درمان در بیمار دچار مشکل بلع (دیسفاژی)
درمان دیسفاژی به محل و علت ویژه آن بستگی دارد. دیسفاژی حلقی – دهانی اغلب ناشی از نقایص عملکردی است که در اثر اختلالات عصبی ایجاد می‌شود. در چنین شرایطی، درمان بر وضعیت‌دهی یا مانورهایی استوار است که موجب کاهش باقیمانده مواد غذایی در حلق شده و حفاظت از راه‌های هوایی را بهبود بخشیده و تحت نظارت درمانگری مجرب صورت می‌پذیرد. خطر آسپیراسیون با تغییر در قدام غذای خورده شده و مایعات می‌تواند کاهش یابد. دیسفاژی ناشی از حوادث عروق مغزی، معمولاً و نه همیشه، ظرف هفته‌های ابتدایی پس از حادثه، به طور خودبه‌خودی بهبود می‌یابد. موارد مقاوم‌تر و شدیدتر ممکن است به گاستروستومی و تغذیه روده‌ای نیازمند باشند.
بیماران مبتلا به میاسنتی گراو و پلی‌میوزیت ممکن است به درمان طبی و میوتومی کریکوفارنژیال به جز در اختلالات استثناء ویژه‌ای چون کریکوفارنژیال ایدیوپاتیک، دیورتیکول زنکر و دیستروفی عضلانی چشمی – حلقی، معمولاً مفید نیست. اختلالات مزمن عصبی نظیر بیماری پارکینوس و اسکلروز آمیوتروفیک جانبی ممکن است با دیسفاژی شدید حلقی – دهانی خود را نشان دهد. تغذیه با لوله نازوگاستریک یا لوله گاستروستومی جایگذاری شده توسط اندوسکوپ می‌تواند جهت حمایت تغذیه‌ای به کار رود. اما این مانورها علیه آسپیراسیون ترشحات بزاقی یا محتویات معدی ریفلاکس شده محافظت کننده نیستند.
اکثر علل دیسفاژی مری توسط اتساع مری به وسیله بوزی یا بالون‌های گشاد کننده به طور مؤثر درمان می‌شوند. با وجود اینکه روش‌های اندوسکوپیک جهت درمان تسکینی و اولیه در دسترس هستند، سرطان‌ها و آشالازی اغلب به وسیله جراحی درمان می‌شوند. علل عفونی به آنتی بیوتیک‌ها یا درمان وضعیت‌های ضعف ایمنی زمینه‌ای پاسخ می‌دهند. در نهایت، ازوفاژیت ائوزینوفیلیک به عنوان علت مهمی برای دیسفاژی مطرح شده‌اند که با حذف آلرژن‌ها از رژیم غذایی یا گلوکوکورتیکوئیدهای موضعی قابل درمان است.
