تاریخچه اولتراسوندهای سه‌بعدی و چهاربعدی جنین

اولتراسوندها (سونوگرافی‌های) جنین به مدت سه دهه، دو بعدی بودند و با ارسال و دریافت صدا، تصویری دوبعدی با آنها از جنین ساخته می‌شد. البته همین سونوگرافی‌های دوبعدی برای تشخیص وضعیت سلامت جنین و بیماری‌هایش، اغلب کافی بودند.

اما مشکل این بود که میلیون‌ها پدر و مادر، اصولا هیچ چیزی از سونوگرافی دوبعدی یا اصطلاحا سیاه و سفید درک نمی‌کردند، آنها می‌خواستنند ببینند که جنین‌شان چه شکلی است. سونوگرافی‌های دوبعدی از پوست بدن جنین عبور می‌کردند و نمی‌توانستند از سطح بدن و چهره او تصویری ارائه کنند.

در دهه 1970، کار روی اولتراسوندهای سه‌بعدی جنین شروع شد، امواج از زوایای مختلف سمت جنین فرستاده می‌شدند تا با استفاده از بازتاب‌ها، چهره جنین بازسازی شود.

در سال 1984، کازونوری بابا از انستیتوی الکترونیک پزشک توکیو، موفق شد که نخستین تصویر سه‌بعدی از جنین را بگیرد.

نخستین اولتراسوند سه‌بعدی

کامپیوتری که نخستین سونوگرافی سه‌بعدی جنین با استفاده از آن پردازش شد.

اما کیفیت تصاویر او پایین بود و شیوه او به 10 دقیقه تمام برای گرفتن یک عکس، زمان نیاز داشت.

تا اینکه در سال 1987، اولاف فون رام و استفان اسمیت، نخستین اولتراسوند سه‌بعدی با سرعت بالا را اختراع کردند.

از آن زمان به بعد، دستگاه‌ها پیشرفت بیشتری کرده‌اند و امروزه در اولتراسونوگرافی 4 بعدی هم از جنین شروع می‌شود، به این معنی که ویدئوی حرکات جنین هم به صورت زنده گرفته می‌شود.

البته در مورد ضرورت ایجاد و استفاده از سونوگرافی‌های سه و چهار بعدی بحث‌هایی وجود دارد. از نظر پزشکی در بسیاری اوقات نیازی به آنها نیست و شاید فقط در موارد محدودی مثل تشخیص شکاف کام تا حدی ضرورت داشته باشند. از سوی دیگر سونوگرافی سه و چهاربعدی، بیشتر شیوه‌هایی تجاری هستند تا پزشکی و اینکه یک پزشک به جای کار اصلی پزشکی، به کاری شبیه عکاسی بپردازد، جای سؤال دارد، هر چند این روزها چنین بحث‌های اخلاقی به کلی، بیهود به نظر می‌رسد! از سوی دیگر از نظر پزشکی با وجود بی‌خطر بودن سونوگرافی برای جنین، مواجهه بیش از حد با امواج سونوگرافی توصیه نمی‌شود.