سپیده، دختر ایرانی که می‌خواهد ستاره‌شناس شود

امین جان نمی‌دونستم شما هم به یک پزشک سر می‌زنی. خوشحالم این‌جا می‌بینمت.

من این فیلمو ندیدم …. ولی واقعا دوست دارم ببینم
از بچگی عاشق نجوم بودم…تمام رویام بود…توی یه شهر کوچک بدون پژوهشکده نجوم بدون تلسکوپ بدون هیچ امکانات و بدون هیچ معلم و آشنا به نجومی توی المپیاد نجوم مرحله اول رو قبول شدم…. برای مرحله دوم درخواست معلم کردم نبود…. یعنی میتونستن بیارن ولی اقدامی نشد تا نهایتا یه فرد مبتدی که فقط در حد ستاره شناسی به صورت رصدی کار کرده بود اومد…اونم هیچ چیز دندون گیری یادم نداد چون عملا علمی نداشت با تلسکوپ تا حدودی کار کرده بود…. یه راه موند که برم مشهد و کلاس های مشهد رو شرکت کنم ولی وقتی به خانواده گفتم خیلی رک گفتن الان موقع امتحان نهایی هاست..نجوم ارزش وقت گذاشتن واسه یه دختر رو نداره و هزار حرف دیگه…
فقط اونا نبودن همه یه جور خاصی برخورد میکردن که مگه ارزش داره عمرت رو بذاری از دوستان گرفته تا اقوام و تا پدر مادرم…میگفتن آخرش که چی …گیرم موفق بشی توی ایران به جایی نمیرسی … به عنوان یه دختر مسلمون هم نمیتونی توی خارج از ایران درست زندگی کنی و هزارتا حرف دیگه …. دیگه کلا کلاسهاشو بی خیال شدم و رفتم فقط سر امتحان ….تعدامون کلا5تا بود که اکثرا مشهدی بودن یکیشون از اول سال مدرسه نرفته بود نشسته بود پای نجوم و درساش فقط(البته مشخصا توی مشهد امکانات زیادی دم دستش بود)….یعنی واقعا دلم خواست کاش اطرافیانم مثل اطرافیان اون دید مثبتی داشتن …..
در نهایتم طی فشار خانواده با رشته ریاضی کنکور تجربی دادم که به قول خودشون نجوم که نون و آب نمیشه… و نهایتا رتبه نسبتا خوبی آوردم …الان کارشناس آزمایشگاهم…شغل دارم و درآمدی کارمندی ولی همیشه یه حسی توی وجودم برمیگرده که چرا تحت تاثیر دیگران قرار گرفتم کاش اگه المپیاد شدنی نبود برای کنکور میرفتم سراغ نجوم ….به هر حال وقتی آدم سراغ علاقه اش بره شاید براش پول نیاره ولی موفقیت میاره
نمدونم ولی خیلی دلم برای اون وقتا تنگ شده
شایدم به قول رفیقم من نفسم از جای گرم بلند میشه چون کار و درآمد دارم و تحت فشار مالی هیچ وقت نبودم….
ولی الان که 23 سالمه احساس رضایت ندارم