیق خواست و هدف نویسنده منتشر شده باید نگاهی به تصاویری بیندازید که در طول تاریخ عکاسی باعث جمع آوری کمک های بشر دوستانه ، بازخواست مسئولین بی کفایت و بازداشتن افراد از اقدامات ناشایست مشابه شده است که تعدادشان هم کم نیست .
    خواست هنر ، اثرگذاری بر مخاطب است و بازخورد اصلی آن در روح آدمی است .
    در هنر عکاسی این تأثیرگذاری به اقتضای ژانر آن متفاوت است . مثلا در عکس طبیعت ، روح شما با دیدن یک منظره ی زیبا به وجد می آید و تازه میشود اما در عکس مستند و جنگ ، روح شما آزرده میشود و باید بشود چون هدف آن همین است ، چون وجدان ها را نشانه گرفته است .
    موضوعی که باعث قضاوت و ایجاد حساسیت میشود ، رفتار و شخصیت فردی عکاس است که مصداق رها کردن نقد و چسبیدن به نسیه است .

  9. piano می گوید

    خیلی غم انگیز بود…اشکم دراومد…نمیدونم چی بگم……………….

  10. نوید می گوید

    من موافق عکاسی از چنین صحنه های هستم

  11. حامد می گوید

    واقعا تاثیر گذار بود.

  12. علی می گوید

    اگر اون عکاس وقتی دید لاشخور بالا سر کودک است میرفت کودک رو نجات میداد چه چیزی تغییر میکرد ؟ در حالی که وقتی این عکس منتشر شد همه چیز در سودان تغییر کرد به عبارتی عکاس رابط وقایع خوب و بد با مردم است . مطمئن باشید آن عکاس هیچوقت خودشو نبخشید و در آخر شاهد خودکشی او بودیم . ولی تاثیری که گذاشت هزاران برابر بیشتر کمک کرد.

    1. حامد می گوید

      مطمئن هستی همه چی در سودان تغییر کرد؟
      این یک شوک لحظه ایه ، یک مدت مردم کمک می کنند ، باز هم فراموشش میکنند!
      کار خوب هیچوقت روش بد رو توجیه نمی کنه، گرچه روی نیت عکاس هم شک دارم ! بعید میدونم نیت مثبتی داشته ، فقط هدفش پیروزی تو مسابقه ی عکاسی بوده!
      اعتقاد من اینه که با اینکارش بیشتر به حاشیه برد فقر مردم سودان را! همه با دیدن عکس بیشتر این فکر به ذهنشون خطور کرد که چه عکاس سنگدلی که نظاره گر مرگ کودکی بود و … ! تا اینکه به این فکر کنند که چه فقری حاکمه در سودان !
      راههای بهتر و ماندگارتری برای نشان دادن فقر مردم سودان وجود داشت تا اینگونه … !

    2. امین می گوید

      دوست عزیز اگه عکاس اون بچه سودانی بعد از گرفتن عکس می رفت و بچه رو به آغوش می کشید و اون رو برای کمک به مرکز پزشکی می رسوند بهتر نبود؟!
      چند وقت پیش دکتر عزیز مطلبی رو در مورد عکاسی که بعداز بمباران ناپالم ویتنام از دختری که بدنش از انفجار بمب آسیب دیده بود منتشر کرد.فرق اون عکاس و عکاس سودان این بود بلافاصله بعد از گرفتن عکس به سمت دخترک دوید و اون رو نجات داد
      هیچ وقت اون عکاس را از یاد نخواهم برد

      1. jj می گوید

        کاملا موافقم . اصلا قضیه صفر و یکی نیست که نویسنده داره بحث می کنه. در بسیاری از موارد عکاس به راحتی می تونه کمک کنه به سوژه و حتی اون رو از مرگ حتمی نجات بده. این که باید بین عکس گرفتن و نجات دادن یکی رو انتخاب کنه به نظر من کاملا دیدگاه اشتباهیه . همون طور که شما هم گفتید گرفتن عکس هیچ تناقضی با نجات دادن سوژه نداره. حداقل که می شه در این موارد کرد اینه که در اون شرایط خاص و بحرانی حداقل جون سوزش رو نجات بده !

      2. شهرزاد اصغری می گوید

        اینجاست که مرز ارزش های اخلاقی برای تک تک ما، مفهوم پیدا میکنه….
        و خوشحالم میبینم که تنها کسی نیستم که همچین منطقی داره.. .

