زندگی ما عملا چقدر رنگی است؟!

چه جالب! منم وقتی خواب میبینم، بعد از بیداری کاملاً آگاهم که خواب رو با کیفیت و جزئیات زیاد دیدم ولی به ندرت اون رو واضح و رنگی بیاد میارم! خاطراتم هم همینطور! معمولاً خاطره‌ها سیاه و سفید هستند. بجز آیتم های رنگی خاص اون. مثلاً بجز یک دریای آبی بقیه سیاه و سفید هستند!
من هم کارتون های زمان کودکی رو سیاه و سفید دیدم. شاید همین مورد روی تخیل و قدرت بازسازی حاقظه ما تاثیر گذاشته باشه.

یادمه بچه که بودم بازیهایی مثل سوپر ماریو رو با تلویزیون سیاه
سفید بازی کردم. اما خاطره ای که الان ازش دارم کاملا رنگیه.
و البته شمال که رنگ های زیبایی داره من خودم تو یکی از شهرهای کویری ساکنم. انگار که همیشه یه عینک زرد به چشممه!

سلام آقای مجیدی.ما خیلی قرارهایی که در کودکی با خود گذاسته بودیم فراموش کرده ایم و بعضی از اونها نقاشی و داستان نویسی و شعر و هنرمند بودن هست.

ما باید دیدن طبیعت را به خودمان هدیه دهیم

البته این روز ها حداقل توی شهر تهران که رنگی پوشیدن و طیف رنگ خیلی زیاد شده . هم برای آقایان و هم برای بانوان…

خواهش میکنم کمی بیشتر در حوزه سبک زندگی هم مطلب منتشر کنید. تو دنیای نت امروز چیزی که فراموش شده سبک زندگی هست که قبلا توی یک پزشک بیشتر شاهدش بودیم و انشاالله که باز هم بیشتر باشیم . شکرا جزیلا

رنگی پوشیدن جرئت میخواد

رنگ ها یکی از رابطهای عمیق بشر با طبیعت هستند که تمدن مدرن این ارتباط را خدشه دار کرد. فرهنگ هایی هستند مثل فرهنگ سرخپوستان، چین و هند در این فرهنگ ها ارتباط عمیق و یکپارچه شدن با طبیعت یکی از پایه های اصلیه و به همین دلیل هم رنگ و رنگارنگی در تمام اجزای این فرهنگها خیلی اهمیت داره.
فرهنگ هایی که منتج شده از فرهنگ عبری و هند و اروپایی هستند مثل ایران، اعراب یا حتی اروپایی ها این ارتباط عمیق را با طبیعت ندارند که در ادیانشون هم انعکاس داشته و به همین دلیل رنگ و رنگینگی در فرنگشون جایگاه نداره.
رنگ یک جذابیت بصری عمیق و تحرک احساسی بوجود می یاره و خودآگاه انسان ها را تحریک می کنه.
اینا چیزهایی بود که به نظرم رسید :)

ساکنان مناطقی مثل شمال و سایر روستاها رو نمی‌دونم ولی ما ساکنان تهران واقعا رنگ نمی‌بینیم. تمام شهر خاکستریه، آسفالت زمین، ساختمونهایی بدشکل خاکستری، حتی آسمونمون خاکستریه. هرجا هم نشونی از درخت و سرسبزی باشه در هجوم آپارتمان سازان از بین میره. مردم هم بجای اینکه جلوی در خونه شون یه درخت باشه، ترجیح میدن جاش ماشینشون رو پارک کنند.

اکثرا هم فرصت زیادی برای بودن در طبیعت و لذت بردن ازش و دیدن رنگهای متفاوت نداریم.

