نوشته کوتاهی در مورد آغاز ماه مهر+ یک هدیه نوستالژیک

ممنون بابت نوشته بسیار خوبتون. مخصوصاً اون پنجشنبه های نوستالژیک خیلی به دلم نشست. حیف که بچه های الان هیچ لذتی از پنجشنبه های نیمه وقت نمیبرند. چون کلاً پنجشنبه و جمعه، دو روز در هفته تعطیلند و دیگه قدر یه نیمروز تعطیلی بسیار خوشمزه رو نمیدونن 🙁

باز هم یه مطلبی که اشکو به چشمام میاره و تبسم رو به لبم . وای وای وای دوران مدرسه . اون کلیپ اول مهر که می گفت هم شاگردی سلام هم شاگردی سلام .. شعرشو برای خواهر زاده ام که می خونم می گه خاله چه شعرهای خوبی داشتین اون موقع …
وقتی زنگو می زدن چنان از کلاسها سرازیر می شدیم و با چنان انفجاری ازدر خروجی بیرون می اومدیم که نگو . کمترین آسیب وارد شده این بود که چونه مقنعه ات رفته روی سرت مونده و بیشترین آسیب ها رو که دیگه نگو… وقتی از در پرتاب می شدیم بیرون یکی کیفش نبود یکی کفشش تو جمعیت جا مونده بود و یکی شانس آورده بود که مقنعه اش خفه اش نکرده بود … راستی چرا همه بچه های مدرسه ما اینجوری بودن .. جالب اینه که واسه خونه رفتن خیلی هم عجله نمیکردند چون بعدها می شنیدیم که خیلی ها موندن و بعد تعطیلی کلاسها لی لی بازی کردن .. تا ننه شون اومده دنبالشون …. اصلا اونجوری از کلاس بیرون اومدن واسه خیلی ها تفریح شده بود..
یک بار یادمه که یکی ازبچه های کلاس رو دفتر خواست بعد کنجکاوی های بسیار فهمیدیم فاطمه برای اولین بار اومده بود تفریح کنه موقع خروج از مدرسه تو همهمه بچه ها تو راهرو هی به سر بچه ها میزده و از قضا یکی ازاین بچه ها معلم کلاس پنجم بوده که بسیار قد کوتاهی داشته و فاطمه از عقب نشناخته بوده که خانوم معلمه … به کله ایشون هم ضربه ای نثار کرده بود حالا هی فاطی می گفت به خدا آروم زدم … مگه فایده ای داشت .مادرش به ضیافتی در مدرسه دعوت شد..
ممنون دکتر

متاسفانه اول مهر برای من اول بدبختی ها، اذیت ها، گیرهای الکی، صبح بیداری های زورکی، و دهها مشکل و معضل دیگه بود برای همین هم به شدت از این ماه متنفر بودم و در کمال تاسف باید اعتراف کنم این احساس بقدری قوی و ریشه دار بود که تا همین الان که سال ها از آن روزها گذشته ولی باز با نزدیک شدن به این روز همان احساس و حال بد به سراغم میاد و افسرده میشوم من از این ماه بدم میاد همین

پدر بزرگ و مادر بزرگم هنوز قسمت‌های زیادی از این کتاب حفظن و گاهی ک سر حالن برامون می‌خونن.

شاید بعضی از ما بعد از مدتی تلخی هارو فراموش میکنیم و حس نوستالژیک پیدا میکنیم.

شخصا هیچوقت دلم برای مدرسه تنگ نشده، هر بار که به یاد میارم خوش حال میشم که دیگه مجبور نیستم برم مدرسه، و برای بجه هایی دارن مدرسه رفتن رو تحمل میکنن افسوس میخورم. برای من محیط مدرسه واقعا سخت بود. حس موجودی بیگانه در بین جمعی هیولای ریز و درشت داشتم و معلم های بی اعصاب که بماند!

یادمه حتی جرات نمیکردم تو مدرسه دسشویی برم.

تو کلاس ها حوصله م سر میرفت، تو کلاس مرتب تکرار های مکرر مباحث پیش پا افتاده برای بچه هایی که یا گوش نمیدادند و یا هوش کافی نداشتند (بعید میدونم) و حتی امتحانات کاملا احمقانه.

برای من مدرسه، تجربه هر روزه ترس و اضطراب از بچه ها خشن بود و پاداشش ساعت ها حوصله سر رفتن و شمردن ثانیه ها تا تموم شدن و برگشتن به خونه برای انچام تکالیف به همون بدی. (من تقریبا تمام تکالیفم رو قبل از اومدن معلم به کلاس در روز تحویل انجام میدادم)

واقعا سیستم آموزشی افتضاح بود و کودکی حداقل من یکی رو تباه کرد.

🙂 لبخندی توأم با حسّ خوب نوستالژی. سپاس‌گزارم 🙂

با اینکه پست قدیمی بود ولی خیلی لذت بردم . ممنون ازتون