  13. مریم می گوید

    مطلب جالب و تفکر برانگیزی بود.
    مهم اینه که هدف عکاس از گرفتن اون عکس چیه؟ گرفتن جایزه پولیتزر یا افزایش آگاهی مردم در مورد حقایق تلخ؟ به نظر من مشکل اصلی اینجاست که هدف اکثر خبرنگاران یا عکاسان غیرحرفه ای که از صحنه های دلخراش و حساس عکس می گیرن، مشهور شدن و کسب محبوبیته، نه افزایش آگاهی مردم. در واقع آخرین چیزی که این جور افراد فرصت طلب بهش فکر می کنن همون نفع دیگرانه.
    ضمن اینکه اگه بین نجات جان یک انسان و گرفتن عکس ازش حتی با بهترین نیت بخوایم انتخاب کنیم، حتما باید نجات جانش رو انتخاب کنیم. افزایش آگاهی ای که به قیمت جون یه بچه بی گناه و بدبخت و زجرکشیده به دست آمده باشه هیچ ارزشی نداره.

  14. علی می گوید

    سلام دکتر.
    به نظر من اگه هر کسی مسئولیت خودش رو درست انجام بده،این اتفاقات دلخراش رخ نمی ده.
    متاسفانه کم کم اخلاق در تمام حرفه ها داره قربانی می شه و هر کسی به فکر منفعت خودشه.
    موفق باشید.

  15. زندگی زیباست می گوید

    من فک میکنم که عکس گرفتن از این صحنه ها در بسیاری از موارد امری ضروری بوده و هست ! در برخی موارد عکاس واقعا کمکی از دستش بر نمیاد . آیا فک می کنید عکاس می تونسته که پلیس (هایتی) رو از تصمیمش منصرف کنه و جلوی کشته شدن اون نوجوون رو بگیره ؟ اما اون عکس کار خودشو میکنه ! و تعداد زیادی از انسان ها رو تحت تاثیر قرار میده . یک انسان با دیدن این عکس ها حواسش تقویت میشه و بیشتر به زندگی هم نوعانش دقت میکنه ! البته هیچ چیزی نمی تونه رو احساسات جماعت گرسنه تاثیر بذاره …

  16. ابراهیم درویش | علم فردا می گوید

    به نظر منم بهتر بود این عکاس ها از پول عکس می گرفتن ! اکثر این سوژه ها رو پول به وجود آورده !

  17. ترولر می گوید

    علتش شاید این باشه که عکس گرفتن به درد خودش می خوره
    ولی کمک کردن به درد دیگران !!

    در ایران هم عکس گرفتن از صحنه ی تصادف رایج شده

  18. محمد می گوید

    توی عکس سیاه و سفید ورزشگاه هیلزبورو اون پسری که کلاه سرشه و در منتهی‌الیه سمت چپ بالای تصویر ایستاده چرا اینقدر ریلکسه؟!؟! مگه فشار جمعیت روی اون نبوده؟!

    1. سوری می گوید

      راست میگی ها!!

  19. reza می گوید

    به نظر من عکاس باید کارش را بکند و عکس را بگیرد همتون میدونید کمک کردن به یک فرد توی شرایط های بالا (به طور مثال) کاری نیست که بتونه یک نفر انجام بده یا حداقل کار زیادی از دست یه عکاس بر نمیاد عکاس که جز چند نوع لنز چیزی دیگه همراهش نیست حداقل با عکاسیه به وقت میتونه عمق فاجعه را به چشم جهانیان برسونه.

  20. saman می گوید

    مطلب بسیار خوبی بود و واقعا مرز بین اخلاق و حرفه کجاست ؟ در همین کشور خودمون هم فقط کافیه دو نفر به قصد کشتن ، فقط دعوا کنند یا یک نفر قصد خودکشی داشته باشه ، بعد میشه راحت افرادی که دارن فیلمو عکس برای اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی رو می گیرن دید که با چه لذتی درد هم نوع خودشون رو تماشا می کنن!

  21. ستاره درخشان می گوید

    بسیار تکان دهنده بودن….

  22. SAM3R می گوید

    چندین بار از بالا تا پایین هی خوندم هی نگاه کردم
    واقعا نمیدونم چی بگم ؟
    شاید بی اخلاقی تیتر قشنگتری بود

  23. امین می گوید

    عمق فاجعه در پشت دوربین قرار داره، بیشتر از خود صحنه های دلخراش، نوع تفکر عکاس ترسناک هستش.

    حضراتی که خیلی عاشق این تصاویر هستن، میتونن به غسالخونه و بیمارستان با بیماران در حال مرگ تشریف ببرن تا لذت کافی ببرن.
    این افراد کمتر از حیوان هستند.

