آیا «نقشه گوگل» می‌تواند به کاهش فقر در دنیا کمک کند؟ مپتیویست‌ها چه کسانی هستند و چه هدفی دارند؟
سال پیش در یکی از شهرهای هند به نام «چنای»، ناگهان نیم میلیون نفر از ناکجا آباد ظاهر شدند! این مردان و زنان و کودکان، افرادی نبودند که از مناطق دورافتاده به شهر مهاجرت کرده باشند. آنها زاغه‌نشین‌هایی بودند که چندین نسل در حاشیه شهر زندگی می‌کردند، اما گویا هیچ کس آنها را آدم حساب نمی‌کرد و وجودشان جایی ثبت نشده بود!
این نادیده گرفتن ادامه داشت تا زمانی که گروهی به نام «شفاف‌سازان چنای» تصمیم گرفتند که پراکندگی زاغه‌نشین‌های شهر را روی یک نقشه ثبت کند.
ابزار آنها برای این کار یک نرم‌افزار کُدباز، گوگل مپ و نیز کفش‌هایشان و حرکت با پای پیاده در سطح حومه شهر بود.
به این ترتیب این فعالین نقشه‌بردار را که می‌توانیم بر وزن واژه (اکتیویست) آنها را «مپتیویست» maptivist بنامیم، به امید متقاعد کردن شخصیت‌های سیاسی هند، پرتره از شهر ترسیم کردند، پرتره‌ای که صادقانه چهره زشت فقر را به نمایش می‌گذاشت.
کار آنها گروه‌های مبارزه با فقر را در هند، تحت تأثیر قرار داد و به صورت همزمان دانشگاهیان آمریکایی از آنها الهام گرفتند تا به انجام کار مشابه در سایر نقاط جهان، کمک کنند.
«نیتیا وی رامان» که گروه شفاف‌سازی چنای را تأسیس کرده است، بر این باور است که نقشه‌ها می‌توانند ابزاری برای توانمند کردن باشند، ایشان در زمینه تئوری اجتماعی در هاروارد تحصیل کرده است و در زمینه طراحی شهری از MIT فارغ‌ااتحصیل شده است. او معتقد است که این نقشه‌های فرصتی برای مردم هستند تا واقعیات را با دستان خود ترسیم کنند و روایت شخصی را خود در برابر روایت رسمی و دولتی بنهند.
البته پیش از کار این گروه هندی، کارهای مشابه دیگری هم صورت گرفته بود، برای مثال در سال 1995، نانسی پلوسو، اصطلاح «نقشه‌های متقابل» یا counter mapping را ایجاد کرد که اشاره به کارزاری برای تعیین حدود مناطق بومی اندونزی و محافظت از آنها از دست زمین‌خواران دارد. نقشه‌برداری از کشورهای در حال توسعه به محافظت از دارایی‌ها، منابع آب و قلمرو خاکی کمک کرده است.
اما در سال‌های اخیر، فناوری‌هایی مثل نرم‌افزارهای نقشه‌برداری کدباز که با کمک آنها می‌شود به صورت مشارکتی، نقشه ایجاد کرد، به این فرایند کمک زیادی کرده است. این امر در کشورهای در حال توسعه، اهمیت بیشتری دارد.
سال پیش شرکت نوکیا در هند، برنامه‌‌ای را راه انداخت و با تشویق هزار داوطلب کاری کرد تا آنها با استفاده از اپلیکیشن Map Creator خیابان‌ها و نقاط مورد علاقه خود را به نقشه‌های ناقص اضافه کنند. سازمان ملل متحد هم با استفاده از نیروی جمعی یا اصطلاحا crowdsourcing نقشه‌های دقیق‌تری از کشورهای در حال توسعه ایجاد کرده است، تا در وقت لزوم بتواند کمک‌های خود را به نقاط مورد نظر برساند.
اما نقشه‌سازان هندی، فقط نمی‌خواستند که نقشه‌ای ایجاد کنند و بعد همه چیز را فراموش کنند، آنها می‌خواستند عملا چهره فقر را ثبت کنند، بنابراین روی نقشه میزان دسترسی به سرویس‌های بهداشتی، منایع آب و فاضلاب را هم آوردند.
پیش از کار آنها، دولت هند، عملا روی خوشی به کسانی که می‌خواستند به آمارهایی اینچنینی دسترسی پیدا کنند، نشان نمی‌داد. آنها به بهانه ترس از تروریسم یا حملات هسته‌ای پاکستان، اطلاعاتی مثل این را پنهان می‌کردند، ههمین اطلاعات در آمریکا و بریتانیا، به راحتی برای هر شهروندی، قابل دسترسی هستند.و
گروه نقشه‌ساز چنای، بدون دسترسی به هیچ نقشه رسمی، عملا تنها به کمک داوطلب‌ها، وابسته بود. داوطلب‌ها با ورقه‌های ثبت آمار به گوشه گوشه شهر سر می‌زدند، اطلاعات را ثبت می‌کردند و بعد این اطلاعات با کامپیوتر روی نقشه آورده می‌شد.
مقامات رسمی در هند علاقه دارند که به صورت سیستماتیک، تعداد زاغه‌نشین‌ها را کمتر از میزان واقعی، نشان بدهند، بنابراین تعداد تخمینی بین 44 تا 65 میلیون نفر متغیر است.
هدف این بود که این قشر عظیم محروم به رسمیت شناخته شوند و خدمات پایه‌ای دولت را دریافت کنند.
پانصد سال پیش، تنها پادشاهان به نقشه‌ها دسترسی داشتند، اما حالا همه ما می‌توانیم نقشه درست کنیم.
منبع: فوربس
پانصد سال پیش، تنها پادشاهان به نقشه‌ها دسترسی داشتند، اما حالا همه ما می‌توانیم نقشه درست کنیم. …… خخخخخخخخخخخ
هنوزم زیاده چیزایی که فقط پادشاها بهش دسترسی دارن !!
این امور واقعا میتونه به مردم نیازمند کمک کند
یه همچین چیزی تو همین ایران خودمون هم هستا، کلی بچه که شناسنامه ای ندارن بچه های کار رو میگم.
کافیه یه سر به محله ی لب خط و شوش و این جورجاها بزنید.