روزی که زاده شدیم: ستایشی بر امید و تغییر

فرانک مجیدی: جای خالیِ بعضی از افراد، در روزهایی معلوم می‌شود که مربوط به آن‌هاست. فکر می‌کنم خاصیت آن روزها، بیشتر از تماشای عکس‌ها و تصاویر برجای‌مانده از آن‌ها باشد. لحظه‌های آن روزها، بیشتر با یادشان گره می خورد: اگر بود، همه‌چیز فرق می‌کرد… معلوم نیست بودنِ او، واقعاً می‌توانست این تفاوت را ایجاد کند، مهم حس امن و دلگرم‌کننده‌ی «او»یی است که دیگر نیست!آن لحظه‌ها و روزها، لحظات دلتنگ‌کننده‌ای هستند. سخت هستند، چون یادت می‌آید فقدان‌شان چقدر تو را آزرده است و چقدر هنوز به بودن‌شان نیاز داشتی و دل‌گرم می‌شدی.

امروز، اولین «روز ماندلا»، بی حضور خود ماندلا است. کسی رفته، و ماجرایی را از خود بر جای نهاده. کسی که بزرگ‌تر از بسیاری از افراد زمانه‌ی خود آرزو داشت و به جُرم این آرزو، محنت بسیار کشید. چیزی به اندازه‌ی تمام عمر کنونی من، در سلول انفرادی ماند و بیمار شد. تفاوت او با بسیاری از افراد جاه‌طلب این بود که به‌رغم همه‌ی دردها، از داشتن، تکرار و ساخت مدام رؤیای‌ش دست نکشید. در رؤیای او، بالنده‌ترین آرزوی تمام بشریت جای می‌گرفت: آزادی. آن‌قدر رؤیای‌ش را خوب می‌شناخت که بداند تکیه‌ی همیشگی بر مسند قدرت، لازمه‌ی رسیدن به این آرزو نیست. می‌دانست تاریخ به گونه‌ای دیگر به یاد خواهد آورد و قضاوت خواهد نمود. به قدرت چنگ نینداخت و سعی کرد آرزوی زیستن مانند یک انسانِ آزاد را، با جهان پیرامون‌ش به اشتراک بگذارد. با بیماری، جهل و خفقان به ستیز پرداخت و عصاره‌ی رؤیایش را در 18 جولای باقی گذاشت. در روزی که روز او است. فقط کافی است کمتر از نیم ساعت جهان اطراف‌مان را جای بهتری کنیم. برای این «بهتر نمودن»، نیازی نیست قهرمان یک داستان کمیک‌استریپ بود. بتمن و گاتهام، تنها یک افسانه‌اند. همین که مبلغ ناچیزی را به مؤسسه‌ای خیریه کمک کنیم، غرور ناشی از نخوت را از سر بنهیم و به افرادی که دوست‌شان داریم، احساس‌مان را همان‌طور که در قلبمان جاری است بیان کنیم، به کودکی لبخند بزنیم تا خوشحالش کنیم، چند صفحه کتاب بخوانیم، به اطرافیان مان گوش دهیم، اعضای خانواده‌مان را در آغوش بگیریم و بگوییم چقدر خوش‌شانسیم که همین حالا و پیش‌تر، آن‌ها را داشته‌ایم، کفایت می‌کند. شادی، بسیار آسان‌تر از آن‌چه تصورش را می‌کنیم به اشتراک گذاشته‌می‌شود. آن افراد هم، کسانی را دارند که حس خوب‌ی را که از ما گرفته اند، به آن ها انتقال دهند. فکر می‌کنم ماندلا می‌خواست یادمان بماند که هر انسان، چقدر برای جهان اهمیت دارد، هر جرقه، می‌تواند شعله‌ای بزرگ بسازد و هر قطره، دریایی. هر روز می‌تواند 18 جولای باشد و از آن یک روز ماندلا ساخت. ماندلا رفته، اما ماجرایی را از خود به یادگار گذاشته که او را تا زمانی که می‌توان به انسان امیدوار بود، در حالتی بزرگ‌تر از حضور نفْسانی، زنده نگاه می‌دارد.

«من تغییر کرده‌ام؟» این سئوال همه‌ی وقت‌هایی است که بیشتر از نیاز به دانستنِ این‌که چهره و ظاهرم مرتب است، به آینه خیره می‌شوم. بعضی خاطرات را که گمانم در شکل گرفتنِ این پرسش مهم هستند، با جزئیات مرور می کنم. طبعاً بعد از آن، از خود می‌پرسم اگر آن اتفاق نمی‌افتاد، اگر آن لحظه سرم را بلند نمی‌کردم، اگر آن جمله را نمی‌گفتم… گمانم اگرهای بیهوده‌ای است. می‌دانم اگر آن لحظه، آن کار خاص را انجام نمی‌دادم، الآن شرایط دیگری بود. بهتر یا بدتر؟ نمی‌دانم! من هم مثل بسیاری از افراد انتخاب‌هایی داشته‌ام و چنان کرده‌ام که مسیر سرنوشت‌م را برای همیشه تعیین کند. هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید که بهترین بوده‌است. بهترین بودن، ادعایی است که در صورت انتخاب‌های 100٪ ایده‌آل و صحیح شکل می‌گیرد. قرار نیست برترین باشیم. اصلاً قرار به انتخاب برنده نیست. همین که تلاش کنیم در مسئولیت‌ انتخاب‌مان را بپذیریم، کافی است دیگر! می‌شد انتخاب‌های بهتری داشته‌باشم، چیز بهتری بنویسم، خشم نگیرم و تحمل کنم. خب، بعضی وقت‌ها این کار را نکرده‌ام و نتیجه‌اش را دیده‌ام. همه‌چیز، با عدالت پیش می‌رود.

«من تغییر کرده‌ام؟» نه، روی این یکی ثابت ایستادم که خوشحالم روز تولد یکسانی با ماندلا دارم. حداقل اگر به عمل نرسیده، ادعای صحیحی است. «من تغییر کرده‌ام؟» بله، دیگر هیچ چیز به پیش از 16 آبان 87 که وبلاگ نوشتن را آغاز کردم برنمی‌گردد. یا پیش‌تر، به شهریور سال 84 که انتخاب کردم شیمی محض بخوانم و همین‌طور پس‌تر از این دو تاریخ، وقتی در کارشناسی ارشد رشته‌ای را که واقعاً دوست داشتم، انتخاب نکردم. همه‌ی این‌ها در من اثرات به‌یادماندنی گذاشت و فرصتی داد که مسیرها و آدم‌هایی را بشناسم که پیش‌تر گمان نمی‌کردم فایده‌ای داشته‌باشد.

«پس یعنی تغییر کرده‌ام؟» بله، 27 تیر است و تولد من. همین یک روز، قرار است یک سال به بودن‌م در این دنیا بیفزاید و یک رقم بزرگ‌ترش کند. دیگر هیچ چیز مثل قبل نخواهد شد و من باید برای این آماده‌باشم. من تغییر کرده‌ام! جهان من، خواسته‌هایم، حرفه و آدم‌های عزیز و منفور زندگی من، مرا چنین که هستم، شکل داده‌اند. انتخاب‌هایی داشته‌ام که جهان‌ و بینش‌م را بسیار دگرگون کرده. با این وجود، هنوز فرانک مجیدی هستم. سلام!