  24. Hoomania می گوید

    “One Hundredth of a Second”
    Director: Susan Jacobson
    Watch video here: vimeo.com/17664364

  25. Hamid می گوید

    من بادیدن این عکس ها واقعا گریم گرفت پس حس بشردوستانه که میگن کجاااااااااااااااااااااااست؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

  26. کریم می گوید

    واقعا بحث جالب و تامل برانگیزیه…
    امیدوارم همه عکاس ها و فیلم بردار ها موقع گرفتن فیلم و عکس و یا حتی انتشار اون ها یکم به تبعاتش هم فکر کنن
    مخصوصا عکاس های ایرانی…
    با تشکر

  27. علی می گوید

    بنظر من مرز ظریفی وجود دارد. خیلی از این عکاسان هنر خود را ثبت لحظات نادر می دانند تا عمق رویدادها را تصویر کرده باشند. و شاید به همین خاطر زیرپا گذاشتن یک ارزش اخلاقی را جایز می دانند.

  28. امیر می گوید

    فقط آدم های بزرگ وارد عمل می شوند و کمک می کنند.

    بسیاری دیگر مثل خود من فقط تماشا می کنیم و از نظاره کردن رنج می بریم.

  29. اراس اسدی می گوید

    تصویر برداری از چنین اتفاقاتی سند برداری است خوب حس عکاس در آن موقع چی هست بماند ولی همان عکسی که میگیره سند میشه وجای تشکر داره

  30. محمد می گوید

    فراموش نکنیم که اونها عکاس هستن و با مردم عادی که به سرعت موبایل از جیبشون خارج می کنن تا سوژه اون روز بلوتوث بازیشونو جور کنن فرق دارن.
    شما نمی تونید منکر عکس های ادی آدامز در پایان یافتن جنگ ویتنام بشید؟ نمیشه منکر تاثیر عکس هورست فاس در تصویب قانون منع استفاده از بمبهای ناپالم شد و یا عکس کوین کارتر در جلب توجه جهانی به گرسنگان جهان!
    در مورد حریم شخصی هم باید عرض کنم که در همه جای دنیا قوانینی برای عکاسی وجود داره که هر عکاس باید بر اساس اون قوانین کار کنه. در این قوانین عموما حقوق و حریم خصوصی افراد و همچنین حقوق عکاس در نظر گرفته شده! حریم خصوصی در اغلب جاهای دنیا تعریف مشخصی داره و معمولا محیط های گردهمایی و یا عمومی جزو حریم خصوصی محسوب نمیشن بنابراین عکسهایی که در چنین مکانهایی گرفته میشه متجاوز به حریم خصوصی افراد شناخته نمیشن.
    در مجموع با توجه به اینکه عکس یک رسانه است می توان هم آثار اخلاقی و هم آثار غیر اخلاقی دید، هم میشه آثار تاثیرگذار و هم آثار عادی دید اما یک چیز اهمیت داره و اونم اینه که محدود کردن هنرمند باعث از بین رفتن خلاقیت میشه و دیگه نمیشه انتظار عکسهایی را داشت که باعث پایان یافتن یه جنگ بشه، باعث نجات جان میلیون ها نفری که ممکن بود در آینده بر اثر بمبهای ناپالم یا سموم صنایع کشته بشن را گرفت. در این صورت اغلب عکاس ها ترجیح خواهند داد که از گل و بوته عکس بگیرند یا در آتلیه ها از مدل های بی خطر عکس بگیرند!

  31. hamed می گوید

    اگه من عکاس بودم این عکاس ها رو میکشتم بعد ازشون عکس میگرفتم!!!!!!!! جایزه رو هم میبردم آخه من زرنگم!!!!!!!!!!!!!!

  32. وحیده می گوید

    خیلی غصه دار شدم .کاش امام زمان زود ظهور کنند

  33. رضا می گوید

    باسلام : خداوکیلی خیلی خیلی خیلی برای اون دوتا عکس که ادمهای توش بسیار لاغر و گرسنه اند ناراحت شدم و بسیار گریان : توی کشور ما اینهمه وفور نعمت هست . غذا در اکثر جشنها و تالارهای و رستورانها دور ریخته میشه و نعمت خداوند رو پامال میکنیم و ناشکری اما این سیاه پوستها و کسانی که در کشورهای فقیر گرسنه و بی سرپناهن اینجوری لاغر و نابود شده هستن . محجتاج یک تیکه کوچک نان ! کاش پولی که صرف جنگ و اسلحه میشه صرف کمک به این بنده های خدا میشد و خداهم راضی میشد اما حیف که دست ما کوتاهه برای کمک .

  34. صادق می گوید

    خیلی ناراحت کننده بود این عکسها و مطالب

ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

••4 5