پوششمون هم که دیگه بدتر. بچه که بودیم کیف و کفش و لباس فقط می‌تونست سرمه‌ای، قهوه‌ای، خاکستری یا مشکی باشه حتی برای یک بچه شش ساله. جوری که در شش سالگی بخاطر یک جفت کفش زرد سرصف با دعوا و داد و بیداد ناظم مواجه شدم جوری که فرداش نمی‌خواستم مدرسه برم و مامانم با کلی تلاش و انواع قولها و حرفها، تونست آرامم کند. 9 ماه سال، شش روز در هفته، روی 6 ساعت در مدرسه (دبیرستان که از این هم بیشتر بود)، باید در یک محیط با رنگهای تیره سر می‌کردیم. هنر و نقاشی و رنگ جای زیادی در برنامه درسی‌مون نداشتن. طبیعت هم که هیچی.

الان هم که خانمها در محیطهای ادارای رسمی، نمی‌تونن رنگهای شاد بپوشن و باز محدود میشه به همون رنگهای سرمه‌ای، قهوه‌ای، خاکستری یا مشکی؛ این بار حدود 10 ساعت در روز! خود من پارسال وقتی روز اولی که یک ژاکت با رنگ کمی (فقط کمی) غیر تیره! (حتی نمی‌تونم بگم رنگ شاد چون واقعا حتی رنگ شاد هم نبود) رو پوشیده بودم و داشتم از در اداره می‌رفتم بیرون، نگهبان همچین چپ چپ نگاه کرد که دیگه از اون روز به بعد، ‌ژاکت رو میگذاشتم توی کیف و بعد از سوار شدن به تاکسی، وقتی داشتم یخ می‌زدم توی تاکسی با کلی دردسر و مزاحم شدن بغل‌دستیها می‌پوشیدمش. بعد از چند روز هم برگشتم به همون کاپشن مشکی همیشگی.

اتفاقا فکر می‌کنم آقایان در ایران چه در محیطهای اداری چه مثلا صدا و سیما خیلی پیراهن‌هایی با رنگهای متنوع‌ می‌پوشند (مثل زرد، صورتی، بنفش، نارنجی و قرمز، راه راه و چهارخانه رنگی، کت و شلوار رنگ روشن و. . .) چیزی که در سایر کشورها در محیطهای رسمی و حتی نیمه‌رسمی اینقدر شایع نیست و حتی کسانی که از خارج کشور میان، این موضوع براشون جلب توجه می‌کند و میگن اینجا برعکسه، آقایون از خانمها رنگی‌ترن!

اتفاقا فکر می‌کنم این گرایش مثلا آقایان به لباسهای رنگی یا حتی افراط خانمها در خیلی قروقاطی رنگی پوشیدن در جاهایی که کمی آزادی پیدا می‌کنند، ناشی از همین عقده‌های سرکوب‌شده ما در استفاده از رنگ در زندگی‌مون و بخصوص کودکی‌مون باشه. می‌شناسم کسانی رو که مثلا توی ایران همش از دست دوروبریهاشون شاکی بودن که چرا همش مشکی می‌پوشید، رنگی بپوشید و اینها، بعد رفته آلمان و میگه اونجا خانم و آقا در محیطهای رسمی و نیمه‌رسمی اکثرا سفید و مشکی یا طیف‌های خاکستری به تن دارند و هیچ ناراحتی هم ندارن.

نکته دیگه در مورد اون داستان اولین مواجهه با تلویزیونهای فرنگی هم درسته، خیلیها هستند تنها دلیل مشاهده اون تلویزیونها براشون همینه، میگن حداقل “یه رنگ و رویی داره فیلمهاشون” و راست میگن، البته یه دلیل خوش رنگ و رو بودن اونها، کیفیت تصویر و پخششون هم هست.

بله، ما زندگیمون رنگی نیست، خاکستریه. چون هم از طبیعت دور شدیم و هوا کردن ستونهایی از رنگ خاکستری و سیاه و قهوه‌ای برامون مهمتر از داشتن چندتا دونه گل رنگی شده و هم اینکه به دلایل مسخره‌ای، خیلی جاها اجازه استفاده از رنگ رو در پوششمون نداریم.

باید ها و نباید های خسته کننده و همیشگی .. کاش آدم ها رو به حال خودشون بذاریم…