ویدئوی وداع حزن‌انگیز استیو بالمر با کارکنان مایکروسافت

دیدن سقوط، مرگ و خداحافظی هر شخصیت بزرگی غم‌انگیز است، چه برسد به استیو بالمر که مدیر یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های فناوری تاریخ بوده است، شرکتی که روی زندگی خیلی‌ها از ماها تأثیر گذاشته است.

درست است که خیلی‌ها اعتقاد دارند، سالهاست در مایکروسافت آن هوشمندی و مدیریت خردمندانه که بتواند عقب‌افتادگی مایکروسافت را از گوگل یا اپل جبران کند، به چشم نمی‌خورد، اما اگر شاید اندکی انصاف داشته باشیم، باید اعتراف کنیم که زوایای دید متفاوت و ایدئولوژی‌های متفاوت در دنیای فناوری، در نهایت به سود ما کاربران تمام می‌شوند.

بله! مایکروسافت هم، هنوز هم متوجه نشده است که کجای کارش اشکال دارد و برای مثال در شرایطی که خود ابتدا ایده و مفهوم تبلت را داشت، مقهور فرصت‌طلبی و درک صحیح استیو جابز از نیاز واقعی کاربران و کاربرد تبلت شد. این شرکت هنوز هم وقتی نسخه دوم سرفیس RT و پرو را عرضه کرد، نشان داد که به جای تبلت هنوز هم دوست دارد یک مینی پی‌سی لمسی در دستان ما بگذارد. با این همه محصولات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری مایکروسافت در دنیای امروز حتما باید وجود داشته باشند تا کاربرانی با نیازها و سلیقه‌های خاص، حق انتخاب داشته باشند، همین سرفیس پروی جدید، می‌تواند برای یک بلاگر یا روزنامه‌نگار، همیشه در حال مسافرت، به مراتب بهتر از آی‌پد باشد.

دو روز پیش خواندم که استیو بالمر برای آخرین بار در همایش سالانه کارکنان مایکروسافت، شرکت کرده است و با آنها وداع احساس‌برانگیزی داشته است.

این ویدئو را امروز دیدم، ویدئو بسیار تأثیرگذار است و همین ویدئوی کوتاه چند دقیقه‌ای حاوی درس‌هایی برای ماست:

– اینکه چقدر احساس و تعهد یک فرد نسبت به کار و شرکتش می‌تواند، عظیم باشد.

– اینکه اگر شما از لحاظ روحی با کاری که انجام می‌دهید، تطابق داشته باشید و خود را وقف کارتان کرده باشید، چه انرژی زیادی در شما ایجاد می‌شود. ما وقتی عکس‌های استیو بالمر را با هیکل فربه می‌بینیم، انتظار نداریم که او در 57 سالگی، شور و هیجانی و تحرکی اینقدر زیاد، روی صحنه از خودش نشان بدهد. اما عملا او درست مثل نوجوانی که از برد تیم فوتبال مورد علاقه‌اش شادمان است، نشان می‌دهد و با حالت چهره و زبان بدن و لحن‌اش، احساساستش را به صورت برهنه نمایش می‌دهد.

– در یک شرکت بزرگ هم، جو رقابت‌ها و حدف‌شدن‌های ناجوانمردانه و حتی باندها و توطئه‌ها وجود دارد، اما در نهایت، یک شرکت موفق باید به مانند یک خانواده عمل کند.

– به عنوان یک رئیس، از ابراز احساسات خود نهراسید! بگذارید گاهی این احساسات فوران کنند.

البته تفاوت بسیار بین رئیس عاشق و یک رئیس انتصابی وجود دارد، فرق است بین کسی که خشت خشت یک شرکت بزرگ را ساخته و مدیران «انتصابی» که حتی از کلیات شرکت و مجموعه‌شان هم چیزی نمی‌دانند و دانشی ندارند. اگر از دسته اول هستید، بگذارید کارکنانتان بدانند که چقدر برای کارتان اهمیت قائل هستید.

– البته بسیار نیکوتر است که چنین شورهایی با شعور و درک بالا همراه باشند، اما هر کار کنیم، همه شرکت‌های نمی‌توانند مثل هم باشند و موفق عمل کنند، چیز مهم این است که شما تلاشتان را بکنید و وقتی به عقب نگاه کنید، ببینید، چیزی کم نگذاشته‌اید.

به ویدئوی مورد نظر و همایش مایکروسافت برگردیم، در این همایش که 13 هزار نفر در آن شرکت کرده بودند، بالمر وعده داد که مایکروسافت بار دیگر دنیا را تعییر خوهد داد.

بالمر سال 1980 به عنوان سی‌امین کارمند مایکروسافت به این شرکت پیوسته بود و از سال دو هزار رئیس شده بود، در ماه آگوست هم خبر داده بود که ظرف 12 ماه کناره‌گیری خواهد کرد.

او در سخنرانی خود گفت که «ما ظرفیت‌های باورنکردنی‌ای در جلوی خود داریم و سرنوشتی باورنکردنی هم فراروی ماست.»

او یادی کرد از همایش شرکت در سال 1983، زمانی که یکی از ترانه‌های مایکل جکسون را برای پخش در محل همایش انتخاب کرده بود، بالمر در ماه جولای کوشیده بود تا با سازمان دادن بخش‌های مختلف مایکروسافت و ایجاد تعامل در آنها، این شرکت را برای اسخت محصولات بهتر نظم بدهد.

بالمر هنوز هم عمیقا باور دارد که مایکروسافت می‌تواند همان شرکت شماره یک فناوری دنیا باشد و از این دید از شرکت‌های بزرگ دیگر را با صفت‌هایی جالب یاد می‌کند:

آمازون، شرکتی با محصولات ارزان، اپل شرکتی اهل مد، گوگل، شرکتی برای شناخت بیشتر و اما مایکروسافت، شرکتی برای «عمل» بیشتر.

در پایان بالمر، یک ترانه را تقدیم حضار کرد، ترانه‌ای از بیل مدلی و جنیفر وارنز به نام I’ve Had یا the Time of My Life که از دید او می‌توانست همه احساساتش را در قابل شرکت مایکروسافت و سال‌هایی که در آن سپری کرده است، نشان بدهد. (متن ترانه)

در انتها از شما دعوت می‌کنم، حتما ویدئوی خداحافظی بالمر را ببینید.

این ویدئو را می‌توانید در یوتیوب ببینید یا از اینجا دانلود کنید.